พ่อของผมถูกทำร้ายร่างกายที่ศีรษะ เป็นเจ้าชายนิทรา 2 เดือนแล้ว

(ภาพที่จะเห็นต่อไปนี้ อาจจะไม่น่าชื่นชม ไม่น่าดูมากนัก ลูกขอให้พ่ออโหสิกรรมให้ลูก ที่นำภาพเหล่านี้ มาเผยแพร่ เพื่อสะท้อนชีวิตในสังคมออนไลน์)
เมื่อวันที่ 31 กรกฎาคม ที่ผ่านมา ขณะที่พ่อกำลังทำงานก่อสร้างที่กรุงเทพฯ เกิดมีปากมีเสียงกับหลานชาย อายุ 20 ปี ซึ่งเป็นลูกชายของน้าสาวผมเอง หลานชายที่เท่ากับว่าเป็นน้องของผม ซึ่งผมไม่นับญาติแล้ว พ่อของผมดุด่าเขาเรื่องทะเลาะกับแฟนในที่ทำงานบ่อย ๆ หลานชายเกิดบันดาลโทสะ ใช้ท่อนไม้ยูคา ฟาดเข้าที่ท้ายทอยของพ่อผม ได้รับบาดเจ็บสาหัส เลือดออกในสมอง ผ่าตัดเอาเลือดออก 2 รอบที่โรงพยาบาลศิริราช พักรักษาตัว 23 วัน และส่งกลับมาพักฟื้นต่อที่โรงพยาบาลถที่บ้าน ซึ่งเป็นโรงพยาบาลตามสิทธิคนพิการ (พ่อของผมเป็นคนพิการ ขาเป๋ เดินไม่ค่อยได้) อยู่โรงพยาบาลใกล้บ้านประมาณ 3 สัปดาห์ และกลับมาพักรักษาตัวที่บ้านโดยมีผมเป็นคนดูแลหลัก ๆ และมีแม่กับย่าช่วยบ้าง มีพี่สาวก็ไม่มาดูดำดูดี และไม่ส่งเงินให้ เสียแรงที่ตอนเด็กพ่อรักพี่มากกว่าผมอีก ให้เงินใช้ตลอดทั้งที่เกเร ติดเพื่อน ติดยา ติดไรไป ส่วนน้องก็หอบเสื้อผ้าไปอยู่กับแฟนทันทีที่รถโรงพยาบาลมาส่งพ่อที่บ้าน
สภาพของพ่อผมตอนนี้ทุลักทุเลมาก กล่าวคือแขนขาแข็งทื่อไปหมด นอนตาเหลือกตาค้าง ตาดำทั้ง 2 ข้างเหลือบมาไปคนละทิศละทาง สภาพเป็นเหมือนผักปลา พูดง่าย ๆ คือตายทั้งเป็น

ผมได้ไปขอความช่วยเหลือกับแม่ของคนที่ตีแล้ว ก็คือน้าแท้ ๆ ของผมนี่เอง ไปขอเขาทั้งที่ปกติผมไม่ค่อยจะได้คุย ไม่ค่อยได้สุงสิง เพราะเขาไม่ค่อยจะอะไรกับหลานคนนี้ ไม่เคยถามข่าวถามคราวสารทุกข์สุกดิบกัน ผมตอบคำถามตัวเองไว้ในใจแล้วแหละว่าเขาไม่ช่วยแน่นอน ถึงไปต้องโดนน้าเถียงกลับมา และแล้วคำตอบที่ได้ "ไม่เกี่ยวกับกู" ผมเลยจัดน้าคืนไปหนึ่งดอก ว่า "เอาแบบนี้แล้วกัน กุจะตีหัวเมิงคืน อิสัตว์" ผมได้แค่ด่าเพราะความโมโห แต่ผมคงไม่กล้าทำเพราะผมไม่ใช่คนป่าเถื่อนแบบนั้น ถ้าผมจะทำ ผมคงทำไอ้คนที่ตีพ่อผมตั้งแต่วันแรกแล้ว บางคนบอกผมว่า ถ้าเกิดเรื่องขึ้นแบบนี้กับพ่อของเขา วันเดียวแค่นั้นแหละ ไม่เหลือ เขาไม่ปล่อยไว้แน่นอน
ผมก็เข้าใจคนที่ตีนะ ว่าเขาโมโหที่พ่อผมดุด่า ผมก็คิดอยู่ว่าพ่อไม่น่าไปว่าเขาแต่แรก แต่อย่างไรก็ตาม การกระทำของเขามันเกินกว่าเหตุ
ส่วนเรื่องตำรวจ ผมอยากให้ตำรวจดำเนินการเร็ว ๆ จัดการกับคนที่ตีพ่อผมเร็ว ๆ เพื่อจะได้เป็นการกดดันแม่ของคนที่ตีให้เอาเงินมาให้ผมถ้าต้องขึ้นโรงขึ้นศาล ถ้าเขารักลูกของเขา เขาต้องช่วยลูก แต่ก็คือยังไม่คืบหน้า ผมไม่หวังพึ่งตำรวจแล้ว

ปัญหาของผมตอนนี้คือไม่มีเงินที่จะซื้อของใช้ในชีวิตประจำวันให้พ่อ เพราะไม่ได้ไปทำงานเกือบ 2 เดือนแล้ว ตั้งแต่พ่อเข้าโรงพยาบาล ไม่ใช่ว่าผมขี้เกียจ ไม่อยากไปทำงาน ถ้าผมจะปล่อยปะเลยแล้วหนีไปทำงานมันก็ทำได้ แต่ผมทิ้งพ่อไปไม่ได้ ถ้าผมไป พ่อต้องแย่กว่าเดิมแน่ ๆ ที่น่าห่วงคือแผลกดทับ ใจผมอยากไปทำงานแทบตาย ไม่มีงาน ไม่มีเงินนี้มันแย่จริง ๆ ถ้าทำคืออยากไปทำในกรุงเทพฯ หรือในตัวจังหวัดให้ได้งานดี ๆ ในอำเภอที่ผมอยู่นี้ หางานยาก ไม่ค่อยมีงาน ถ้ามีก็มีแค่งานรับจ้างได้เงินไม่เท่าไร 7-8 วันมานี้ ผมก็ไปขอเขาทำงานที่ร้านอาหาร ได้วันละ 300 ซื้อของให้พ่อแทบจะไม่พอ อย่างวันนี้หลังจากเลิกงานเกือบ 4 ทุ่มแวะซื้ออาหารเหลวแบบเป็นกระป๋องให้พ่อ กระป๋องละ 75 บาท ป๋องหนึ่งให้ได้ 1 มื้อ เพราะอาหารเหลวแบบชงที่ซื้อจากโรงพยาบาลถุงละ 774 บาทนั้น หมดแล้ว ตอนนี้ไม่เงินพอที่จะซื้อได้
ตัวของแม่ผมช่วยได้แค่ให้อาหารทางสายยาง อีกหลายอย่างแม่ไม่ทำให้ และผมก็ทะเลาะกันกับแม่ด้วย ไม่ได้คุยกันหลายวัน ผลจากการที่ผมไปทำงานก็คือพ่อมีแผลกดทับมากกว่าเดิม ตัวพ่อแข็งทื่อขึ้น สายสวนปัสสาวะอุดตันบ่อย ต้องโทรตามกู้ภัยพาไปสวนที่โรงพยาบาลถี่ขึ้น ผมจึงมั่นใจว่าผมไปไหนไม่ได้ แม่ไม่ทำให้แน่นอน อีกอย่างพ่อกับแม่เลิกรากัน ต่างคนต่างมีใหม่เพิ่งกลับมาติดต่อกันตอนน้องสาวของผมออกลูกเมื่อประมาณ 3 เดือนที่แล้ว
คนป่วยที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ต้องทำให้ทุกอย่าง ทั้งให้อาหารทางสายยาง คอยดูดเสมหะอยู่เรื่อย ๆ ต้องทำแผลที่เจาะคอ แผลกดทับ คอยพลิกตะแคงทุก 30 นาที ผมทิ้งพ่อไปไม่ได้
ผมจะสามารถไปขอความช่วยเหลือในเบื้องต้นได้ที่ไหน โทรทัศน์ช่องไหน รายการอะไร เพราะที่สำนักงานยุติธรรมจังหวัดผมก็ไปยื่นเอกสารเพื่อขอรับเงินค่าตอบแทนผู้เสียหาย และค่าทดแทนและค่าใช้จ่ายแก่จำเลยในคดีอาญาที่ศาลากลางจังหวัดแล้ว ก็ต้องผ่านการพิจารณาจากคณะกรรมการก่อน ไม่รู้ว่าจะได้หรือไม่ได้ และอีกต้องใช้เวลาเกือบ 3 เดือน ซึ่งทำให้ผมซาบซึ้งกับการบริหารราชการแผ่นดินไทย ผมได้สอบถามกับยุติธรรมจังหวัดว่าในเบื้องต้นนี้หน่วยงานไหนจะสามารถช่วยเหลือผมได้ เขาจึงบอกให้ติดต่อไปที่พัฒนาสังคมจังหวัด ผมจึงโทรไปที่พัฒนาสังคมจังหวัด เขาบอกมีเงินช่วยเหลืออยู่ 2,000 บาท จำไม่ได้ว่าเรียกว่าเงินอะไรที่สำคัญคือตอนนี้งบประมาณหมดแล้วถ้าทำเรื่องไม่รู้ว่าตอนไหนจะได้ และขั้นตอนต้องผ่าน อบต. คือต้องเยี่ยมบ้านอะไรอีกเยอะแยะมากมาย เจ้าหน้าที่เขาบอกว่าไม่อยากให้ความหวัง เพราะงบหมดแล้ว ยิ่งทำให้ผมซึ้งเข้าไปใหญ่ ผมคิดไรไม่ออกจึงโทรไปที่ 1300 ศูนย์ช่วยเหลือสังคม คำตอบที่ได้คือเขาต้องประสานมาที่พัฒนาสังคมจังหวัดเหมือนเดิม...
ตอนนี้คือได้แต่หวังและรอเงินค่าตอบแทนผู้เสียหาย และค่าทดแทนและค่าใช้จ่ายแก่จำเลยในคดีอาญา ซึ่งใช้เวลาเกือบ 3 เดือน ระหว่างที่รอนี้ ในแต่ละวันนี้ก็มีค่าใช่จ่ายต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นผ้าอ้อมสำเร็จรูป กระดาษทิชชู่ อุปกรณ์ทำแผลบางอย่างที่เบิกจากโรงพยาบาลไม่ได้ และที่สำคัญคืออาหารเหลวซึ่งมีราคาสูงมาก ผมจะทำอย่างไรดีครับ ตอนนี้ผมไม่มีเงินแล้ว
ในชีวิตนี้ ผมมีพ่ออยู่ 2 คน คนหนึ่งก็คือพ่อบังเกิดเกล้าซึ่งให้กำเนิดผม และอีกคนคือพ่อหลวงของปวงชนชาวไทย สูญเสียพ่อหลวงไป ก็ทุกข์มากมายแล้ว ถ้าจะต้องเสียพ่อไปอีกคน ผมคงทนไม่ไหว มันอาจจะฟังดูแล้วดราม่าจนเกินไป ถึงความเจ็บความตายมันเป็นเรื่องธรรมดา แต่ถ้าไม่เกิดขึ้นกับหัวอกของใคร คงไม่มีวัน ไม่มีทางเข้าใจเป็นแน่แท้ ว่ามันทุกข์ขนาดไหน ถ้าพ่อป่วยเป็นโรคผมยังพอเข้าใจ แต่นี่คือคนสภาพดี ๆ ถูกตีจนเป็นแบบนี้ ผมจะทำอย่างไร ช่วยผมด้วยครับ
ปล. สุดท้ายนี้ ขออนุญาตฝากข้อคิด ไว้เตือนสติเตือนใจคู่รักสามีภรรยาที่เลิกกันว่า หากคุณเลิกกันกับสามีหรือภรรยาของคุณ ได้โปรดอย่าทิ้งลูกทิ้งเต้าโดยเด็ดขาด เพราะคนที่จะดูแลคุณ ในยามที่คุณเจ็บไข้ได้ป่วย คนที่จะคอยเช็ดขี้ เช็ดเยี่ยวให้คุณไม่ใช่คนที่ไปมีใหม่ แต่คือลูกของคุณนั่นเอง ผมบอกตัวเองเสมอว่าจะไม่ทิ้งพ่อกับแม่ไป เหมือนที่พ่อกับแม่เคยทิ้งผม ถ้าผมมีลูกก็เช่นกัน
คนเราจะรักกันหรือไม่รักกันจริงดูได้จากตรงนี้ ดูที่ว่าวันหนึ่งเราเจ็บไข้ได้ป่วยจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ใครจะเป็นคนเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้เรา เมียคนใหม่ของพ่อ ได้บอกผมแล้วว่าเขาไม่เอา เขาบอกว่าหมดเวลาของเขาแล้ว ไม่ว่าพ่อจะหายหรือไม่หายเขาก็ไม่เอา เขาคงรู้ว่าไม่หายมากกว่า ทั้งที่พ่อของผมเคยหาเงินให้เขาใช้มานักต่อนัก ตอนนี้ เวลานี้ ทั้งโลกพ่อมีผมคนเดียวที่อยู่ข้าง ๆ ไม่ไปไหน ผมเชื่อว่าถ้าพ่อฟื้นขึ้นมาตอนนี้ คนที่พ่อจะเรียกหาคือผมแน่นอน ผมรักพ่อ อยากให้พ่อหายดี ช่วยผมด้วยครับ