ผมชอบคนคนหนึ่งมา4ปีครับ
อ่านเรื่องราวของเธอได้ที่ :
https://pantip.com/topic/36661092
แล้วแบบพยายามลืม พยายามหาคนคุยใหม่แต่ก็ไม่เป็นผลครับ อยู่ดีๆบางวันฝันถึงเธอด้วยซํ้า ผมรู้ว่ามันอาจจะเพ้อฝัน
แต่คนนี้ยากมากที่จะลืม เธอเหมือนเป็นคนเดียวที่ผมพยายามเข้าไปคุย เข้าไปมอง แต่มันก็ยังคิดถึงเธอ ทั้งที่เธอก็มีแฟน(คนแรก)ของเธอไปแล้ว
แต่ผมก็ยังหาโอกาสจะคุยจะพบเจอจะให้มันมาเป็นแบบเดิมอยู่บ่อยๆ แต่ใจผมมันทำไม่ได้ ทำไมได้จริงๆ บางทีคิดว่าเราควรหายไปไม่ก็ตายไปเลยยังจะดีกว่า
ผมเกลียดความรู้สึกนี้ ความรู้สึกที่ต้องมานั่งวนๆแต่กับเรื่องเดิม ผมไม่เคยจะมีความสุขดั่งคนอื่นเขา วันๆเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ข้าวปลาไม่กิน คิดอะไรก็คิดถึงแต่เธอ ยิ่งตอนเลิกคุยกับเขาใหม่ๆ อันนั้นยิ่งหนักเลยครับ ข้าวไม่กิน 4-5วันติดต่อกัน ดื่มแต่นํ้าพอประทัง ช่วงนั้นไม่อยากพบเจอใครเลย
ได้แต่นั่งร้องไห้ในห้อง ยิ่งช่วงนั้นที่สอบปลายภาค สมองนี้ไม่ลื่นไหลเลย มีแต่เธอในสมอง ผมไม่รู้ควรทำไงดี ผมพิมพ์กระทู้นี้ด้วยนํ้าตาจริงๆ
ผมอยากจะหลุกพ้นจากห่วงรักนี้ T_T Y_Y
จำคนที่ตัวเองชอบมา4ปี จนฝังใจ มีวิธีแก้ยังไงบ้างครับ?
อ่านเรื่องราวของเธอได้ที่ : https://pantip.com/topic/36661092
แล้วแบบพยายามลืม พยายามหาคนคุยใหม่แต่ก็ไม่เป็นผลครับ อยู่ดีๆบางวันฝันถึงเธอด้วยซํ้า ผมรู้ว่ามันอาจจะเพ้อฝัน
แต่คนนี้ยากมากที่จะลืม เธอเหมือนเป็นคนเดียวที่ผมพยายามเข้าไปคุย เข้าไปมอง แต่มันก็ยังคิดถึงเธอ ทั้งที่เธอก็มีแฟน(คนแรก)ของเธอไปแล้ว
แต่ผมก็ยังหาโอกาสจะคุยจะพบเจอจะให้มันมาเป็นแบบเดิมอยู่บ่อยๆ แต่ใจผมมันทำไม่ได้ ทำไมได้จริงๆ บางทีคิดว่าเราควรหายไปไม่ก็ตายไปเลยยังจะดีกว่า
ผมเกลียดความรู้สึกนี้ ความรู้สึกที่ต้องมานั่งวนๆแต่กับเรื่องเดิม ผมไม่เคยจะมีความสุขดั่งคนอื่นเขา วันๆเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ข้าวปลาไม่กิน คิดอะไรก็คิดถึงแต่เธอ ยิ่งตอนเลิกคุยกับเขาใหม่ๆ อันนั้นยิ่งหนักเลยครับ ข้าวไม่กิน 4-5วันติดต่อกัน ดื่มแต่นํ้าพอประทัง ช่วงนั้นไม่อยากพบเจอใครเลย
ได้แต่นั่งร้องไห้ในห้อง ยิ่งช่วงนั้นที่สอบปลายภาค สมองนี้ไม่ลื่นไหลเลย มีแต่เธอในสมอง ผมไม่รู้ควรทำไงดี ผมพิมพ์กระทู้นี้ด้วยนํ้าตาจริงๆ
ผมอยากจะหลุกพ้นจากห่วงรักนี้ T_T Y_Y