ไม่รู้จะเรียกอาการหรือความรู้สึกที่มีนี้ว่าอะไร หรืออยู่ไปเพื่ออะไร

เมื่อก่อนเป็นเด็กอารมณ์ดี มีมนุษย์สัมพันธ์ดีมาก แต่ยิ่งโตยิ่งค้นพบว่าตัวเอง ไม่มีค่า ไม่รู้จะอยู่ทำไม อยู่ไปก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลยรู้สึกเปลืองข้าวที่กิน เปลืองตังที่ใช้  ตอนนี้ความรู้สึกมันมากมายเหลือเกิน ทุกวันนี้ 3 สิ่งที่ผมต้องตื่นมาคิดคือ จะตายยังไง อยู่กับตายอันไหนมันจะเป็นประโยชน์กับคนรอบข้างมากกว่ากัน ถ้าตายแล้วก็ไม่อยากเผา อยากให้เอาศพผมไปฝังใต้ต้นไม้ที่ผมรัก ตอนอยู่ไม่มีค่า ตอนที่ไม่อยู่แล้วอย่างน้อยก็ได้เป็นปุ๋ยโง่ๆให้กับต้นไม้ที่เราปลูก ผมไม่ซีเรียสหรือมีอารมณ์หวือหวากับคนที่จะมาด่าหรือมาว่าผมเลยนะครับว่าทำไมไม่นึกถึงพ่อแม่บ้าง ครอบครัวบ้าง คนรอบข้างบ้าง ผมไม่ซีเลย ผมรู้สึกไม่เหลือใครมา 3-4 ปีแล้วครับทั้ง ๆ ที่ทุกคนก็อยู่ครบ เมื่อก่อนผมฝันหรือมีเป้าหมายว่าอยากเป็นนู้น อยากทำนี่ แต่ทุกวันนี้ไม่ได้ฝันหรอกครับแค่หวังว่า “คืนนี้ขอให้เป็นคืนที่เราจะนอนแล้วไม่ต้องตื่นมาเจอกับโลกของผม” โลกที่ผมอยู่