เรามีความฝันอย่างหนึ่ง และอย่างเดียวที่อยากจะเป็นซึ่งเป็นอาชีพที่มีหน้ามีตาในวงสังคม หรือระหว่างประเทศ แต่เราก็รู้ตัวว่า...ไม่ได้ฉลาด ไม่ได้สวย ไม่ได้รวยมากมาย พูดก็ไม่เก่ง แต่เรามีความอดทนแล้วก็ขยันนะ ตั้งใจทำงานที่ได้รับมอบหมาย มีความรับผิดชอบในงาน
             เราถูกผู้ใหญ่ที่เราเคารพบอกว่า เราไม่เหมาะกับอาชีพนั้น เค้าบอกว่า "เชื่ออามั้ย? อามีประสบการณ์ด้านนี้มา20กว่าปี แกไม่เหมาะสมกับงานด้านนี้หรอก" พอเราฟังเรารู้สึกหน้าชาขึ้นมาเลย เรารู้ว่าเค้าหวังดีนะ แต่เราก็รู้สึกแย่มากๆเลย พอกลับบ้านมาเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็คิดเหมือนกับอา มันยิ่งทำให้เสียใจมากจริงๆ รู้สึกผิดหวังมากจริงๆ แม่บอกว่าผู้ใหญ่พูดตรงๆ เค้าหวังดี เราควรจะฟังเค้าไว้บ้าง ไม่งั้นก็เหมือนปิดหู ปิดตาไม่ฟังใครเลย เอาแต่เชื่อว่าตัวเองจะเป็นนั้นเป็นนี้ได้ แต่ในใจก็แย้งขึ้นมาว่า "ก็ทำไมวะ ก็แค่อยากจะเป็น......พออาพูดขึ้นมาว่าเราไม่เหมาะสม ก็จะให้เราคิดใหม่ให้เบี่ยงเข็มไปอาชีพอื่น ในใจนี่เถียงเต็มที่เลยนะ"
             เราก็เลยสงสัยว่าการที่เราคิดแบบนี้ คือเราหัวรั้น หัวแข็ง ดื้อ ขี้เถียงชอบหาเหตุผลเข้าข้างตัวเองหรอ? แล้วกฎแห่งแรงดึงดูดหละ คือเราสับสนในตัวเองมาก แม่กับพี่เราบอกว่าเรามั่นใจในตัวเองเกินไป แต่เราคิดว่าเราไม่ใช่นะ เราแค่มีความเชื่อ เราคิดว่ามันมีโอกาส แต่มันอาจจะน้อย แต่มันก็มีไง แล้วเราก็ไม่ได้คาดหวังว่าเราจะต้องเป็น....ให้ได้!!! แค่อยากลองพยายามทำมัน แค่อยากอยู่ใกล้มันอ่า เอ่อ! โดนว่าว่า "เพ้อเจ้อ"ด้วย เจ็บจุกอ่า 555

ปล. เราเรียนจบมา2ปีแล้ว เราก็ทำงานแล้วมาปีกว่า เงินเดือนก็สูงอยู่ แต่ก็ออกจากงานมาเป็นเด็กฝึกงานที่อยู่ในสายอาชีพที่เราฝันใฝ่ ไม่มีเงินเดือน ยื่นฝึก 1 ปีตอนนี้ยังฝึกอยู่ ครอบครัวก็เลยเป็นห่วงเรา เพราะเรามีความคิดค่อนข้างบ้า? แต่เราเอาจริงนะ เฮ้อออออ เราก็เลยไม่รู้ว่าจะยึดความคิดไหนดี จะถอยหรือจะสู้ต่อ สับสน!