ผมเคยผ่านช่วงชีวิตในวัยเรียน กับข้อสงสัยหลายอย่าง เกี่ยวกับกฏระเบียบต่างๆของโรงเรียน ว่ากฎเหล่านั้นสร้างมาเพื่ออะไร? ประโยชน์ของมันคืออะไร?
หลายครั้งที่ผมนำความสงสัยไปถามคุณครู แต่ผมไม่เคยได้คำตอบที่ต้องการเลย สิ่งที่ผมได้คือการโดนกดหัวให้ยอมรับกฎอย่างไร้เหตุผล ถูกมองว่าแปลกแยกจากคนอื่น กับการ์ดไม้ตายที่ว่า “กฏมันตั้งไว้แบบนี้ก็ทำๆตามไปเหอะ อย่าถาม” ผมต้องก้มหน้าก้มตาทำตามกฎโดยไม่มีสิทธิ์สงสัยอะไรทั้งนั้น
แต่ก็ยังดีครับ ที่ข้อสงสัยของผมบางอย่าง ก็ยังมีอาจารย์ใจดีบางท่านตอบให้
ผมถามอาจารย์ท่านหนึ่ง ว่าทำไมผมต้องเข้าแถวร้องเพลงชาติ คุณครูใจดีตอบเพียงสั้นๆว่า “เพื่อปลูกฝังให้นักเรียนรักชาติ”
แต่ตลอดหลายปีที่ผมต้องทำกิจกรรมหน้าเสาธง ผมเห็นแต่ความเบื่อหน่ายของเพื่อนนักเรียน ความไม่มีสมาธิในการสวดมนต์ของคนรอบตัว หลายคนรำคาญที่ต้องฟังอาจาย์ท่านแล้วท่านเล่าสับเปลี่ยนขึ้นมาพูดบนเวที
ความรักชาติของนักเรียนคือการต้องยืนขาแข็ง ตากแดดตากลม ห้ามแตกแถว ห้ามคุย ในขณะที่แม่พิมพ์ของชาติหลายๆชีวิตต่างหลบอยู่ในที่ร่ม คุยกันสนุกครื้นเครง ไม่เป็นแม้แต่ตัวอย่างให้นักเรียนดู ว่าแบบอย่างที่ดีนั้นควรทำเช่นไร
ผมไม่เคยสัมผัสได้ถึงความรักชาติที่เพิ่มขึ้นของเพื่อนนักเรียนเลย มีแต่จะรับรู้ได้ ถึงความอคติที่ทุกคนมีต่อกิจกรรมหน้าเสาธง พอความเบื่อหน่ายมากขึ้น หลายคนจึงเลือกที่จะมาสาย ยอมโดนตัดคะแนน เพราะต้องการหลีกเลี่ยงกิจกรรมตรงนี้ไป
หักลบข้อดีข้อเสียแล้ว อย่างไหนมันมากกว่ากัน
จนถึงทุกวันนี้ผมจบมาแล้วหลายปี ผมก็ยังคิดอยู่ตลอดว่ากิจกรรมหน้าเสาธงมันจำเป็นสำหรับนักเรียนจริงๆหรอ แม้แต่เพื่อนร่วมงานของผมที่มาจากต่างโรงเรียนกัน ก็คิดไม่ต่างจากผมเลย กิจกรรมหน้าเสาธงไม่สามารถทำให้ใครรักชาติขึ้นมาได้ จะมีก็แต่ความรู้สึกติดลบ ว่าทำไมไม่สอนให้รักชาติด้วยวิธีอื่น
แล้วถ้าจะบอกว่ากิจกรรมหน้าเสาธงเป็นการฝึกความอดทนให้กับนักเรียน ก็เลิกพูดไปได้เลย ในเมื่อสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า “อาจารย์” ไม่สามารถทำตัวเป็นแบบอย่างให้นักเรียนเห็นได้ แล้วยังจะกล้าใช้แค่ปากสอนนักเรียนอีกหรอ
ปัญหานี้ผมรู้ เพื่อนร่วมงานผมรู้ พี่ผมรู้ น้องผมรู้ หลานผมรู้ เพื่อนของหลานผมรู้ เด็กแถวบ้านผมรู้ แล้วคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จริงๆ จะไม่รู้ถึงปัญหาเลยอย่างนั้นเหรอ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เปิดเสียงตามสาย แทนการเข้าแถวร้องเพลงชาติ และการประชาสัมพันธ์กิจกรรมต่างๆ ยังเข้าท่ากว่า 
กิจกรรมหน้าเสาธง ช่วยทำให้เด็กรักชาติจริงหรอ
หลายครั้งที่ผมนำความสงสัยไปถามคุณครู แต่ผมไม่เคยได้คำตอบที่ต้องการเลย สิ่งที่ผมได้คือการโดนกดหัวให้ยอมรับกฎอย่างไร้เหตุผล ถูกมองว่าแปลกแยกจากคนอื่น กับการ์ดไม้ตายที่ว่า “กฏมันตั้งไว้แบบนี้ก็ทำๆตามไปเหอะ อย่าถาม” ผมต้องก้มหน้าก้มตาทำตามกฎโดยไม่มีสิทธิ์สงสัยอะไรทั้งนั้น
แต่ก็ยังดีครับ ที่ข้อสงสัยของผมบางอย่าง ก็ยังมีอาจารย์ใจดีบางท่านตอบให้
ผมถามอาจารย์ท่านหนึ่ง ว่าทำไมผมต้องเข้าแถวร้องเพลงชาติ คุณครูใจดีตอบเพียงสั้นๆว่า “เพื่อปลูกฝังให้นักเรียนรักชาติ”
แต่ตลอดหลายปีที่ผมต้องทำกิจกรรมหน้าเสาธง ผมเห็นแต่ความเบื่อหน่ายของเพื่อนนักเรียน ความไม่มีสมาธิในการสวดมนต์ของคนรอบตัว หลายคนรำคาญที่ต้องฟังอาจาย์ท่านแล้วท่านเล่าสับเปลี่ยนขึ้นมาพูดบนเวที
ความรักชาติของนักเรียนคือการต้องยืนขาแข็ง ตากแดดตากลม ห้ามแตกแถว ห้ามคุย ในขณะที่แม่พิมพ์ของชาติหลายๆชีวิตต่างหลบอยู่ในที่ร่ม คุยกันสนุกครื้นเครง ไม่เป็นแม้แต่ตัวอย่างให้นักเรียนดู ว่าแบบอย่างที่ดีนั้นควรทำเช่นไร
ผมไม่เคยสัมผัสได้ถึงความรักชาติที่เพิ่มขึ้นของเพื่อนนักเรียนเลย มีแต่จะรับรู้ได้ ถึงความอคติที่ทุกคนมีต่อกิจกรรมหน้าเสาธง พอความเบื่อหน่ายมากขึ้น หลายคนจึงเลือกที่จะมาสาย ยอมโดนตัดคะแนน เพราะต้องการหลีกเลี่ยงกิจกรรมตรงนี้ไป
หักลบข้อดีข้อเสียแล้ว อย่างไหนมันมากกว่ากัน
จนถึงทุกวันนี้ผมจบมาแล้วหลายปี ผมก็ยังคิดอยู่ตลอดว่ากิจกรรมหน้าเสาธงมันจำเป็นสำหรับนักเรียนจริงๆหรอ แม้แต่เพื่อนร่วมงานของผมที่มาจากต่างโรงเรียนกัน ก็คิดไม่ต่างจากผมเลย กิจกรรมหน้าเสาธงไม่สามารถทำให้ใครรักชาติขึ้นมาได้ จะมีก็แต่ความรู้สึกติดลบ ว่าทำไมไม่สอนให้รักชาติด้วยวิธีอื่น
แล้วถ้าจะบอกว่ากิจกรรมหน้าเสาธงเป็นการฝึกความอดทนให้กับนักเรียน ก็เลิกพูดไปได้เลย ในเมื่อสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า “อาจารย์” ไม่สามารถทำตัวเป็นแบบอย่างให้นักเรียนเห็นได้ แล้วยังจะกล้าใช้แค่ปากสอนนักเรียนอีกหรอ
ปัญหานี้ผมรู้ เพื่อนร่วมงานผมรู้ พี่ผมรู้ น้องผมรู้ หลานผมรู้ เพื่อนของหลานผมรู้ เด็กแถวบ้านผมรู้ แล้วคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จริงๆ จะไม่รู้ถึงปัญหาเลยอย่างนั้นเหรอ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้