ความรัก ความเชื่อใจ ไว้ใจ กลายเป็นความผิดหวัง

สวัสดีคะเพื่อนๆ เราอยากมาเล่าเรื่องราว ความรักของเราที่ลืมไม่ได้ เราพยายามทำใจให้เข้มแข็งต่อหน้าทุกๆคน แต่เราชอบแอบร้องไห้คนเดียว ย้อนไปเมื่อปี2553 เราเจอกับแฟน ทางโปรเเกรมแชท QQ  และเราก็คบกัน จนวันหนึ่งเราท้อง แต่ด้วยที่ว่าตอนนั้นใกล้ๆจะไปฝึกงานเป็นช่วงเทอมสุดท้าย เราเลยต้องบอกแม่และทางญาติผุ้ใหญ่แฟน เราทั้งสองได้ข้อตกลงคือให้เอาเด็กออก เพราะแฟนเขาเป็นลูกกำพร้า พ่อแม่เขาเสีย เขาอาศัยอยู่กับป้าเรารู้แค่1วัน แค่นั้น วันที่2ก็ไป รพ.ในตัวจังหวัด เขาก็จัดการเรียบร้อย จนเรากลับไปฝึกงานจนเสร็จ และวันหนึ่งแฟนทะเลาะกับป้าเขา เก็บของออกจากบ้านเขาโทรหาเรา และวันนั้นเป็นวันที่ฝนตกหนักมากๆ เราเองก็ตัดสินใจขับรถมอไซค์เข้าเมือง ไปทั้งฝนไปรับเขามาอยู่บ้าน ครอบครัวก็ไม่พอใจที่เราไปรับเขามา แต่ด้วยตอนนั้นเขาเป็นแฟนเรา เขาไม่มีที่ไปแล้วเราสงสารเขา เลยให้มาอยู่บ้าน และเราก็ได้พาเขามาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวเราไปเรียนด้วยกันกลับด้วยกัน จนแม่ต้องคุยกับผู้ใหญ่ทางฝ่ายชาย ให้มาขอขมา เขาก็ทำให้เราผูกข้อไม้ข้อมือตามประเพณี  แต่เราไม่รู้ว่าเราผิดอะไรป้าของแฟน เขาไม่เคยชอบเราเลย  จนปัจจุบันนี้ก็ยังไม่เข้าใจ หรือเพราะบ้านเราจนก็ไม่เข้าใจ แต่เเฟนอยู่ข้างเราตลอด จนเราทั้งสองเรียนจบ ปวช.ปี2555 เลยตัดสินใจขึ้นมาหางานทำที่กรุงเทพมาอาศัยอยู่กับญาติฝ่ายพ่อของแฟน แต่บ้านเขาอยู่หลายคนเราเลยออกมาอยู่บ้านเช่าเล็กๆ และช่วงหน้าฝนน้ำท่วมอีกวันไหนฝนตกแรงๆเราต้องลางานเพื่อ ไปขนของหนีน้ำไปชั้นสอง ฝากห้องข้างบน และเรายืมรถมอไซค์ญาติเขามาขับแถมรถเก่าบางวันก็ดับ เข็นจูงตามทางไป เราเลยไม่ไหวอยากมีรถเพราะอยู่ญาติเขามาพูดทำนองว่า อยุ่กรุงเทพจะ 2ปี แล้วเมื่อไหร่จะออกรถ เราเลยตัดสินใจดาวน์มอไซค์แต่ตอนนั้นก็เสียใจอีกคือหาคนค้ำประกันให้ไม่ได้ แม้แต่ญาติเขาก็ไม่มีคนค้ำให้สักคน เราเลยตัดสินใจยืมเงินพี่ในออฟฟิศ 5 พันไปดาวน์รถจนได้เป็นชื่อเราคนเดียวเพราะตอนนั้นแฟนยังอายุไม่ถึง20 เราทำงานด้วยเรียนด้วยทั้งคุ่จนค่าใช่จ่ายเยอะ แฟนเลยออกจากมหาลัยให้เรียนคนเดียว ถ้าเราจบค่อยส่งเขาเรียนคืน เราเรียนต่อป.ตรี ทำงานจันทร์-เสาร์ วันอาทิตย์เราเรียน เราไม่เคยไปเที่ยวไหนกันเลย เพราะต้องประหยัด เคยไม่มีก็อดทนสองคน เราสู้กันจนปี58 แฟนสอบติดตำรวจเราดีใจมาก เพราะเราขอให้เขาไปสอบเพราะเราอยากมีแฟนเป็นตำรวจ วันที่สอบได้เราคิดว่าต่อไปเราต้องมีชีวิตครอบครัวที่ดีขึ้นแน่นอน แต่แฟนกลับไม่อยากไปฝึกเขาบอกว่าเขาไม่อยากทิ้งเราไว้คนเดียวแต่เราก็บอกเขาเรารอได้เราอยู่ได้แค่เวลา 1 ปีแป๊บเดียวเอง วันที่1 มิถุนายน 2558 เขาต้องไปฝึกที่ศุนย์ ในโคราช เราร้องไห้ตั้งแต่คืนแรก เรากลัวที่ต้องนอนคนเดียว ต้องเปิดไฟนอน เปิดทีวีทิ้งไว้จน 2 อาทิตย์มีเบอร์แปลกโทรเข้ามาเราจำเสียงเขาได้ เราร้องไห้ เขาเองก็ร้องเป็นครั้งแรกที่ห่างกันแต่ก้คุยแป๊บเดียว เราสุ้ต่อเข้มแข็งต่อไป แฟนฝากเรากับพี่คนหนึ่งให้ไปทำงานพร้อมพี่เขาแต่เราเกรงใจ เลยให้น้องจากต่างจังหวัดขึ้นมาสอนขับรถใน กทม.ตอนแรกเรากลัวมากแต่ไม่อยากเป้นภาระใครเลยหัดไปทั้งทีกลัวๆ เราต้องขับจากวงเวียนใหญ่ ไปขึ้นสะพานพระปก จนไปถึงที่ทำงานรถติดทุกวัน เราใช้ชีวิตแบบนี้โดยที่แฟนไม่รู้ว่าเราขับเองเราไม่มีใบขับขี่ จนเขามารุ้ทีหลัง เขาก็อึ้งๆที่เราทำได้ หลังจากฝึกได้เดือนกว่า ครั้งแรกให้ญาติเข้าเยี่ยมได้ พ่อกับแม่เราก็ไปเยี่ยมเขาแทน เพราะเราติดเรียนวันอาทิตย์ เราได้คุยกันทางวีดีโอคอล เขาตัวดำ ผอม และหลังจากนั้นเขาด็ได้ออกจากศูนย์ฝึกทุกวันศุกร์เราได้เจอกันทุกอาทิตย์ แต่เวลาน้อยเขามาถึงคืนวันศุกร์เช้าวันเสาร์เราก้ทำงานอีก เช้าวันอาทิตย์เราเองก็ต้องรีบไปเรียนเขาก้เลยต้องกลับศูนย์ฝึก😣😣เดี๋ยวค่อยมาต่อนะคะ มันยาวหนุแค่อยากระบายความรู้สึกเวลานึกถึงเขา