เหมือนหัวข้อเลยค่ะ เคยคิดว่าทำอะไรก็ออกมาไม่ดีสักอย่างไหมคะ
เราอายุ 20 แล้ว ชีวิตเดินทางมาเกือบครึ่งแล้วค่ะ แต่ยังไม่มีอะไรเป็นหลักเป็นแหล่ง อาจจะบอกว่าหมายถึงความฝันรึป่าว ก็อาจใช่
เราพยายามลองผิดลองดู และตั้งความฝันไว้หลายอย่างตั้งแต่เด็กๆมา
อย่างเช่น
ตอนเราจะขึ้น ม.4 เราเรียน วิทย์-คณิต เพื่อที่อยากเรียนต่อสถาปัตย์ แต่จริงๆแล้ววาดรูปได้นิดหน่อย เราก็ตั้งใจนะคะ ทั้งศึกษาข้อมูล ทั้งฝึกปฏิบัติให้เก่งขึ้น
แต่พอเราทำไปๆ มันก็เหมือนออกมาไม่ดี เราเลยถอดใจเพราะท้อ นั่นเละค่ะ แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นเทนะ ยังดึงดันอยู่
พอจะขึ้น มหาลัยเราก็ไปสอบทุกอย่างนะ สอบเข้ามหาลัยที่มีคณะสถาปัตย์ดีๆ การเรียนการสอนโอเค สอบ pat4 ก็สอบนะ สรุปมันก็ไม่ผ่าน นั้นเละ เพราะทำออกมาได้ไม่ดี
เราก็นั่งคิดกับตัวเองพักใหญ่ เพราะเรียนจบแล้ว แต่ยังไม่รู้จะต่ออะไร จะต่อสถาปัตย์ ก็คงไม่รอด
เลยต่อคณะที่เราก็คิดว่าเราคงเรียนได้มั้ง แบบนี้ (ขอไม่บอกว่าคณะอะไรนะ เดี๋ยวรู้กันหมดว่ามาระบาย 5555)
สุดท้ายก็พยายามเรียนมา เพื่อหาว่าจริงๆแล้วเราถนัดอะไร ทำอะไรได้บ้าง แต่ทุกอย่างก็พังไม่เป็นท่า
เช่น เราชอบร้องเพลง เราฝึกร้องเพลงแต่สุดท้ายก็ไม่ดี เราเห็นคนอื่นเต้นได้ เราก็อยากเต้น แต่พอฝึกไปๆ ไม่ก็ไม่โอเค
เราอยากเป็นดีไซน์เนอร์ อยากถ่ายรูปได้สวยๆ อยากเป็นอีกหลายๆอย่าง (มันคือการลองผิดลองถูกเพื่อค้นหาตัวเองนั้นเละ)
แต่ทุกอย่างที่เราทำเรามั่นใจว่าเราทำเต็มที่แล้วนะ ลงทุนกับแต่ละอย่างมากพอแล้ว แต่สุดท้ายมันก็ไม่ดีเลย
มันกลับทำให้เราผิดพลาดซ้ำๆ ........................ และไม่กล้าที่จะฝันเป็นอะไรอีก
........ ประเด็นเลยนะ.......
คือจริงๆเราอาจจะมีปมตรงที่ว่า เวลาเราทำอะไรลงไปแล้ว เราชอบถามคนอื่นว่าดีไหม แล้วทุกคนก็บอกว่า
ไม่ดีบ้างเละ ! แบบนี้เรียกว่าดีแล้วหรอ ! คนอื่นทำออกมาดีกว่าอีก ! ทำเป็นจริงๆไหม ! แล้วยังมีอีกหลายคำพูดที่ออกมาแบบไม่ดี นั้นเละค่ะ
คำพูดพวกนั้นทำร้ายเราจนเรากลายเป็นคนที่เวลาตั้งใจทำอะไรแล้ว ถ้ามันไม่ดี ก็จบ ...
ทั้งๆที่เรามั้นใจนะ เราพยายามดีที่สุดแล้ว เราคิดว่าเราทำดีอ่ะ แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่
#ใครเป็นเหมือนกันบ้างคะ ร้ายแรงกว่าเราไหม แชร์ประสบการณ์มาหน่อยนะ
เคยรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรออกมาก็ไม่ดีมั้ยคะ ทั้งๆที่พยายามแล้ว
เราอายุ 20 แล้ว ชีวิตเดินทางมาเกือบครึ่งแล้วค่ะ แต่ยังไม่มีอะไรเป็นหลักเป็นแหล่ง อาจจะบอกว่าหมายถึงความฝันรึป่าว ก็อาจใช่
เราพยายามลองผิดลองดู และตั้งความฝันไว้หลายอย่างตั้งแต่เด็กๆมา
อย่างเช่น
ตอนเราจะขึ้น ม.4 เราเรียน วิทย์-คณิต เพื่อที่อยากเรียนต่อสถาปัตย์ แต่จริงๆแล้ววาดรูปได้นิดหน่อย เราก็ตั้งใจนะคะ ทั้งศึกษาข้อมูล ทั้งฝึกปฏิบัติให้เก่งขึ้น
แต่พอเราทำไปๆ มันก็เหมือนออกมาไม่ดี เราเลยถอดใจเพราะท้อ นั่นเละค่ะ แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นเทนะ ยังดึงดันอยู่
พอจะขึ้น มหาลัยเราก็ไปสอบทุกอย่างนะ สอบเข้ามหาลัยที่มีคณะสถาปัตย์ดีๆ การเรียนการสอนโอเค สอบ pat4 ก็สอบนะ สรุปมันก็ไม่ผ่าน นั้นเละ เพราะทำออกมาได้ไม่ดี
เราก็นั่งคิดกับตัวเองพักใหญ่ เพราะเรียนจบแล้ว แต่ยังไม่รู้จะต่ออะไร จะต่อสถาปัตย์ ก็คงไม่รอด
เลยต่อคณะที่เราก็คิดว่าเราคงเรียนได้มั้ง แบบนี้ (ขอไม่บอกว่าคณะอะไรนะ เดี๋ยวรู้กันหมดว่ามาระบาย 5555)
สุดท้ายก็พยายามเรียนมา เพื่อหาว่าจริงๆแล้วเราถนัดอะไร ทำอะไรได้บ้าง แต่ทุกอย่างก็พังไม่เป็นท่า
เช่น เราชอบร้องเพลง เราฝึกร้องเพลงแต่สุดท้ายก็ไม่ดี เราเห็นคนอื่นเต้นได้ เราก็อยากเต้น แต่พอฝึกไปๆ ไม่ก็ไม่โอเค
เราอยากเป็นดีไซน์เนอร์ อยากถ่ายรูปได้สวยๆ อยากเป็นอีกหลายๆอย่าง (มันคือการลองผิดลองถูกเพื่อค้นหาตัวเองนั้นเละ)
แต่ทุกอย่างที่เราทำเรามั่นใจว่าเราทำเต็มที่แล้วนะ ลงทุนกับแต่ละอย่างมากพอแล้ว แต่สุดท้ายมันก็ไม่ดีเลย
มันกลับทำให้เราผิดพลาดซ้ำๆ ........................ และไม่กล้าที่จะฝันเป็นอะไรอีก
........ ประเด็นเลยนะ.......
คือจริงๆเราอาจจะมีปมตรงที่ว่า เวลาเราทำอะไรลงไปแล้ว เราชอบถามคนอื่นว่าดีไหม แล้วทุกคนก็บอกว่า
ไม่ดีบ้างเละ ! แบบนี้เรียกว่าดีแล้วหรอ ! คนอื่นทำออกมาดีกว่าอีก ! ทำเป็นจริงๆไหม ! แล้วยังมีอีกหลายคำพูดที่ออกมาแบบไม่ดี นั้นเละค่ะ
คำพูดพวกนั้นทำร้ายเราจนเรากลายเป็นคนที่เวลาตั้งใจทำอะไรแล้ว ถ้ามันไม่ดี ก็จบ ...
ทั้งๆที่เรามั้นใจนะ เราพยายามดีที่สุดแล้ว เราคิดว่าเราทำดีอ่ะ แต่สุดท้ายก็ไม่ใช่
#ใครเป็นเหมือนกันบ้างคะ ร้ายแรงกว่าเราไหม แชร์ประสบการณ์มาหน่อยนะ