นอกจากจำนวนวิชาเรียนที่มากเกินความจำเป็นแล้ว กิจกรรมหน้าเสาธง และเครื่องแบบนักเรียน เป็นอีกสองสิ่งที่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์อะไรเลย มันไม่ใช่ตัวกำหนดมาตรฐานว่าการศึกษาของไทยจะสู้กับนานาชาติได้หรือเปล่า
นักเรียนกว่า 90% ไม่มีใครชอบกิจกรรมหน้าเสาธงเลย การที่ต้องมายืนตากแดด หลังขดหลังแข็งฟังอาจารย์เทศน์ร่วมชั่วโมง เป็นสิ่งที่ทำให้พวกเค้าไม่อยากมาโรงเรียนแต่เช้า หลายคนเลือกที่จะมาสายเพราะต้องการเลี่ยงกิจกรรมตรงจุดนี้ไป
แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากพูดหรอกครับ เพราะเรื่องที่ผมอยากเน้นจริงๆเลย คือเรื่องของเครื่องแบบสถาบัน มันเป็นสิ่งที่ไม่เกิดประโยชน์อย่างชัดเจน มีแต่จะเพิ่มภาระให้ผู้ปกครองเปล่าๆ หลายครอบครัวไม่ได้มีสถานะทางการเงินคล่องตัวมากพอ ที่จะเอามาเป็นค่าใช้จ่ายตรงส่วนนี้ มันจึงเป็นเรื่องที่สิ้นเปลืองโดยเปล่าประโยชน์
แล้วก็เป็นเพราะเครื่องแบบสถาบันไม่ใช่หรอครับ ที่เป็นตัวการทำให้กลุ่มนักเรียนยกพวกตีกัน ยูนิฟอร์มและสีเสื้อที่ต่างกัน มันเป็นชนวนสร้างความรู้สึกแบ่งแยกให้กับพวกเค้า ทำให้พวกเค้ามองต่างสถาบันว่าเป็นสิ่งที่ไม่เข้าพวก ต้องจัดการ เจอกันทีไร ต้องประกาศศักดาให้ฝ่ายตรงข้ามเห็นเสมอ สุดท้ายบานปลายจนถึงขั้นมีคนสังเวยชีวิต เพราะความคลั่งสถาบันตัวเดียวแท้ๆ
นักเรียนน่าจะมีสิทธิ์ใส่ยูนิฟอร์มได้อย่างเสรี ในขอบเขตที่ดูสุภาพไม่น่าเกลียดจนเกินไป แล้วใช้บัตรคล้องคอเพื่อเป็นการแสดงตัวของนักเรียนในสถาบันนั้นๆ แทนการปักชื่อโรงเรียนที่อกเสื้อแบบเดิมๆ
การทำแบบนี้ นอกจากจะสร้างความรู้สึกอยากมาโรงเรียนแล้วให้พวกเค้าแล้ว มันยังสร้างความปลอดภัยให้กับพวกเค้าอีกด้วย อย่างน้อยพอเลิกเรียน ให้นักเรียนเก็บบัตรให้เรียบร้อย พวกเค้าก็สามารถเดินทางกลับบ้านได้อย่างสบายใจแล้ว เจอนักเรียนต่างสถาบันก็ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นใคร เพราะทุกอย่างดูเข้ากันหมด ไม่ต้องมีเสื้อต่างสี ไม่ต้องมีชื่อโรงเรียนตรงอกเสื้อต่างกัน สุดท้ายเมื่อความแตกต่างหมดไป ความรู้สึกแปลกแยกระหว่างสถาบันก็จะลดน้อยลงไปเอง
อะไรที่ไม่จำเป็นก็ตัดทิ้งไปเถอะครับ แล้วไปเพิ่มเติมในส่วนที่ก่อให้เกิดประสิทธิผลโดยตรงกับเด็กดีกว่า แต่สิ่งเหล่านี้คงเป็นได้แค่เรื่องเพ้อฝันครับ เพราะมันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ยากมากในประเทศที่หยุดพัฒนาแล้ว
***นานาประเทศเค้ามีระบบการศึกษาที่ทรงประสิทธิภาพถึงขีดสุด เพราะเค้าไม่ทำแบบที่ไทยทำ***
#ที่นี่ไทยแลนด์ออนลี่จริงๆ
ระบบการศึกษาของไทย..ยัดสิ่งที่ไม่จำเป็นให้กับนักเรียน มากเกินไปหรือเปล่าครับ?
นักเรียนกว่า 90% ไม่มีใครชอบกิจกรรมหน้าเสาธงเลย การที่ต้องมายืนตากแดด หลังขดหลังแข็งฟังอาจารย์เทศน์ร่วมชั่วโมง เป็นสิ่งที่ทำให้พวกเค้าไม่อยากมาโรงเรียนแต่เช้า หลายคนเลือกที่จะมาสายเพราะต้องการเลี่ยงกิจกรรมตรงจุดนี้ไป
แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากพูดหรอกครับ เพราะเรื่องที่ผมอยากเน้นจริงๆเลย คือเรื่องของเครื่องแบบสถาบัน มันเป็นสิ่งที่ไม่เกิดประโยชน์อย่างชัดเจน มีแต่จะเพิ่มภาระให้ผู้ปกครองเปล่าๆ หลายครอบครัวไม่ได้มีสถานะทางการเงินคล่องตัวมากพอ ที่จะเอามาเป็นค่าใช้จ่ายตรงส่วนนี้ มันจึงเป็นเรื่องที่สิ้นเปลืองโดยเปล่าประโยชน์
แล้วก็เป็นเพราะเครื่องแบบสถาบันไม่ใช่หรอครับ ที่เป็นตัวการทำให้กลุ่มนักเรียนยกพวกตีกัน ยูนิฟอร์มและสีเสื้อที่ต่างกัน มันเป็นชนวนสร้างความรู้สึกแบ่งแยกให้กับพวกเค้า ทำให้พวกเค้ามองต่างสถาบันว่าเป็นสิ่งที่ไม่เข้าพวก ต้องจัดการ เจอกันทีไร ต้องประกาศศักดาให้ฝ่ายตรงข้ามเห็นเสมอ สุดท้ายบานปลายจนถึงขั้นมีคนสังเวยชีวิต เพราะความคลั่งสถาบันตัวเดียวแท้ๆ
นักเรียนน่าจะมีสิทธิ์ใส่ยูนิฟอร์มได้อย่างเสรี ในขอบเขตที่ดูสุภาพไม่น่าเกลียดจนเกินไป แล้วใช้บัตรคล้องคอเพื่อเป็นการแสดงตัวของนักเรียนในสถาบันนั้นๆ แทนการปักชื่อโรงเรียนที่อกเสื้อแบบเดิมๆ
การทำแบบนี้ นอกจากจะสร้างความรู้สึกอยากมาโรงเรียนแล้วให้พวกเค้าแล้ว มันยังสร้างความปลอดภัยให้กับพวกเค้าอีกด้วย อย่างน้อยพอเลิกเรียน ให้นักเรียนเก็บบัตรให้เรียบร้อย พวกเค้าก็สามารถเดินทางกลับบ้านได้อย่างสบายใจแล้ว เจอนักเรียนต่างสถาบันก็ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นใคร เพราะทุกอย่างดูเข้ากันหมด ไม่ต้องมีเสื้อต่างสี ไม่ต้องมีชื่อโรงเรียนตรงอกเสื้อต่างกัน สุดท้ายเมื่อความแตกต่างหมดไป ความรู้สึกแปลกแยกระหว่างสถาบันก็จะลดน้อยลงไปเอง
อะไรที่ไม่จำเป็นก็ตัดทิ้งไปเถอะครับ แล้วไปเพิ่มเติมในส่วนที่ก่อให้เกิดประสิทธิผลโดยตรงกับเด็กดีกว่า แต่สิ่งเหล่านี้คงเป็นได้แค่เรื่องเพ้อฝันครับ เพราะมันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ยากมากในประเทศที่หยุดพัฒนาแล้ว
***นานาประเทศเค้ามีระบบการศึกษาที่ทรงประสิทธิภาพถึงขีดสุด เพราะเค้าไม่ทำแบบที่ไทยทำ***
#ที่นี่ไทยแลนด์ออนลี่จริงๆ