ต่างกันหลายจุดครับ

1. เทคโนโลยีการถ่ายทอด ปัจจุบันเรามีความง่ายในการเข้าถึงงานศิลปะทุกๆแขนงสูงมาก อยากเห็นรูปไหน อยากรู้วิธีการสร้างก็สามารถหาได้จากอินเตอรเน็ต หรือมีผู้รู้ที่สามารถถ่ายทอดได้มากมาย มีศิลปินเป็นล้านคนที่เราสามารถดูงานของเขาได้เพียงแค่ลองค้นดู ทำให้ทักษะเกิดการพัฒนาได้ง่าย
    ในยุคก่อนประวัติศาสตร์ประชากรก็มีเพียงแค่เผ่าของตนเองซึ่งไม่น่ามีเกิน100-200คน ดังนั้นภูมิปัญญาการสร้างงานศิลปะก็ถูกจำกัดอยู่ในกลุ่มคนกลุ่มเดียว เทคนิคต่างๆก็ต้องใช้การตกทอดจากรุ่นสู่รุ่นอย่างเดียว การติดต่อกับเผ่าอื่นในเชิงศิลปะยังน้อย แน่นอนว่าก็ต้องด้อยกว่าปัจจุบัน

2. ความสะดวกในการเรียนรู้  ปัจจุบันเรามีอาชีพศิลปิน ที่มีกำลังและทรัพยากรเพ่อสร้างงานศิลปะโดยเฉพาะ มีเวลาให้ทุ่มเทกับมันมาก ทักษะย่อมดีกว่า พร้อมทั้งสภาพร่างกายและลิ่งแวดล้อมเอื้ออำนวยให้สร้างงานออกมาได้ดี
     ในยุคก่อนเทียบกับจำนวนรูปที่มีอยู่แล้ว ไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถวาดรูปลงบนผนังถ้ำหรือที่อื่นๆได้ พลังงานและเวลาส่วนใหญ่หมดไปกับการใช้ทักษะในการดำรงชีพ ล่าสัตว์ หาอาหาร ดังนั้นดำแหน่งนักวาดน่าจะอยู่กับผู้อาวุโสประจำเผ่า ผู้ติดต่อกับจิตวิญญาณ หรือหมอ มากกว่าจะเป็นทุกๆคน ดังนั้นพอกลุ่มประชากรที่ถ่ายทอดมีน้อย เวลาที่ใช้ฝึกก็ไม่ได้เยอะเท่าศิลปินอาชีพในปัจจุบัน ทักษะย่อมด้อยกว่าอยู่แล้ว

3. วัตถุดิบ สมัยก่อนอุปกรณ์ไม่เอื้อต่อการสร้างศิลปะเท่าปัจจุบัน สิ่งของที่ใช้ก็อาจไม่ได้สร้างมาเพื่อวาดรูปโดยเฉพาะก็ได้

4. ทัศนะคติในการวาด สมัยนี้เรามีรูปภาพหลากแบบหลายเทคนิค ทำให้เหมือนจริงก็ได้ เหนือจริงก็ได้ เป็นรูปสัญลักษณ์ก็ได้ แต่สมัยก่อนด้วยรูปแบบภาพที่เน้นไปที่การบันทึกเรื่องราว จากรูปตัวอย่างเห็นได้ว่ามีการเก็บลักษณะเฉพาะของสัตว์แต่ละชนิดค่อนข้างดี มีการสื่ออารมณ์ของรูป สื่อเหตุการณ์ได้ชัดเจน อาจจะเป็นรสนิยมของสมัยนั้นมากกว่า ส่วนทำไมไม่มีรูปแนวอื่นบ้างเพราะเวลาในการพัฒนาแนวคิดไม่มี ถ้ามีเวลาก็จะเป็นอย่างปัจจุบันแน่นอน