อุปสรรค์ในการร้องเพลงของเรา

เราเคยค่ะเมื่อหลายเดือนก่อนเราขึ้นรถไฟMRTจะไปทำธุระแถวรัชดานั่งจากสีลมจะไปลงสถานีศูนย์วัฒนธรรม พอเราขึ้นรถไฟมาเราได้ยืนค่ะไม่มีที่นั่งพอยืนไปสักพักนึงเราเห็นผู้หญิงคนนึงยืนไกลจากเราพอสมควรแต่เธอยืนหัน

อยากสอบถามเพื่อนๆ ว่ามีวิธีฝึก หรือวิธีไหนบ้าง ที่ทำให้ไม่ต้องร้องไห้ น้ำตาไหล เวลาฟังเรื่องเศร้า(ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง และไม่น่าจะเกิดขึ้นกับตัวด้วย) ไม่รู้ว่าจะอินไปไหน(รำคาญตัวเอง) บางที แค

คือเราจะรู้สึกกังวลในทุกๆเรื่อง ทั้งเรื่องที่เกิดขึ้นและยังไม่เกิด บางทีนั่งทำงานอยู่ๆน้ำตาก็ไหล บางที่ก็ร้องไห้สะอื้นหนัก เหมือนเรานึกถึงเรื่องต่างๆแล้วมันก็ร้องออกมา ในหัวมันเหมือนคอยซ้ำเติมตัวเอง ส

เวลาเราเจอเรื่องอะไรที่ทำให้เรารู้สึกกลัว เราจะตัวสั่นหนักอยู่ใจเต้นแรง แน่นหน้าอก หายใจหนัก คืออายคน แต่มันห้ามไม่ได้อ่ะ ทีนี้ ร้องไห้ด้วยบางทีแบบไหลมาเอง มันอาจดูเวอร์ในสายตาคนๆหนึ่ง แต่สาบายเลยว่าม

รอบที่1 ตอนน้องแบมแบมร้อง แล้วกรรมการกดหันมา มันแบบน้ำตาคลอ ตื้นตัน อย่างไม่มีสาเหตุ ดูคนอื่น พ่อแม่เชียร์ร้องไห้ ก็ธรรมดา ไม้รู้ทำไม มันดีใจไปกับน้องและครอบครัวเค้า งงตัวเองจริงๆ บ้าปล่าววะ รอบที่สอ

สวัสดีค่ะ คือ เมื่อตอนเย็นฝนตก แล้วเรานั่งฟังอยู่ตรงระเบียงห้องเงียบๆ อยู่ดีๆ น้ำตาก็ไหลเฉยเลยค่ะ 😅 ไม่ได้มีเรื่องเศร้า ไม่มีปัญหาอะไรเป็นพิเศษ แค่รู้สึก “คิดถึง” อะไรบางอย่างที่พูดไม่ออก

เป็นไปได้มั้ยครับ ที่เราจะเปลี่ยนทางน้ำไหลชั่วคราวที่ถ้ำหลวง เพื่อชะลอไม่ให้น้ำไหลเข้าถ้ำจนเป็นอุปสรรค์ต่อทีมกู้ภัย ขออภัยนะครับถ้าคำถามดูไม่ฉลาด แต่คิดว่าไอเดียนี้อาจจะพอช่วยได้

คือเราเจอคนประเภทนี้ พูดคำนึงก็ร้องเพลงใส่ เจอชื่อคนก็ร้อง เจอคำในป้ายร้านก็ร้อง เหมือนชีวิตคือมิวสิคัลทุกสถานการณ์ ทำอะไรก็ต้องมีเพลงประกอบตลอดเวลา แรก ๆ ก็ยังขำอยู่หรอก แต่หลัง ๆ มันเริ่มรู้สึกว่