ผมเห็นแก่ตัวเกินไปหรือผมทำในสิ่งที่ถูกแล้ว...

ผมเป็นพนักงานบริษัท เงินเดือนอันน้อยนิดอยู่ที่แห่งหนึ่ง เงินเดือนหมื่นต้นๆ และมีแฟนเรียนมหาลัยปี4 แต่พวกเราอายุเท่ากัน

เริ่มเรื่อง
เรื่องมีอยู่ว่าแฟนผมเป็นนักศึกษาตอนแรกๆคบกันก็หวานกันปกติแต่จะมีเรื่องเดียวคือเรื่อง "เงิน" ที่มีปัญหา
เพราะผมจะต้องเป็นคนจ่ายทุกอย่างแม้กระทั่งผ้าอนามัย และของใช้จิปาถะ
ทุกครั้งที่ผมกลับมาจากทำงานผมต้องมานั่งทำฟรีแล้นซ์ต่อที่บ้านเพื่อต้องหาเงินมาใช้จ่ายประจำวันมากขึ้น เพราะค่ากินค่าใช้จ่ายทุกอย่างผมต้องเป็นคนออก ทั้งทีบ้านเค้ามีฐานะมีรถยนต์ทุกอย่าง แต่บ้านผมจนมากแทบจะไม่มีอะไรทั้งหนี้สินและหนี้ กยศ ผมก็เคยบอกเค้าว่าทุกอย่างช่วยกันจ่ายช่วยกันออกเงินแต่เธอก็เมินเรื่องนี้ไป

และช่วงหลัง เค้าบอกว่าผมไม่มีเวลาให้เค้าทั้งที่ผมกลับมาผมต้องมาหาเงินเพื่อที่จะให้เค้าอยู่กินสบาย แต่เค้าแอบไปคุยกับคนอื่นผมก็ถามว่าทำไมถึงคุยเค้าก็ตอบ บางเรื่องคุยกับคนอื่นยังสบายใจกว่าเรา

ถ้าถามว่ายังรักมั้ย ก็ตอบว่ารัก แต่ภาระที่ต้องใช้จ่ายมากขึ้นทำให้ผมเหนื่อยใจมาก ทั้งต้องส่งให้พ่อเก็บเงินใช้หนี้ทั้งค่ากินอีก เงินที่ได้มาแทบจะเดือนชนเดือน

ผมสมควรทำยังไงดีครับ จะเลิกหรือไม่เลิก หรือว่าผมเป็นผู้ชายเห็นแก่ตัวไปหรือเปล่า
ป.ล. ตั้งแต่คบกับแฟนคนก่อนๆช่วยกันแชร์ช่วยกันจ่ายตลอดเจอแบบนี้ตัดสินใจไม่ถูก  ขอคำแนะนำด้วยครับ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่