เราอายุ 24 ค่ะ ว่างงานอยู่บ้านเฉยๆ ตั้งแต่เรียนจบ เพราะไม่อยากทำงานประจำ ขายของบ้าง ทำขนมขายบ้าง รับวาดรูป แต่ไม่สร้างรายได้อะไรเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ก็ใช้เงินแม่
ยอมรับว่าเราเองที่ไม่พยายามทำอะไรเท่าที่ควร หมดกำลังใจง่าย เหมือนเวลาตั้งเป้าหมายว่าจะทำอะไรสักอย่าง แต่ก็ทำไม่สุดสักอย่าง พอเหนื่อย หรือติดขัดอะไรก็ยอมแพ้ง่ายมากค่ะ
วันนึงเราคุยกับคนอยู่ไม่กี่คน คือแฟน พ่อ แม่ น้อง ยาย แม่บ้าน แฟนเรากำลังเรียน ป.โท วันธรรมดานอนบ้านเรา เพราะไปเรียนสะดวกกว่า เสาร์-อาทิตย์ เรากับแฟนก็ไปนอนบ้านแฟน
วิถีชีวิตของเราเป็นแบบเดิมมาหลายเดือนแล้ว คือนอนเกือบเช้า ตื่นประมาณเที่ยงๆ นั่งๆ นอนๆ อยู่ในห้องนอน เล่นคอม เล่นมือถือ กลิ้งๆ อยู่บนเตียง ดูทีวีบ้าง ไม่ได้ออกไปจากห้องนอน ถ้าไม่หิว คือในห้องนอนเรามีทุกอย่าง ตู้เย็น ทีวี คอม ห้องน้ำ เราก็ทำอะไรของเราไปเรื่อยเปื่อย เบื่อๆ ซึมๆ จนแฟนกลับมา ก็จะรู้สึกดีขึ้นหน่อย พอถึงเที่ยงคืนก็พยายามนอน ปิดไฟ แต่ก็นอนไม่หลับอยู่ดี ก็นอนเล่นมือถือ ไถๆ เฟซบุ๊คจนเกือบเช้า แล้วก็วนลูปเดิม
พอมาบรรยายเป็นตัวหนังสือก็พอเข้าใจแล้วว่าทำไมตอนนี้เครียดขนาดนี้ 5555 ไม่มีงาน ไม่มีเงิน เห็นเพื่อนรุ่นเดียวกันไปถึงไหนๆ ก็พยายามไม่คิดอะไร แต่ก็แอบอิจฉาเหมือนกัน
ปัญหาคือเราคิดว่า ตอนนี้การใช้ชีวิตแบบนี้กำลังทำพิษกับร่างกายเราแล้ว เคยอ่านมาว่าการนอนดึกตื่นสายทำลายภูมิคุ้มกันของร่างกาย เราเริ่มรู้สึกเบื่ออาหาร กินอะไรนิดหน่อยก็รู้สึกไม่อยากกินต่อ รู้สึกกังวลตลอดเวลา คลื่นไส้(เราไม่ได้ท้องนะ เผื่อมีคนถาม5555) กระวนกระวาย กลัวจะเป็นโรคนู้นนี่ สมัยเรียนเราต้องไปหาหมอเพราะเครียดจนฮอร์โมนแปรปรวนครั้งนึง แล้วก็เครียดจนเบื่ออาหารกินอะไรไม่ลง แต่คราวนี้เหมือนจะอาการหนักกว่าครั้งก่อนๆ
กำลังคิดอยู่ว่าจะไปหาหมอไหนก่อนดี ระหว่างจิตแพทย์ หรือจะตรวจร่างกายก่อน หรือปรับปรุงการใช้ชีวิตด้วยตัวเองก่อนซักอาทิตย์ แล้วค่อยดูว่ามันจะหายมั้ย
ขอบคุณที่เข้ามาฟังเราระบายค่ะ
คิดว่าการใช้ชีวิตแบบเราทำให้เครียดแบบจัดๆ ได้ไหม
ยอมรับว่าเราเองที่ไม่พยายามทำอะไรเท่าที่ควร หมดกำลังใจง่าย เหมือนเวลาตั้งเป้าหมายว่าจะทำอะไรสักอย่าง แต่ก็ทำไม่สุดสักอย่าง พอเหนื่อย หรือติดขัดอะไรก็ยอมแพ้ง่ายมากค่ะ
วันนึงเราคุยกับคนอยู่ไม่กี่คน คือแฟน พ่อ แม่ น้อง ยาย แม่บ้าน แฟนเรากำลังเรียน ป.โท วันธรรมดานอนบ้านเรา เพราะไปเรียนสะดวกกว่า เสาร์-อาทิตย์ เรากับแฟนก็ไปนอนบ้านแฟน
วิถีชีวิตของเราเป็นแบบเดิมมาหลายเดือนแล้ว คือนอนเกือบเช้า ตื่นประมาณเที่ยงๆ นั่งๆ นอนๆ อยู่ในห้องนอน เล่นคอม เล่นมือถือ กลิ้งๆ อยู่บนเตียง ดูทีวีบ้าง ไม่ได้ออกไปจากห้องนอน ถ้าไม่หิว คือในห้องนอนเรามีทุกอย่าง ตู้เย็น ทีวี คอม ห้องน้ำ เราก็ทำอะไรของเราไปเรื่อยเปื่อย เบื่อๆ ซึมๆ จนแฟนกลับมา ก็จะรู้สึกดีขึ้นหน่อย พอถึงเที่ยงคืนก็พยายามนอน ปิดไฟ แต่ก็นอนไม่หลับอยู่ดี ก็นอนเล่นมือถือ ไถๆ เฟซบุ๊คจนเกือบเช้า แล้วก็วนลูปเดิม
พอมาบรรยายเป็นตัวหนังสือก็พอเข้าใจแล้วว่าทำไมตอนนี้เครียดขนาดนี้ 5555 ไม่มีงาน ไม่มีเงิน เห็นเพื่อนรุ่นเดียวกันไปถึงไหนๆ ก็พยายามไม่คิดอะไร แต่ก็แอบอิจฉาเหมือนกัน
ปัญหาคือเราคิดว่า ตอนนี้การใช้ชีวิตแบบนี้กำลังทำพิษกับร่างกายเราแล้ว เคยอ่านมาว่าการนอนดึกตื่นสายทำลายภูมิคุ้มกันของร่างกาย เราเริ่มรู้สึกเบื่ออาหาร กินอะไรนิดหน่อยก็รู้สึกไม่อยากกินต่อ รู้สึกกังวลตลอดเวลา คลื่นไส้(เราไม่ได้ท้องนะ เผื่อมีคนถาม5555) กระวนกระวาย กลัวจะเป็นโรคนู้นนี่ สมัยเรียนเราต้องไปหาหมอเพราะเครียดจนฮอร์โมนแปรปรวนครั้งนึง แล้วก็เครียดจนเบื่ออาหารกินอะไรไม่ลง แต่คราวนี้เหมือนจะอาการหนักกว่าครั้งก่อนๆ
กำลังคิดอยู่ว่าจะไปหาหมอไหนก่อนดี ระหว่างจิตแพทย์ หรือจะตรวจร่างกายก่อน หรือปรับปรุงการใช้ชีวิตด้วยตัวเองก่อนซักอาทิตย์ แล้วค่อยดูว่ามันจะหายมั้ย
ขอบคุณที่เข้ามาฟังเราระบายค่ะ