ฝืนเรียนในสิ่งตัวเองไม่ชอบ สุดท้ายก็ไปไม่ไหว เราออกมาเริ่มต้นใหม่ ดูโง่ไหม

เพื่อนๆ เคยเป็นกันรึป่าว เหนื่อยกับเรื่องงาน เหนื่อยกับเรื่องครอบครัว เหนื่อยกับเรื่องต่างๆที่เข้ามาในชีวิต แต่บอกใครไม่ได้ ระบายออกเป็นคำพูดก็ไม่ได้ เก็บไว้คนเดี่ยวจนบางครั้งก็นึกนะว่าไม่ไหวแล้ว แต่

เหนื่อยกับทุกสิ่งอย่างท้อไม่คิดอยากจะอยู่ต่อแล้วกลัวไปหมดทุกอย่างอยากได้กำลังใจจากแม่แต่แม่ก็ไม่เคยเข้าใจ เหนื่อยมากท้อสุดๆรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าไม่มีเราแม่ก็อยู่ได้ไม่เป็นภาระให้แม่ด้วย แม่พูดกับเราว่

ผมเหนื่อยมากเลยครับผมขอระบายน่ะครับ ผมเหนื่อยที่ต้แงตาม ผมเหนื่อยที่ผมต้องอยเข้าหา ผมเหนื่อยที่ผมต้องโดนใช้ตลอด ผมเหนื่อยที่ผมปรับฝั่งเดียวตลอด ผมเหนื่อยที่ผมท้อ ผมเหนื่อยที่ผมต้องฝืนตัวเองผมเหนื่อยจร

ช่วงนี้เหนื่อยมากเลยค่ะ มันรู้สึกแบบนี้มาตั้งนานแล้วค่ะ ประมาน3 ปีได้แล้ว รู้สึกอะไรนิดอะไรหน่อยก็อยากร้อง เผลอๆบางทีก็ร้องออกมาเองโดยไม่มีอะไรเลยค่ะ แต่รู้สึกว่าช่วงนี้มันหนักกว่าทุกครั้ง เราก็ฝืนยิ้

ตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยกับการเรียนมาก แล้วเริ่มที่จะท้อ แต่ก็มีเพื่อนคอยให้กำลังใจ เราเรียนอยู่ปี1 สถาบันแห่งหนึ่ง เราเรียนคณะวิทยาศาสตร์สาขาที่เกี่ยวเนื่องกับคณิตศาสตร์ คือเราชอบคณิตฯนะถึงไม่เก่งก็เหอ

สร้างโอกาสให้คนมากเท่าไหร่ คนที่ช่วยขับเคลื่อนก็มีมากขึ้นเท่านั้น สร้างโอกาสให้คนไม่กี่คน ก็มาได้เท่านั้น ฝืนไปต่อก็ต้องเหนื่อยเพิ่ม ซู่ๆ ครับ

ทำไงดีเวลาเราไม่สบาย เราเครียด เราเหนื่อย ที่บ้านไม่เชื่อเลย ไม่ยอมฟังเหตูผลเลย ตอนแกล้งอ่ะเชื่อ ตอนโกหกก็เชื่อ พอพูดความจริงก็ไม่ฟังกันเลย ไม่ไหวก็ฝืนมาโดยตลอดเป็นปี ทนไม่ไหวแล้วตอนนี้ ไม่รู้ว่าต้องท

ตามหัวข้อเลยครับ ผมขอจบกับเขาด้วยเหตุผลที่ว่า เราต่างกันมากครับ อธิบายปัญหายังไงไม่เข้าใจกัน ทำให้อยู่ร่วมกันค่อนข้างลำบาก (คบมานานแล้วนะครับ แต่ก็ฝืนพอตัวอยู่) ขอจบความสัมพันธ์กับเขาทั่งๆ ที่ยังรักมา

เคยเป็นมั้ย ที่ฝืนเอง ทั้งๆที่ไม่เป็นตัวเอง มันเหนื่อยนะ มันท้อ อย่าให้ใครสักคนนึ่งเข้าใจเรา บ้างทีก็อยากได้คำปรึกษา เข้าใจ เขาไม่เคยเข้าใจเราเลย เราฝืนทำให้เขามีความสุข ทำตัวเองปรับตัวเองทำให้เขามากท

คือตอนนี้ท้อกับการเรียนมาก เครียด กดดัน ฝืนเรียนต่อไม่ไหวแล้ว ยิ่งเรียนยิ่งโง่ เรียนตามเพื่อนไม่ทันเสียดายเงินและเวลา ก็คือตอนนี้เรียนคณะ วิศวะ ม.เอกชนแห่งนึง ปี2จะขึ้นปี 3 เรียนเกี่ยวกับ โปรแกรมเขียน