เมื่อชีวิตมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้

ไม่รู้ว่าคิดผิดหรือคิดถูก ที่ตัดสินใจมาอยู่เมืองกรุง ชีวิตในช่วงเรียน ป.ตรี ตั้งใจทำงานพาร์ทไทม์เป็นเด็กเสิร์ฟเก็บเงินได้จำนวนหนึ่งหวังไว้มาตั้งตัวหางานในช่วงที่เรียนจบ  แต่พอมาอยู่นับวันเงินเก็บยิ่งลดลงเรื่อยๆรายรับไม่มีเลย ตอนเรียนมีเงินจ่ายค่าเทอมค่าหอเองได้กินของดีๆ ตอนนี้ซื้อข้าวแบ่งกินสองมื้อ รอช่วงรอจังหวะที่จะได้งานมันช่างนานเหลือเกิน บางทีรู้สึกว่าเวลามันเดินช้าเหลือเกิน หรืออาจเป็นเพราะอยู่คนเดียวเลยทำให้ฟุ้งซ่านคิดมาก ฝืนยิ้มและบอกกับตัวเองทุกวันว่าอีกไม่นานต้องได้งานและผ่านมันไปให้ได้ 5555 อาจจะดราม่า แต่ใครไม่เคยเจอแบบนี้ไม่มีวันเข้าใจหรอก