จากที่ไปร่วมในวันซ้อมพระราชพิธีฯ ประทับใจคุณยายท่านหนึ่ง อายุน่าจะเกิน 80 ปีแล้ว ได้คุยกันไม่กี่ประโยค ทราบว่าท่านมาคนเดียวโดยรถโดยสารประจำทาง ระหว่างชมริ้วขบวนต่างๆ ท่านปฏิบัติตามกฎระเบียบที่เจ้าหน้าที่ได้แจ้งไว้อย่างเคร่งครัด ท่านนั่งอยู่บนฟุตบาทแถวหลังสุด ระหว่างที่ขบวนพระบรมวงศานุวงศ์เสด็จ ประชาชนจะต้องนั่งลงและห้ามนำโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายภาพ แต่วันนั้นประชาชนบางคนไม่สนใจ ทั้งยืน ทั้งคุกเข่า ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพ เจ้าหน้าที่พยายามห้ามก็ไม่ฟัง ส่วนคุณยายที่นั่งหลังสุดไม่ยอมลุกขึ้น ท่านพยายามมองหาช่องว่างเล็กๆ ของคนข้างหน้า น้ำตารื้นอยู่ที่ขอบตา ไม่รู้ว่าเห็นอะไรแค่ไหน แต่ท่านไม่ยอมฝ่าฝืนกฎเพื่อสนองความต้องการของตนเอง
เมื่อเจ้าหน้าที่ห้ามอย่างจริงจัง ประชาชนเกือบทุกคนยอมปฏิบัติตาม มีคุณยายอีกท่านหนึ่งไม่ยอมลดโทรศัพท์มือถือลง ยังคงยืนถ่ายภาพอย่างมุ่งมั่น จนจิตอาสาที่ยืนอยู่ด้านหลังต้องสะกิดเตือน แต่คุณยายไม่สนใจ ถ่ายภาพต่อจนพอใจแล้วค่อยลดโทรศัพท์ลง
ทุกวันนี้คนเราหลงกับ “เปลือก” มากเกินไปจนลืมนึกถึง “แก่น” หรือจุดประสงค์ที่แท้จริงของสิ่งต่างๆ อย่างกรณีพระราชพิธีถวายพระเพลิงฯ ที่กำลังจะเกิดขึ้น สำหรับผู้ที่ไป เราไปเพราะอะไร? เพราะต้องการส่งเสด็จเป็นครั้งสุดท้าย? เพราะต้องการชมพระราชพิธีอันวิจิตรงดงาม? หรือเพราะจะได้มีรูปลงโซเชียลเพื่อแสดงว่าเป็นผู้จงรักภักดี?
เจ้าหน้าที่และจิตอาสาที่มาดูอยู่รอบๆ ริ้วขบวนส่วนนึงเพื่อความสงบเรียบร้อยของพระราชพิธีฯ และอีกส่วนเพื่อความปลอดภัยของประชาชนที่มาร่วมงาน ขนาดพวกเราได้นั่งยังร้อน ยังเมื่อย แล้วคนที่ต้องยืนแถมต้องคอยสอดส่องดูความเรียบร้อยของประชาชนล่ะ เขาจะไม่เหนื่อยกว่าอีกหรือ เจ้าหน้าที่บางคนต้องหันหน้าเข้าหาประชาชนตลอด แม้อยู่ใกล้ชิดริ้วขบวน แต่ไม่มีแม้โอกาสจะหันหลังไปมอง นั่นก็เพราะพวกเขาตระหนักในหน้าที่และจุดประสงค์ในการเข้าร่วมพิธีฯ ของตนเป็นอย่างดี
อีกภาพที่ประทับใจคือสมเด็จพระเทพฯ แม้เป็นแค่พิธีซ้อมแต่ท่านยังเข้าร่วม ต้องเดิน (ไม่รู้เรียกว่าอะไร แต่ต้อง ยกเท้า>ค้างกลางอากาศ>ผ่อนน้ำหนักลง ตามจังหวะกลอง) ใช้เวลาทั้งหมด 2 ชั่วโมง พระพักตร์แดง พระเสโทไหล ท่านไม่จำเป็นต้องเข้าร่วมพิธีซ้อมนี้ก็ได้แต่ท่านยังเข้าร่วมและปฏิบัติตนตามพิธีการเช่นเดียวกับคนอื่น
แน่นอนว่าผู้ที่ไปร่วมพิธีนั้นมีความตั้งใจดี ต้องทนรอ ตากแดดตากลมเป็นชั่วโมงๆ เพราะฉะนั้นอย่าเอาความตั้งใจนั้นไปโยนทิ้งกับเปลือกนอกเลย อยากให้ระลึกอยู่ในใจเสมอว่าเราไปเพราะอะไร ต้องทำตัวอย่างไร และทำทุกอย่างนี้เพื่อใคร
อยากเล่าความประทับใจและขอความร่วมมือในการเข้าร่วมพระราชพิธีถวายพระเพลิงฯ
เมื่อเจ้าหน้าที่ห้ามอย่างจริงจัง ประชาชนเกือบทุกคนยอมปฏิบัติตาม มีคุณยายอีกท่านหนึ่งไม่ยอมลดโทรศัพท์มือถือลง ยังคงยืนถ่ายภาพอย่างมุ่งมั่น จนจิตอาสาที่ยืนอยู่ด้านหลังต้องสะกิดเตือน แต่คุณยายไม่สนใจ ถ่ายภาพต่อจนพอใจแล้วค่อยลดโทรศัพท์ลง
ทุกวันนี้คนเราหลงกับ “เปลือก” มากเกินไปจนลืมนึกถึง “แก่น” หรือจุดประสงค์ที่แท้จริงของสิ่งต่างๆ อย่างกรณีพระราชพิธีถวายพระเพลิงฯ ที่กำลังจะเกิดขึ้น สำหรับผู้ที่ไป เราไปเพราะอะไร? เพราะต้องการส่งเสด็จเป็นครั้งสุดท้าย? เพราะต้องการชมพระราชพิธีอันวิจิตรงดงาม? หรือเพราะจะได้มีรูปลงโซเชียลเพื่อแสดงว่าเป็นผู้จงรักภักดี?
เจ้าหน้าที่และจิตอาสาที่มาดูอยู่รอบๆ ริ้วขบวนส่วนนึงเพื่อความสงบเรียบร้อยของพระราชพิธีฯ และอีกส่วนเพื่อความปลอดภัยของประชาชนที่มาร่วมงาน ขนาดพวกเราได้นั่งยังร้อน ยังเมื่อย แล้วคนที่ต้องยืนแถมต้องคอยสอดส่องดูความเรียบร้อยของประชาชนล่ะ เขาจะไม่เหนื่อยกว่าอีกหรือ เจ้าหน้าที่บางคนต้องหันหน้าเข้าหาประชาชนตลอด แม้อยู่ใกล้ชิดริ้วขบวน แต่ไม่มีแม้โอกาสจะหันหลังไปมอง นั่นก็เพราะพวกเขาตระหนักในหน้าที่และจุดประสงค์ในการเข้าร่วมพิธีฯ ของตนเป็นอย่างดี
อีกภาพที่ประทับใจคือสมเด็จพระเทพฯ แม้เป็นแค่พิธีซ้อมแต่ท่านยังเข้าร่วม ต้องเดิน (ไม่รู้เรียกว่าอะไร แต่ต้อง ยกเท้า>ค้างกลางอากาศ>ผ่อนน้ำหนักลง ตามจังหวะกลอง) ใช้เวลาทั้งหมด 2 ชั่วโมง พระพักตร์แดง พระเสโทไหล ท่านไม่จำเป็นต้องเข้าร่วมพิธีซ้อมนี้ก็ได้แต่ท่านยังเข้าร่วมและปฏิบัติตนตามพิธีการเช่นเดียวกับคนอื่น
แน่นอนว่าผู้ที่ไปร่วมพิธีนั้นมีความตั้งใจดี ต้องทนรอ ตากแดดตากลมเป็นชั่วโมงๆ เพราะฉะนั้นอย่าเอาความตั้งใจนั้นไปโยนทิ้งกับเปลือกนอกเลย อยากให้ระลึกอยู่ในใจเสมอว่าเราไปเพราะอะไร ต้องทำตัวอย่างไร และทำทุกอย่างนี้เพื่อใคร