ช่วยหน่อยครับ ท้อ แท้ กับ ชีวิต

สวัสดีครับ ผมชื่อ อั้ม อายุ 17 เกือบ จะ 18 มกราคมนี้ครับ ผมมีแม่ทำงานกรรมกร พ่อทำงานเป็นวินมอไซค์รับจ้าง พ่อผมเสียไปตั้งแต่ผมเรียน ป.6 ผมมีพี่สาวสองคน คนแรกเสียชีวิตครับ ตอนผมอยู่ ม.2 ส่วนพี่สาวคนที่สองแต่งงานมีลูกกับสามีชาวต่างชาติอยู่ที่นิวซีแลนด์ ผมเคยเป็นเด็กร่างเริงมีเพื่อนเยอะ แต่ระยะหลังจากที่ผมฝึกงานเสร็จ อ่อลืมบอกไปครับ ผมเรียนอยู่สายอาชีพคอมพิวเตอร์ ผมมาเรียนได้สักสองวันแล้วครับ ผมรู้สึกว่าตัวผมมันไม่มีค่าไรในตัวเองเลยครับ โปรเจคก็คิดไม่ออก เพื่อนก็ไม่สนใจผม เวลาเรียนครับ พวกเขาก็จะสนใจผมอยู่หรอกครับ เพราะผมอยู่ในเกณฑ์ที่เรียนใช้ได้ แต่หลังจากออกจากห้องมาพวกเขาก็ทิ้งผมเลยครับ ตอนนี้ผมอยู่ปี 3 มันต่างกันมากกับตอนผมอยู่ ปี 1 กับ 2 เพราะผมไม่ได้ถูกแยกห้อง ผมก็พยามเข้าหาเพื่อน จนบางครั้งรู้สึกไม่เป็นตัวเอง จากปกติเพื่อนจะทักผมว่า ยิ้มทั้งวัน เป็นบ้าหรอ แต่สองสามวันนี้ ผมไม่รู้สึกมีความสุขเลยครับ ผมเอาแต่นอนเครียดว่า ทำไมเพื่อนเก่าผมเขาถึงเปลื่ยนไป ไปไหนก็ไม่ชวนเรา บางทีผมก็นั่งคิดน่ะครับว่า ผมหรือเปล่าที่เปลื่ยนไป ทำให้เขาไม่ชิน ผมก็พยายามเป็นตัวของตัวเอง ผมก็ปรึกษาหลายคนเขาก็บอกว่า เพื่อนจะชอบ เพราะเราเป็นตัวของตัวเอง ผมนั่งเครียด นั่งเอ๋อ เรียนไม่เป็นเรียน ผมอยากมีเพื่อนที่ชวนผมไปเที่ยว ไปเล่น ไปทำอะไร แต่ทุกวันนี้ผมไม่มีเลยครับ เล่าให้ใครฟังก็ไม่ได้ เขาก็บอกไร้สาระ แฟนก็ไม่มี เรียนก็ไม่รู้ปีนี้จะจบไหม เดินอยู่แก็งค์เขาก็เหมือนส่วนเกิน เดินอยู่หลังสุด เพื่อนที่ทำโปรเจคด้วยกัน ผมเรียกเขาใกล์ๆ เขาก็เดินผ่านผมเลยครับ ทำไมพวกเขาไม่เห็นหัวผมเลยครับ ปี 1 ปี 2 ผมไม่เคยขัดใจพวกเขาเลยน่ะครับ ทุกอย่างมีแต่ให้กับให้ทุกอย่าง เรื่องเรียน ผมก็สอนอันไหนเขาไม่เข้าใจผมก็สอนเขา ปกติเรียนเพื่อนเขาก็นั่งข้างผม ตอนนี้พวกเขาก็พูดกันในแก๊งค์ ส่วนผมมันก็เหมือนหมาหัวเน่าครับ ที่เขาไม่เห็นค่า ผมนั่งที่ของผม เขาบอกผมว่า -ึงเปลื่ยนที่ได้ไหม ให้คนนั้นมานั่งตรงนี้ ใจจริงผมอยากตอบว่า ไม่ แต่ถ้าเป็นพวกคุณรู้สึกไงครับ ผมมานั่งคนแรก แต่เพื่อนไม่เห็นค่าของผมเลย ผมคืออะไรครับ หรือว่า "ผมไม่มีเงินที่จะให้คุณยืมถึงคุณจะเรียกผมว่าเพื่อนได้ หรือ ผมไม่หน้าตาไม่ดีที่คุณจะบอกคนอื่นมาผมเป็นเพื่อนคุณ หรือ ผมไม่มีรถสวยๆให้พวกคุณเกาะไปไหนมาไหนด้วยได้" ผมนอนคิดนั่งคิดน่ะครับ ว่า ผมจะทำยังไงดี ผมอยู่บ้าน ผมก็ไม่มีเพื่อน พี่ๆที่เป็นเพื่อนผมเขาก็ไปเรียนต่างจังหวัดหมด ญาติๆผมเขาก็ไป กทม หมด ผมก็อยู่กับแม่สองคน 2 ปี พี่สาวผมถึงกลับมาทีหนึ่ง ใจจริงผมก็อยากจบไปแล้วทำงานเลย อีกใจหนึ่ง ผมก็อยากไปสมัครทหาร อีกใจหนึ่ง ผมก็อยากบวช เคยคิดฆ่าตัวตาย เพราะรู้สึกไร้ค่า แต่ก็นึกถึงหน้าแม่ ถ้าอยู่คนเดียวแกจะเป็นไงล่ะ ผมอยากมีเพื่อนที่ไม่เคยมองข้ามเรา ขอบคุณครับ