การลืมเรามันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?

อืม.. จะเริ่มเล่ายังไงดี เริ่มจาก.. เรามีแฟนอยู่คนหนึ่งตอนม.ปลายแล้ว ตอนนี้เราก็เข้ามหาลัยมา มีอยู่วันหนึ่งที่มันแบบหน่วงๆอ่ะ ละก็แบบนอยกันไปกันมา ละเขาก็แบบหายเงียบไป เราก็แบบเนอะ อารมณ์เด็กน้อยอ่ะ เอาตัสลงรูปลงหมด เขาก็ลงเอาลงตามเหมือนกัน (เหมือนตอนนั้นคือการบอกว่า เลิกกัน เลิกคุยกัน) ก็ไม่ได้คุยกันเลยสักประมาณ2-3วัน เราก็ทักเขาไปในทวิตแบบกล่องข้อความ เพราะเราเห็นเขาเฮิทๆ อัพ ig story แบบไปปาร์ตี้ไปกินเหล้ากับเพื่อน แบบเรารู้ว่าเขาเมาอ่ะ แบบพิมพ์ลงโซเชียลแบบไม่รู้เรื่อง เราทักไปว่า " เห้ย พิมพ์ไม่รู้เรื่องแบบนี้ เมาแล้วแน่ๆ " "ไปนอนๆ" อะไรแบบนี้ และเป็นเพราะคิดถึงด้วยแหละ ที่ทำให้เราทักเขาไป แต่ก่อนจะเลิกคุยกันมันก็เหมือนมีลางบอกนะ อยู่ๆก่อนหน้านี้ก็มีการคุยแบบ เอ่อ..ถ้าเราเลิกคุยกันไปนู้นนี่ เขาก็บอกแบบคงหาใครมาแทนที่เราไม่ได้ แบบเราคือที่คนที่แบบผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ กว่าจะหาคนมาแทนที่คงจะยากมากแน่ๆ แล้วเขาก็พูดว่า ไม่แน่ ก็คงไม่มีใครไปเลยมั้ง ล่าสุดนางมีเด็กคุยใหม่ในโรงเรียน เราก็แบบ เห้ย เร็วไปป่ะวะ55555 นี่เรายังแบบไม่มีใครเลยอ่ะ แชทเงียบมากแบบป่าช้า แล้วก็มีข่าวแบบที่น้องๆไปพูดกันในโรงเรียนว่า เอ่อ..เราอ่ะ มีคนคุยใหม่ อยู่ในโรงเรียนเนี้ยแหละ เราแบบ ห้ะ = =' คุยกับใครวะ เราเองยังไม่รู้เรื่องเลย แบบขำมาก 5555555555 เราก็ลองแบบปรึกษาแม่ ว่าแม่ลืมเขาไม่ได้อ่ะ หาคนใหม่ดีไหม แม่ก็พูด จะหาคนใหม่ทำไม ถ้ายังรักเขา ก็ซื่อสัตย์กับใจตัวเองหน่อย อย่างน้อยเราก็มีเรื่องหนึ่งที่เขาไม่มี ก็คือ  * ความซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเอง * แล้วเราก็ปรึกษาแม่เรื่องข่าวบ้าๆบอๆพวกนั้น แม่ก็สอนว่า * สังคมจริงๆในชีวิตจริงก็แบบนี้แหละ พอคนเรามันเห็นใครได้ดีกว่าไม่ได้ไง ถ้ามันมีโอกาสเหยียบคนอื่นเพื่อให้ตัวเองสูงขึ้น ความเห็นแก่ตัวในความเป็นคน มันก็ทำกันทั้งนั้นแหละ * เรากับเขาคุยกันมาประมาณปีกว่าๆ (ปล.เราเลิกคุยกับเขามาเดือนเกือบสองเดือนแล้ว) (ปล.2 ขอวิธีการลืมหน่อย)