ไม่รู้จะเริ่มยังไงนะคะ เล่าเลยแล้วกัน ปัจจุบันอายุ 28 ปีค่ะ รู้สึกเบื่อชีวิตที่เหลืออยู่อีกประมาณเกือบ 60 ปี มันช่างดูยาวเหลือเกิน จริงๆ มีเป้าหมายในชีวิตแต่ไม่มีแรงบันดาลใจในการทำ แต่ละวันผ่านไปด้วยความห่อเหี่ยว เฉยชา มึนงง ซึ่งคนใกล้ตัวจะคิดว่าเราเป็นคนร่าเริง ลั้ลลา เฮฮาไปเรื่อย แต่ทุกๆ วันสมองเราไม่เคยหยุดคิดค่ะ แม้แต่เวลาว่างหรือเวลาพักผ่อน เราจบ ป.ตรี และ ป.โทจากมหาลัยรัฐที่หลายคนรู้จัก ด้วยเกรด 3.7 กว่า ทำงานบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งงานก็ถือว่าดี แต่เราไม่เคยรู้สึกภูมิใจอะไรเลย เรียกได้ว่าไม่เคยมีความภาคภูมิใจอะไรในชีวิตเลยไม่รู้ทำไม
ซึ่งการทำงานก็มีทั้งกดดันบ้าง ว่างๆ สบายๆ บ้าง แต่ตอนที่ว่างมากๆ หลังเลิกงานในขณะที่ทุกคนไปใช้ชีวิตเที่ยวเล่น เดินห้าง สังสรรค์ แต่เราไม่ชอบ ก็ได้แต่กลับมานั่งคิดว่าเราต้องทำอะไรให้ได้มากกว่านี้ เราจะปล่อยเวลาให้ผ่านไปแบบนี้ไม่ได้ทุกวันๆ เราจะไม่พัฒนาทั้งงาน ทั้งสมอง ได้แต่คิดอย่างเดียวแต่ก็ไม่ทำไรเลยอยู่ดี จนเวลาหมดไปก็รู้สึกไร้ค่า บางทีไม่อยากคิดมากก็เล่นเกมค่ะ เลิกงานกลับมาเล่นเกมยาว 8-9 ชั่วโมง หลายอาทิตย์
จนต้องมานั่งถามตัวเองว่าเพื่ออะไร เหมือนความคิดมันย้อนแย้งกันเองว่า เอ้ยนี่เวลาพักผ่อนนะเราจะเล่นไร้สาระอะไรก็ได้ แต่อีกด้านนึงกลับบอกว่าเราจะปล่อยให้เวลาเสียไปเปล่าๆ ไม่ได้เราต้องหาไรทำ เรียนภาษาอังกฤษ อ่านหนังสือหาความรู้ มันเหนื่อยมากเลยกับความคิดพวกนี้แต่ก็ไม่อยากคุยกับคนใกล้ตัว เพราะคิดว่าคงไม่มีใครเข้าใจแล้วมองว่าเราไม่เอาไหน ตอนนี้ก็มีความรู้สึกแว่บเข้ามาว่าอยากขอทุนไปต่อเอกด้านจิตวิทยาที่ต่างประเทศ ไม่ได้มีเป้าหมายไรนะคะ แค่อยากรู้กระบวนการคิดของตัวเองและคนรอบข้าง อยากหาเหตุผลมาตอบตัวเองว่าทำไม แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเอาไปทำเหมือนกัน
แต่ติดตรงที่เรามีแฟน ถ้าเราไปเรียนต่อก็หมายถึงการทิ้งอนาคตชีวิตคู่ไปเลยเพราะกลับมากว่าจะสร้างตัวได้ใหม่คงไม่ง่าย แต่การแต่งงานอาจไม่ตอบโจทย์กับคนที่มีความคิดแบบเรารึเปล่าก็ไม่รู้ กลัวเบื่อกลัวไปต่อไม่ได้ เลยอยากทิ้งชีวิตแล้วทำไรก็ได้แบบสุดโต่ง ไม่ต้องสนใจว่าจะมีเงินเก็บ จะมีงานมั่นคง แค่ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ มันฟังดูเพ้อฝันเหมือนคนฟุ้งซ่าน ถ้าผู้ใหญ่ที่มีประสบการณ์ชีวิตผ่านเข้ามาพอแนะนำได้ก็รบกวนด้วยค่ะ เพราะไม่สามารถปรึกษาที่บ้านได้เลย เรียกได้ว่าไม่มีใครเข้าใจว่าเราเป็นบ้าอะไร เพราะเราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน รู้สึกเหมือนตัวเองเป็น Loser ตลอดเวลา
***เห้อออออออออออออออออออออออออออออออ
เบื่อชีวิต ทำไงดี!!!!
ซึ่งการทำงานก็มีทั้งกดดันบ้าง ว่างๆ สบายๆ บ้าง แต่ตอนที่ว่างมากๆ หลังเลิกงานในขณะที่ทุกคนไปใช้ชีวิตเที่ยวเล่น เดินห้าง สังสรรค์ แต่เราไม่ชอบ ก็ได้แต่กลับมานั่งคิดว่าเราต้องทำอะไรให้ได้มากกว่านี้ เราจะปล่อยเวลาให้ผ่านไปแบบนี้ไม่ได้ทุกวันๆ เราจะไม่พัฒนาทั้งงาน ทั้งสมอง ได้แต่คิดอย่างเดียวแต่ก็ไม่ทำไรเลยอยู่ดี จนเวลาหมดไปก็รู้สึกไร้ค่า บางทีไม่อยากคิดมากก็เล่นเกมค่ะ เลิกงานกลับมาเล่นเกมยาว 8-9 ชั่วโมง หลายอาทิตย์
จนต้องมานั่งถามตัวเองว่าเพื่ออะไร เหมือนความคิดมันย้อนแย้งกันเองว่า เอ้ยนี่เวลาพักผ่อนนะเราจะเล่นไร้สาระอะไรก็ได้ แต่อีกด้านนึงกลับบอกว่าเราจะปล่อยให้เวลาเสียไปเปล่าๆ ไม่ได้เราต้องหาไรทำ เรียนภาษาอังกฤษ อ่านหนังสือหาความรู้ มันเหนื่อยมากเลยกับความคิดพวกนี้แต่ก็ไม่อยากคุยกับคนใกล้ตัว เพราะคิดว่าคงไม่มีใครเข้าใจแล้วมองว่าเราไม่เอาไหน ตอนนี้ก็มีความรู้สึกแว่บเข้ามาว่าอยากขอทุนไปต่อเอกด้านจิตวิทยาที่ต่างประเทศ ไม่ได้มีเป้าหมายไรนะคะ แค่อยากรู้กระบวนการคิดของตัวเองและคนรอบข้าง อยากหาเหตุผลมาตอบตัวเองว่าทำไม แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเอาไปทำเหมือนกัน
แต่ติดตรงที่เรามีแฟน ถ้าเราไปเรียนต่อก็หมายถึงการทิ้งอนาคตชีวิตคู่ไปเลยเพราะกลับมากว่าจะสร้างตัวได้ใหม่คงไม่ง่าย แต่การแต่งงานอาจไม่ตอบโจทย์กับคนที่มีความคิดแบบเรารึเปล่าก็ไม่รู้ กลัวเบื่อกลัวไปต่อไม่ได้ เลยอยากทิ้งชีวิตแล้วทำไรก็ได้แบบสุดโต่ง ไม่ต้องสนใจว่าจะมีเงินเก็บ จะมีงานมั่นคง แค่ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ มันฟังดูเพ้อฝันเหมือนคนฟุ้งซ่าน ถ้าผู้ใหญ่ที่มีประสบการณ์ชีวิตผ่านเข้ามาพอแนะนำได้ก็รบกวนด้วยค่ะ เพราะไม่สามารถปรึกษาที่บ้านได้เลย เรียกได้ว่าไม่มีใครเข้าใจว่าเราเป็นบ้าอะไร เพราะเราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน รู้สึกเหมือนตัวเองเป็น Loser ตลอดเวลา
***เห้อออออออออออออออออออออออออออออออ