อยากจะหาวิธีพิสูจน์ตัวเองครับ

พอดีผมมีเพื่อนสาวคนนึงที่สนิทตั้งแต่ ม.ปลาย พอเข้า ม.ก็ไม่ได้เจอกันเกือบปี แต่ผมนึกครึ้มอีท่าไหนก็ไม่รู้ทักเขาไป แล้วก็คุยกันตั้งแต่นั้นนั้นมา ผมลืมบอกไปนะครับ ว่าผมเรียนใน กทม. ส่วนเขานั้นก็เรียน ม.ดังแถวภาคเหนือ พอคุยกันไปเรื้อยๆ ก็นัดกันว่าปิดเทอมใหญ่พอเขากลับมาจะพาไปเที่ยว ดูหนังกันอย่างจัดหนัก พอมาถึงขนาดนั้นก็นั้นแหละครับ ตามภาษาผู้ชายไปเที่ยวผู้หญิง 2 ต่อ 2 กันตั้งหลายครั้ง แถมคุยมาก็หลายเดือนเลยรู้สึกชอบขึ้นมา ผมเลยรวยรวมความกล้าบอกก่อนวันที่เขาจะกลับ ม.พอดี ซึ่งเป็นวันที่ผมกับเขาไปเที่ยวกันครั้งสุดท้าย สุดท้ายมาเจอคำว่า " แค่หวั่นไหวไปเอง " แล้วผมก็มาร้องไห้ระบายกับเพื่อนให้ฟัง ซึ่งเขาไม่รู้ว่าผมร้อง 5555 แต่ว่าครับมาถึงขั้นนี้หลายๆคน อาจจะเสียเพื่อนไปเลยแต่ผมก็ไม่ได้เสียครับ ทุกวันนี้ยังคุยกันดีและคุยกันมากกว่าเดิมจากเมื่อก่อนด้วยทั้งคอลกันพิมพ์แชทเรื่องถามสารทุกข์ สุขดิบเป็นยังไงบ้าง ผมก็ช่วยเขาทำงานของเขาทั้งๆที่งานของตัวเองก็มี 555 และเป็นทั้งที่ปรึกษาต่างฝ่ายต่างระบายปัญหาของอีกฝ่ายใ้ฟังพร้อมทั้งให้คำปรึกษากันล่ะกันอีกด้วยทั้งเรื่องเรียนและเรื่องส่วนตัว ถึงแม้จะเคยทะเลาะกันบ้างเพราะความเห็นไม่ตรงกันในบางเรื่องแต่ก็ยังเข้าใจกันทุกฝ่าย แถมยังนัดกันกินกันเที่ยวเหมือนเดิมด้วย แถมพีคสุดๆก็คือผมกับเขาคิดจะเรียนต่อโทด้วยกันด้วย และเขายังรู้อยู่แก่ใจว่าผมชอบเขาอยู่ด้วย ซึ่งมันทำให้ผมก็เลยอยากจะพิสูจน์ว่าผมไม่ได้หวั่นไหวไปเอง แต่ประเด็นสำคัญอยู่ที่ว่าผมเคยถามเขาไปว่าทำไมถึงไม่อยากมีแฟน เขาบอกว่าเขาไม่อยากผูกมัดกับใคร ไม่อยากให้คนอื่นมาบงการชีวิตเขา และเขาอยากรู้สึกอิสระ เลยจะมาถามพี่ๆ น้องๆ ครับว่าผมควรพิสูจน์ตัวเองยังไงครับให้เขายอมเปิดใจรับผมสักนิดนึงก็ยังดี เพราะผมไม่อยากคิดไปเองว่าเขาก็มีใจให้ผมเหมือนกันเพราะเวลามันเจ็บขึ้นมามันจะหนักหนาสาหัสมากครับ ก็ขอความเห็นจากทุกคนด้วยนะครับ
ปล.ผมเคยบอกคิดถึงเขาไปตรงๆด้วยครับ
ปล.2 ผมเคยส่งของที่เขาอยากได้ไปให้เขาด้วยซึ่งเขาก็แฮปปี้มากๆด้วยครับ