ฝืนเรียนในสิ่งตัวเองไม่ชอบ สุดท้ายก็ไปไม่ไหว เราออกมาเริ่มต้นใหม่ ดูโง่ไหม

สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกที่ตั้งเอง ถ้าพิมพ์วกไปวนมาขออภัยล่วงหน้านะคะ ช่วงหลังมานี้เรารู้สึกว่าตัวเองต้องพยายาม “ดูโอเค” ให้คนรอบข้างเห็นตลอด ไม่ว่าจะที่ทำงาน กับเพื่อน หรือแม้แต่กับครอบ

เพื่อนๆ เคยเป็นกันรึป่าว เหนื่อยกับเรื่องงาน เหนื่อยกับเรื่องครอบครัว เหนื่อยกับเรื่องต่างๆที่เข้ามาในชีวิต แต่บอกใครไม่ได้ ระบายออกเป็นคำพูดก็ไม่ได้ เก็บไว้คนเดี่ยวจนบางครั้งก็นึกนะว่าไม่ไหวแล้ว แต่

เหนื่อยกับทุกสิ่งอย่างท้อไม่คิดอยากจะอยู่ต่อแล้วกลัวไปหมดทุกอย่างอยากได้กำลังใจจากแม่แต่แม่ก็ไม่เคยเข้าใจ เหนื่อยมากท้อสุดๆรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าไม่มีเราแม่ก็อยู่ได้ไม่เป็นภาระให้แม่ด้วย แม่พูดกับเราว่

ผมเหนื่อยมากเลยครับผมขอระบายน่ะครับ ผมเหนื่อยที่ต้แงตาม ผมเหนื่อยที่ผมต้องอยเข้าหา ผมเหนื่อยที่ผมต้องโดนใช้ตลอด ผมเหนื่อยที่ผมปรับฝั่งเดียวตลอด ผมเหนื่อยที่ผมท้อ ผมเหนื่อยที่ผมต้องฝืนตัวเองผมเหนื่อยจร

สวัสดีครับชาวพันทิป ขอเล่าเรื่องนี้ในมุมผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ทำงานออฟฟิศย่านสุขุมวิทเหมือนใครหลายคน ออฟฟิศผมไม่ใหญ่ โต๊ะเรียงชิดกันจนได้ยินเสียงถอนหายใจของกันและกัน และผมก็เป็นหนึ่งในคนที่ “ไม่ค่

คือหนูเรียนจบมาในช่วง โควิด เคยไปทำงานโรงงานอยู่ประมาณ 2 เดือนก็ทนสังคมโรงงานไม่ไหว พยายามฝืนทุกอย่างเพราะเราไปอยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่าเขา เวลาแพลนงานให้ไปดั่งเป้าหมายก็ยา

จากกระทู้ผ่านๆมา ตอนนี้เขาบอกเลิกเราไปมีใหม่แล้วค่ะ ตอนนี้เรารู้สึกเหมือนหมาที่โดนเอาไปปล่อยทิ้งเลยค่ะ เหมือนชีวิตหนึ่งกำลังเริ่มใหม่ ชีวิตหนึ่งกำลังว่างเปล่า จากที่กำลังดีขึ้น กลายเป็นจะควบคุมตัวเองไ