เรื่องยาวหน่อยนะคะ
คือพ่อเราเป็นคนขี้โมโหอารมณ์รุนเเรง(มากกกก) แม่เลี้ยงกับข้างบ้านก็รู้ค่ะ บ้านเราเป็นกินการร้านน้ำแข็ง เราเป็นผู้หญิง อายุ 16 ปี ช่วยงานทุกวันนะคะคือตื่นหกโมงเช้านั่งช่วยขายถึงสองทุ่มปิดร้าน ถ้าเป็นวันธรรมดาไปเรียนก็จะ ช่วยตอนเช้าเเล้วก็ไปเรียนเย็นก็กลับมาช่วยต่อแต่ฐานะทางบ้านเราก็พอมีพอใช้แต่คือเราเป็นคนประหยัดด้วยส่วนมากไม่ค่อยซื้ออะไร ทีนี้คือเราเรียนสถาปัตย์ค่ะ ซึ่งเราขออนุญาติพ่อเราว่าขอสองวัน ไปนอนบ้านแฟนนะ แฟนเราเป็นทอมเรียนห้องเดียวกันค่ะ เพราะว่าเราต้องใช้โต๊ะเขียนเเบบซึ่งที่บ้านไม่มีเวลาทำให้เเละไม่มีเงินขนาดซื้อโต๊ะ เพราะที่เราใช้ทุกวันต้องจ่ายค่ากระดาษ สี ของต่างๆอยู่แล้ว เราก็ขอไปทำการบ้าน โปรเจค คือเช้าก็ตื่นขี่รถมาที่บ้านก่อนไปเรียนอยู่ดีค่ะ ก็ไปนอนตามปกติตั้งเเต่ปี 1 จนมาปี 2 พ่อเหมือนจะอารมณ์รุนเเรงกว่าเดิมเพราะว่าเมื่อก่อนแฟนเราจะมาช่วยงานเป็นบางครั้งเเต่เดี๋ยวนี้มาไม่ได้ เพราะว่าทางบ้านเขาก็มีงานที่ต้องช่วยพ่อแม่ แต่ไม่รู้ปัญหาอยู่ตรงเราที่ดันมีแฟนที่เดี๋ยวนี้มาช่วยไม่ได้หรือป่าว เมื่อวานที่แฟนมารับไปเค้าอารมณ์เสียบอกรีบมากก็ไปส้ะ ไล่เเล้วบอกวันอื่นไม่ต้องไปอีกนะ แบบเรางงเราเเค่ขอก่อนล่วงหน้าเองค่ะว่าจะไปนอน แฟนเราเดี๋ยวนี้บางทีหนีจากบ้านตัวเองมาเพื่อช่วยงานเรานะไม่อยากให้พ่อเค้าคิดมาก แต่พอมาน้อยกว่าเดิมพ่อเราก็ประมาณว่าถ้าไม่มาก็ไม่ต้องเอาเราไป เดี่ยวนี้เค้าจะมองขวางใส่เวลาแฟนเรามาช่วย ที่เราอยากไปทำงานบ้านแฟนไม่ใช่ว่าอยากอยู่ด้วยกันนะคะ เวลาไปก็เพราะงานจริงๆ อีกอย่างเราอยู่ที่นั่นเราสบายใจกว่า เเล้วสมมติเราทำงานยันดึกของหมดต้องออกไปเราออกได้ตลอดเเต่อยู่ที่นี่อะไรต้องกลัวโดนด่า พ่อชอบบอกเสมอมีการบ้านก็ขึ้นไปทำเเล้วเค้าก็จะเอาไปด่ากับคนอื่นโวยวายโครมคราม
พ่อเราขี้โมโหแบบที่หลายคนคงเคยเจอและรู้ว่าท้อ คืออะไรทุกวันจะมีเรื่องที่ไม่ถูกใจเขาละเขาต้องได้ด่า เค้าชอบด่าเรานั่งขายไปวันๆไม่มีประโยชน์อะไรเลย ขนาดเรากินข้าวช้อนโดนจานเสียงดัง ขูดข้าวอ่ะค่ะ เค้าก็ด่า เวลาใช้เราไปไหนะพูดไม่รู้เรื่องแบบไปบ้านตรงนี้สิคือเราไม่รู้จักจะโดนโกรธเเล้วค่ะ เวลาถามจะกินอะไรเราบอกนึกไม่ออกพ่อไปตลาดเองไหมพ่อบอกไม่เอา ขี้เกียจพอให้เราไปซื้อมาไม่ถูกใจโดนเททิ้งนะคะเค้ายอมอดข้าว พ่อเวลาอารมณ์เสียก็จะไปบอกบ้านนู้นบ้านนี้ว่าลูกสาวเเย่วันๆเอาแต่เเรดๆๆ เราเรียนนะคะไม่เกเลยเราอยากจบมาทำงานมีตังให้พ่อใช้สบาย บางครั้งเค้าก็บอกให้ลาออกมาช่วยงานส้ะ เพราะเราอยู่ขายดี ป่าวหรอกค่ะร้านขายก็ได้เเค่วันละสองพันเเล้วต้องจ่ายทุนวันต่อไปอีกพันกว่าก็คือขายได้เท่าทุนเงินใช้รายวันไป เราก็เลยว่าเออเค้าอารมณ์เสียเเต่เพราะเค้าเหนื่อยนะ ทำงานทั้งวัน บางครั้งเราอยากหนีออกจากบ้าน เเต่ก็สงสารเค้า จนตอนนี้ อยู่ดีๆปัญหามันเพิ่มากขึ้นๆจนเราเเทบไม่มีความสงสารพ่อแล้วค่ะ เราต้องเรียนหนักแล้วต้องมากแบกปัญหาอารมณ์พ่ออีก แล้วอีกอย่างเราเกือบโดนเเฟนบอกเลิกหลายครั้งเเล้ว เเฟนเราเป็นคนที่โดนเอาใจเเต่เด็กค่ะ เเล้วมาเจอแบบพ่อเราที่ช่วยงานก็โดนด่าอีกด้วย เป็นเรายังท้อแฟนเราขนาดไหนคะ เราไม่ได้เข้าข้างแฟนนะคะ คือต้องเข้าใจคนโดนเเบบนี้เพราะปกติเราเข้าข้างพ่อตลอดว่าพ่อก็อารมณืเสียปกติ หลังจากเมื่อวานที่แฟนเราโดนไล่เค้าบอกพอแล้วไม่ไหวเเล้ว ไม่เลิกนะ เเต่ไม่อยากไปแล้วนะ ไม่อยากต้องมาเจอพ่อเค้าเสียความรู้สึกที่มาทำให้หลายๆอย่าง ไปไหนซื้อของมาให้มาฝากเสมอ เเต่โดนเเบบนี้เค้าไม่ไหวค่ะ เราเคยยื้อมาหลายรอบเเล้วว่าทนหน่อยนะพ่อก็มีอารมณ์ดี จนเค้าคงไม่ไหวจริงๆ เราอยากขอออกไปอยู่คนเดียวหลายรอบเเล้วค่ะเเต่สงสารพ่อ เเต่ถ้าอยู่แบบนี้เราคงไม่ไหวเรียนด้วยงานด้วย เเล้วเรากลับบ้านต้องตรงเวลาไม่สายไม่ขาดเราจะเอาเวลาไหนไปทำงานการบ้านเพราะเราต้องเรียน? อีกอย่างเราออกไปก็ไม่ได้ขอเงินเค้าใช้ค่ะ
1.เราควรทำไงดีคะกับต่อไปนี้ที่ต้องมีงานเยอะกว่าเดิม อาจจะต้องอดหลับอดนอนเเต่ว่าต้องกลับมาเเล้วทำงานเราเลยไม่ได้ต้องช่วยงานพ่อก่อน
2.ถ้าเราไม่ไหวขอออกไปอยู่ข้างนอกจะหนักกว่านี้ไหม เราจะดูอกตัญญูไหม
3.เราดูแย่ไหมคิดแบบนี้ เหมือนเราก็ผิดนะเเต่เลือกที่จะมองว่าพ่อผิดคนเดียวหรือป่าวจากที่เล่ามา
มีปัญหาหลายอย่างกับพ่อทำอย่างไรดีคะ?
คือพ่อเราเป็นคนขี้โมโหอารมณ์รุนเเรง(มากกกก) แม่เลี้ยงกับข้างบ้านก็รู้ค่ะ บ้านเราเป็นกินการร้านน้ำแข็ง เราเป็นผู้หญิง อายุ 16 ปี ช่วยงานทุกวันนะคะคือตื่นหกโมงเช้านั่งช่วยขายถึงสองทุ่มปิดร้าน ถ้าเป็นวันธรรมดาไปเรียนก็จะ ช่วยตอนเช้าเเล้วก็ไปเรียนเย็นก็กลับมาช่วยต่อแต่ฐานะทางบ้านเราก็พอมีพอใช้แต่คือเราเป็นคนประหยัดด้วยส่วนมากไม่ค่อยซื้ออะไร ทีนี้คือเราเรียนสถาปัตย์ค่ะ ซึ่งเราขออนุญาติพ่อเราว่าขอสองวัน ไปนอนบ้านแฟนนะ แฟนเราเป็นทอมเรียนห้องเดียวกันค่ะ เพราะว่าเราต้องใช้โต๊ะเขียนเเบบซึ่งที่บ้านไม่มีเวลาทำให้เเละไม่มีเงินขนาดซื้อโต๊ะ เพราะที่เราใช้ทุกวันต้องจ่ายค่ากระดาษ สี ของต่างๆอยู่แล้ว เราก็ขอไปทำการบ้าน โปรเจค คือเช้าก็ตื่นขี่รถมาที่บ้านก่อนไปเรียนอยู่ดีค่ะ ก็ไปนอนตามปกติตั้งเเต่ปี 1 จนมาปี 2 พ่อเหมือนจะอารมณ์รุนเเรงกว่าเดิมเพราะว่าเมื่อก่อนแฟนเราจะมาช่วยงานเป็นบางครั้งเเต่เดี๋ยวนี้มาไม่ได้ เพราะว่าทางบ้านเขาก็มีงานที่ต้องช่วยพ่อแม่ แต่ไม่รู้ปัญหาอยู่ตรงเราที่ดันมีแฟนที่เดี๋ยวนี้มาช่วยไม่ได้หรือป่าว เมื่อวานที่แฟนมารับไปเค้าอารมณ์เสียบอกรีบมากก็ไปส้ะ ไล่เเล้วบอกวันอื่นไม่ต้องไปอีกนะ แบบเรางงเราเเค่ขอก่อนล่วงหน้าเองค่ะว่าจะไปนอน แฟนเราเดี๋ยวนี้บางทีหนีจากบ้านตัวเองมาเพื่อช่วยงานเรานะไม่อยากให้พ่อเค้าคิดมาก แต่พอมาน้อยกว่าเดิมพ่อเราก็ประมาณว่าถ้าไม่มาก็ไม่ต้องเอาเราไป เดี่ยวนี้เค้าจะมองขวางใส่เวลาแฟนเรามาช่วย ที่เราอยากไปทำงานบ้านแฟนไม่ใช่ว่าอยากอยู่ด้วยกันนะคะ เวลาไปก็เพราะงานจริงๆ อีกอย่างเราอยู่ที่นั่นเราสบายใจกว่า เเล้วสมมติเราทำงานยันดึกของหมดต้องออกไปเราออกได้ตลอดเเต่อยู่ที่นี่อะไรต้องกลัวโดนด่า พ่อชอบบอกเสมอมีการบ้านก็ขึ้นไปทำเเล้วเค้าก็จะเอาไปด่ากับคนอื่นโวยวายโครมคราม
พ่อเราขี้โมโหแบบที่หลายคนคงเคยเจอและรู้ว่าท้อ คืออะไรทุกวันจะมีเรื่องที่ไม่ถูกใจเขาละเขาต้องได้ด่า เค้าชอบด่าเรานั่งขายไปวันๆไม่มีประโยชน์อะไรเลย ขนาดเรากินข้าวช้อนโดนจานเสียงดัง ขูดข้าวอ่ะค่ะ เค้าก็ด่า เวลาใช้เราไปไหนะพูดไม่รู้เรื่องแบบไปบ้านตรงนี้สิคือเราไม่รู้จักจะโดนโกรธเเล้วค่ะ เวลาถามจะกินอะไรเราบอกนึกไม่ออกพ่อไปตลาดเองไหมพ่อบอกไม่เอา ขี้เกียจพอให้เราไปซื้อมาไม่ถูกใจโดนเททิ้งนะคะเค้ายอมอดข้าว พ่อเวลาอารมณ์เสียก็จะไปบอกบ้านนู้นบ้านนี้ว่าลูกสาวเเย่วันๆเอาแต่เเรดๆๆ เราเรียนนะคะไม่เกเลยเราอยากจบมาทำงานมีตังให้พ่อใช้สบาย บางครั้งเค้าก็บอกให้ลาออกมาช่วยงานส้ะ เพราะเราอยู่ขายดี ป่าวหรอกค่ะร้านขายก็ได้เเค่วันละสองพันเเล้วต้องจ่ายทุนวันต่อไปอีกพันกว่าก็คือขายได้เท่าทุนเงินใช้รายวันไป เราก็เลยว่าเออเค้าอารมณ์เสียเเต่เพราะเค้าเหนื่อยนะ ทำงานทั้งวัน บางครั้งเราอยากหนีออกจากบ้าน เเต่ก็สงสารเค้า จนตอนนี้ อยู่ดีๆปัญหามันเพิ่มากขึ้นๆจนเราเเทบไม่มีความสงสารพ่อแล้วค่ะ เราต้องเรียนหนักแล้วต้องมากแบกปัญหาอารมณ์พ่ออีก แล้วอีกอย่างเราเกือบโดนเเฟนบอกเลิกหลายครั้งเเล้ว เเฟนเราเป็นคนที่โดนเอาใจเเต่เด็กค่ะ เเล้วมาเจอแบบพ่อเราที่ช่วยงานก็โดนด่าอีกด้วย เป็นเรายังท้อแฟนเราขนาดไหนคะ เราไม่ได้เข้าข้างแฟนนะคะ คือต้องเข้าใจคนโดนเเบบนี้เพราะปกติเราเข้าข้างพ่อตลอดว่าพ่อก็อารมณืเสียปกติ หลังจากเมื่อวานที่แฟนเราโดนไล่เค้าบอกพอแล้วไม่ไหวเเล้ว ไม่เลิกนะ เเต่ไม่อยากไปแล้วนะ ไม่อยากต้องมาเจอพ่อเค้าเสียความรู้สึกที่มาทำให้หลายๆอย่าง ไปไหนซื้อของมาให้มาฝากเสมอ เเต่โดนเเบบนี้เค้าไม่ไหวค่ะ เราเคยยื้อมาหลายรอบเเล้วว่าทนหน่อยนะพ่อก็มีอารมณ์ดี จนเค้าคงไม่ไหวจริงๆ เราอยากขอออกไปอยู่คนเดียวหลายรอบเเล้วค่ะเเต่สงสารพ่อ เเต่ถ้าอยู่แบบนี้เราคงไม่ไหวเรียนด้วยงานด้วย เเล้วเรากลับบ้านต้องตรงเวลาไม่สายไม่ขาดเราจะเอาเวลาไหนไปทำงานการบ้านเพราะเราต้องเรียน? อีกอย่างเราออกไปก็ไม่ได้ขอเงินเค้าใช้ค่ะ
1.เราควรทำไงดีคะกับต่อไปนี้ที่ต้องมีงานเยอะกว่าเดิม อาจจะต้องอดหลับอดนอนเเต่ว่าต้องกลับมาเเล้วทำงานเราเลยไม่ได้ต้องช่วยงานพ่อก่อน
2.ถ้าเราไม่ไหวขอออกไปอยู่ข้างนอกจะหนักกว่านี้ไหม เราจะดูอกตัญญูไหม
3.เราดูแย่ไหมคิดแบบนี้ เหมือนเราก็ผิดนะเเต่เลือกที่จะมองว่าพ่อผิดคนเดียวหรือป่าวจากที่เล่ามา