ตัวเราไม่มีอนาคต

สวัสดีครับพอดีผมอายุ22ปี ผมเรียนไม่จบชั้น ม6 เพราะครอบครัวมรปัญหาผมออกมาทำงานเองตั้งแต่อายุ16ทำงานอยู่กับลุงที่จังหวัดนึงแถวอีสานตอนแรกทุกอย่างดีหมดผมไม่ต้องขอเงินครอบครัวใช้แม่แต่บาทเดียว (ลิมบอกไปพ่อแม่ผมแยกทางกันตั้งแต่ยังเด็กต่างคนต่างไปมีครอบครัวใหม่) ผมทำงานมีเงินเก็บบ้างก็ส่งให้ทางแม่เพราะทางพ่อดูเหมือนจะมีมากกว่าทางแม่ผมทำแบบนี้มาสักระยะ จนผมก้าวเข้า17 ผมลื่มรุ้จักเที่ยวพักหลังไม่ข้อยส่งเงินให้กลับทางบ้านเพราะติดเที่ยว แต่พออายุ19ผมเลิกเที่ยวและเริ่มคิดทบทวนกับการกระทำของตัวเองว่าถ้ายังเป็นแบบนี้เงินที่เคยมรก็จะหมดไปผมทตั้งใจทำงานและหลังๆเงินเดือนที่ผมได้มันน้อยลงจนบางเดือนแทบไม่พอใช้ผมแเช่าห้องเองจ่ายเองค่ารถมอไซอีกเงินเดือนไม่เหลือ เป็นอย่างงี้มาพักใหญ่ แต่พอหลังๆเศฐกิจเริ่มฟื้นเงินเดือนผมก้เพิ่มก็ส่งให้แม่เหมือนเดิมแต่อาจไมมากสักเท่าไรจนอายุ21ผมคบกับผุ้หญิงคนนึงเธอเรียนพยาบาลครอบครัวเธอเป็นข้าราชการกันหมดแต่มองกับมาที่ครอบครัวผมไม่มีอะไรเลยผมเคยคุยกับเธอไปครั้งนึงว่าครอบครัวเรามันต่างกันตอนนั้นเธอบอกว่ามันเป้นไรจนครบกันมาได้ปีกว่าๆเธอมีเงินรายเดือนๆละ10000แต่ต้องหักค่าห้อง3000ตอนนั้นเงินเดือนผมก้ไม่ข้อยคงที่หลังๆมาเงินไม่พอใช้เธอก้คอยช่วยตลอดจนผมตกงานตอนนั้นผมคิดเลยว่านี่แหละคุ่ชีวิตเพราะเธอไม่เคยทิ้งเลยจะมีหรือไม่จนผมหางานใหม่ได้ทำงานกับบริษัตนึงเป็นเซลขายของเงินเดือน10400เดือนแรกๆยังไม่ขึ้นเป็นเซลยังไม่ได้ค่าคอมหักค่าประกันจะเหลือเดือนละ9000แต่ทุกเดือนผมก็ให้เธอเป็นคนเก็บ เธออยากได้อะไรผมก็ซื้อให้ ทั้งๆที่ผมเองก็อยากได้แต่อดไว้ผมใส่กางเกงบ๊อคเวซอขาดๆเธอให้ซื้อใหม่ผมไม่เอาผมบอกว่ามันยังใส่ได้ แต่จริงๆผมกลัวเธออดมากกว่าเลยไม่ซื้อ(เดี่ยวมาต่อนะครับ)