“แก้ว” สาวชนบทต้องตกเป็นสาวม่ายขันหมากจากไอ้หนุ่มคนบางเดียวกันที่สัญญาไว้ว่าจะมาแต่งปีนี้.....เผอิญว่ามีเหตุการณ์ที่ทำให้ราคาต้องตก...ไอ้หนุ่มเลยอดที่จะได้ประคองแก้วขึ้นขึ้นเชยชมที่เรือนหอ ด้วยความที่ต่างฝ่ายต่างมี “รักแท้” แก้วเข้าใจสถานการณ์แฟนหนุ่มดี....”ปีนี้ข้าวไม่ดีแก้วไม่ว่า แต่อย่าลืมปีหน้าพี่ต้องมาขอน้อง...” อนิจจา...แก้วและแฟนหนุ่มผู้น่าสงสาร เธอคงไม่รู้เลยว่าราคาจำนำข้าวตอนนั้นสูงสุดที่เกวียนละหมื่นห้า ถ้าไม่ติดที่ไอ้เจ้ากำนันจรกาหน้าดำพาเพื่อนฝูงไปกดดันธนาคารไม่ให้จ่ายเงินให้ชาวนาแล้วล่ะก้อ....ป่านนี้แก้วและแฟนคงตกร่องปล่องชิ้นมีลูกหัวปีท้ายปีไปแล้ว แก้วเอ๋ยแก้ว....สงสัยว่าแก้วคงจะม่ายขันหมากไปอีกนานน่ะครับ.....
สาว “วิไล” จากบ้านผักไห่ แห่งท้องทุ่งอยุธยานี่ก็คงอยู่ในสถานการณ์เดียวกันไม่ต่างจาก “แก้ว” พ่อชาตรี ศรีชลไปให้สัญญาแม่วิไลเอาไว้ว่า “โอกาสหน้าพี่จะมาหาใหม่” โถๆ...สงสัยว่าพ่อคงจะไปสัญญิงสัญญาไว้ตอนยิ่งลักษณ์เป็นนายกแน่ๆ “เพราะข้าวมันขึ้นราคา อยากมีพ่อตาทำนาดู” พลันยิ่งลักษณ์โดนตะหานโค่น...ราคาข้าวตกตาม ชาตรี ศรีชลก็ไม่เคยย้อนกลับไปที่บ้านผักไห่อีกเลย ไหนว่าอยากจะเป็นลูกเขยชาวนา?? สาว “วิไล” ชะเง้อหามาแรมปี ไม่เห็นแม้เงาพี่ชาตรีเล้ย......ท่าจะม่ายขันหมากตาม “แก้ว” ไปอีกคน
"เสียงสวดคาถาภาษาบาลี” ดังแว่วมาแต่ไกล ว่าแล้วไง?...ตั้งแต่ราคาข้าวตกต่ำมานี่ เคยเดาเอาไว้เล่นๆ ว่ามันต้องมีดร่ามาโศกนาฏกรรมตามมาแน่ๆ พูดยังไม่ทันขาดคำ งาน “ฌาปนกิจ”ของ “ทิดจันดี” แห่งภาคอีสานทำเอา “ชาวนาอาลัย” กันไปหลายๆ คน ทั้งคราด ทั้งไถ หักสะบั้น คันนาที่กิ่วก็ไม่มีใครขุดดินใส่มาโปะกันน้ำ.......
ชีวิตชาวนามันรันทดระทวยซะจริง....ไม่มีโอกาสได้ลืมตาอ้าปากกับเขาเลย เคยปลูกข้าวส่งเป็นเสบียงอาหารให้ทหารออกไปต่อสู้กับศรัตรูและสร้างความเป็นปึกแผ่นให้ชาติมาตั้งแต่สมัยอยุธยา ปลูกๆๆๆๆ จนมาถึงยุดที่ส่งข้าวออกมากที่สุดในโลก แต่จนป่านนี้ก็ยังก้มๆ เงยๆ ปักดำกันอยู่ ครั้นจะได้ลืมตาอ้าปากกับเขาบ้าง ก็มี “มารมาผจญ”.......เซ็งเลย ทั้ง “แก้ว” ทั้ง “วิไล” อย่ารอให้ราคาข้าวดีขึ้นเลยครับ...เดี๋ยวจะขึ้นคานเปล่าๆ......
ขำๆ นะครับ
....ดราม่าราคาข้าวตกต่ำ จาก “แก้ว” ถึง “วิไล” สุดท้ายจบที่ “ทิดจันดี”.../วัชรานนท์
“แก้ว” สาวชนบทต้องตกเป็นสาวม่ายขันหมากจากไอ้หนุ่มคนบางเดียวกันที่สัญญาไว้ว่าจะมาแต่งปีนี้.....เผอิญว่ามีเหตุการณ์ที่ทำให้ราคาต้องตก...ไอ้หนุ่มเลยอดที่จะได้ประคองแก้วขึ้นขึ้นเชยชมที่เรือนหอ ด้วยความที่ต่างฝ่ายต่างมี “รักแท้” แก้วเข้าใจสถานการณ์แฟนหนุ่มดี....”ปีนี้ข้าวไม่ดีแก้วไม่ว่า แต่อย่าลืมปีหน้าพี่ต้องมาขอน้อง...” อนิจจา...แก้วและแฟนหนุ่มผู้น่าสงสาร เธอคงไม่รู้เลยว่าราคาจำนำข้าวตอนนั้นสูงสุดที่เกวียนละหมื่นห้า ถ้าไม่ติดที่ไอ้เจ้ากำนันจรกาหน้าดำพาเพื่อนฝูงไปกดดันธนาคารไม่ให้จ่ายเงินให้ชาวนาแล้วล่ะก้อ....ป่านนี้แก้วและแฟนคงตกร่องปล่องชิ้นมีลูกหัวปีท้ายปีไปแล้ว แก้วเอ๋ยแก้ว....สงสัยว่าแก้วคงจะม่ายขันหมากไปอีกนานน่ะครับ.....
สาว “วิไล” จากบ้านผักไห่ แห่งท้องทุ่งอยุธยานี่ก็คงอยู่ในสถานการณ์เดียวกันไม่ต่างจาก “แก้ว” พ่อชาตรี ศรีชลไปให้สัญญาแม่วิไลเอาไว้ว่า “โอกาสหน้าพี่จะมาหาใหม่” โถๆ...สงสัยว่าพ่อคงจะไปสัญญิงสัญญาไว้ตอนยิ่งลักษณ์เป็นนายกแน่ๆ “เพราะข้าวมันขึ้นราคา อยากมีพ่อตาทำนาดู” พลันยิ่งลักษณ์โดนตะหานโค่น...ราคาข้าวตกตาม ชาตรี ศรีชลก็ไม่เคยย้อนกลับไปที่บ้านผักไห่อีกเลย ไหนว่าอยากจะเป็นลูกเขยชาวนา?? สาว “วิไล” ชะเง้อหามาแรมปี ไม่เห็นแม้เงาพี่ชาตรีเล้ย......ท่าจะม่ายขันหมากตาม “แก้ว” ไปอีกคน
"เสียงสวดคาถาภาษาบาลี” ดังแว่วมาแต่ไกล ว่าแล้วไง?...ตั้งแต่ราคาข้าวตกต่ำมานี่ เคยเดาเอาไว้เล่นๆ ว่ามันต้องมีดร่ามาโศกนาฏกรรมตามมาแน่ๆ พูดยังไม่ทันขาดคำ งาน “ฌาปนกิจ”ของ “ทิดจันดี” แห่งภาคอีสานทำเอา “ชาวนาอาลัย” กันไปหลายๆ คน ทั้งคราด ทั้งไถ หักสะบั้น คันนาที่กิ่วก็ไม่มีใครขุดดินใส่มาโปะกันน้ำ.......
ชีวิตชาวนามันรันทดระทวยซะจริง....ไม่มีโอกาสได้ลืมตาอ้าปากกับเขาเลย เคยปลูกข้าวส่งเป็นเสบียงอาหารให้ทหารออกไปต่อสู้กับศรัตรูและสร้างความเป็นปึกแผ่นให้ชาติมาตั้งแต่สมัยอยุธยา ปลูกๆๆๆๆ จนมาถึงยุดที่ส่งข้าวออกมากที่สุดในโลก แต่จนป่านนี้ก็ยังก้มๆ เงยๆ ปักดำกันอยู่ ครั้นจะได้ลืมตาอ้าปากกับเขาบ้าง ก็มี “มารมาผจญ”.......เซ็งเลย ทั้ง “แก้ว” ทั้ง “วิไล” อย่ารอให้ราคาข้าวดีขึ้นเลยครับ...เดี๋ยวจะขึ้นคานเปล่าๆ......
ขำๆ นะครับ