สวัสค่ะ เราอายุ 24 ย่างเข้า 25 เราเป็นลูกสาวคนเล็กที่พ่อแม่ดูแลเอาใจใส่แบบเต็มที่เสมอค่ะ
ทั้งชีวิตของเราจนถึงตอนนี้ เราไม่เคยออกไปอยู่นอกบ้านเลยค่ะ เคยครั้งเดียวแค่ตอนปี 1 ที่ต้องร่วมกิจกรรมรับน้องมหาวิทยาลัย
แต่ก็เป็นช่วงเวลาสั้นๆค่ะ ประมาณ 3 - 4 เดือน หลังจากนั้นเราก็กลับไปอยู่บ้าน เพราะระหว่างมหาลัยกับบ้านไม่ไกลกันมาก
พ่อแม่ของเรารับราชการครูทั้ง 2 คนเลยค่ะ พ่อกับแม่เลยจะเข้มงวดเรื่องวินัย ความรับผิดชอบ อยู่เป็นประจำ
ท่านทั้งสองมีความคิดแบบอนุรักษ์นิยม ตลอดช่วงเวลาที่เราเรียนอยู่เราไม่เคยมีแฟน เคยแค่คุยๆกันแต่ก็ไม่ได้คบกันจริงจัง
จนเราจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย เริ่มเข้าสู่วัยทำงาน เราก็เริ่มพบเจอคนมากกว่าสังคมในมหาวิทยาลัย
เราเจอกับแฟนคนที่คบอยู่ปัจจุบันนี้ค่ะ คือเราพึ่งคบกันไม่ได้นานมาก แต่เรสารู้จักกันมาก่อนหน้านั้นนานแล้ว เขาอายุแก่กว่า
ทำงาน หาเงิน พี่เขาเป็นคนทำงานกลางคืน อยู่ร้านบาร์แห่งหนึ่ง ซึ่งพ่อแม่เรา anti อะไรแบบนี้อยู่แล้วค่ะ
คือเราไม่ได้เป็นคนชอบเที่ยวกลางคืนนะคะ เพราะพ่อแม่ก็ไม่ค่อยชอบให้เที่ยวอยู่แล้ว แต่เรารู้จักกับแฟนเราได้เพราะพี่ที่เราเคารพเขาแนะนำให้รู้จัก
ตอนแรกเราก็เฉยๆกับพี่เขานะคะ ออกแนวไม่ชอบด้วยซ้ำ แต่เพราะความสม่ำเสมอของพี่เขา ที่แวะเวียนมาพูดคุยด้วยอยู่นานมากกกก
เราเห็นความดีในตัวเขา ความจริงใจของเขา แต่ก่อนที่เราจะตกลงคบกันเป็นแฟน เราก็คิดหนักอยู่เหมือนกันค่ะ
เพราะรู้ว่าถ้าพ่อแม่รู้ยังไงก็ไม่ยอมแน่ๆ เราเลยไม่ได้บอกท่านก็เก็บเงียบมาได้ 7 เดือน ระหว่างนั้นรู้สึกผิดกับทั้งแฟน ทั้งพ่อแม่
อึดอัดใจไปหมดค่ะ ไม่อยากทำเลย แต่รู้ว่าบอกไปยังไงต้องมีปัญหาแน่ๆ จนมันเกิดปัญหาขึ้นจริงๆค่ะ
เราตัดสินใจแนะนำให้พ่อแม่รู้จักพี่เขา เพราะเราก็พอรู้แล้วว่าที่บ้านก็ระแคะระคาย แต่ท่านก็บอกกับเราว่าให้เราคิดกับเขาอย่างพี่น้อง
คือเรากำลังเตรียมตัวจะศึกษาต่อต่างประเทศค่ะ แล้วต้องมีการสอบเพื่อขอทุน เป็นการลดค่าใช้จ่าย เราก็เตรียมตัว ทำงานไปด้วย
เรื่องที่เราจะไปเรียนต่อคือเราวางแผนมาตั้งแต่เรียนจบ ก่อนเจอพี่เขา ตอนก่อนที่จะตกลงคบกันเราก็บอกเขาก่อนเลยว่า
คบกับเรา วันหนึ่งเค้าต้องไป เค้าต้องไปเรียน เค้าวางแผนแล้ว พี่จะโอเคไหม พี่เขาบอกว่าเรามองปัจจุบันก่อน เราทำทุกวันให้ดีก่อน
ทั้งเรื่องที่บ้านเขาเข้าใจ เขาไม่อยากทำให้เราอึดอัดใจ เรารู้สึกผิดทุกครั้งค่ะที่เราต้องปิดบังเรื่องเขาจากที่บ้าน
ปัญหามันเกิดจากตัวเราเองค่ะ เราหาข้ออ้างออกจากบ้าน เพื่อออกไปหาแฟน เพราะที่บ้านเวลาจะไปไหนมาไหนต้องบอกตลอด
ต้องแอบมาเจอกัน ถึงแม้ตอนที่บ้านรู้ก็ยังต้องหาข้ออ้างออกมา เพราะสิ่งที่เรากลัวคือ กลัวว่าที่บ้านจะคิดว่าเราไม่ตั้งใจเตรียมตัวสอบ
เสียเวลาเปล่าประโยชน์ แต่เราออกไปเจอกัน เราก็เอางานเราไปนั้งทำ บางทีก็เอาหนังสือขึ้นมาอ่าน ปกติเวลาเราเลิกงาน ตอนเย็นเราจะ
ไปเรียนภาษาอังกฤษต่อค่ะ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เรียนทุกวัน 5 วัน คือเราทำงานไปด้วยน่ะค่ะ บางทีเลยมีอาการงอแงไม่อยากไป แต่แฟนเราจะไม่ยอม
บอกต้องไปเรียนนะ ห้ามขาด จะให้หยุดเรียนได้เฉพาะไม่สบายเท่านั้นนะ พี่เขาก็ไปรับไปส่งค่ะ ดูแลเราทุกอย่าง ใส่ใจเรา พี่เขาไม่เคยตามใจ
เราผิดก็เตือน ช่วงที่เรามีปัญหาทางบ้าน เขาบอกเสมอว่าอย่าคิดแต่ตัวเอง ลองคิดถึงความรู้สึกของพ่อแม่นะ ว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น
พอที่บ้านรู้ความจริงว่าเราคบกัน พ่อออกตัวแรงเลยค่ะว่าไม่ชอบนะ ไม่โอเคกับคนนี้ แต่แม่นี้นิ่งๆค่ะ ที่บ้านถามเราว่าจะไปเรียนต่ออยู่ไหม
หรือเปลี่ยนใจแล้ว เราบอกว่าเรายังตั้งใจไปนะ ส่วนเรื่องแฟนเรารู้ว่ายังไงเราต้องเลิก ที่บ้านถามเรากลับมาว่าแล้วคบกันทำไม?
คบแล้วได้อะไร? คบเล่นๆแบบสนุกหรอ? ไม่เข้าใจ เราอึ้งไปเลยค่ะ ตอนนั้นในหัวเราคิดว่าที่เราทำมานั้นผิดหรือเปล่า?
การที่เราคบใครสักคนนั้นเราผิดหรือเปล่า? เราเงียบไปเลยค่ะ เราไม่อยากพูดอะไร เพราะถ้าเราพูดไปจะกลายเป็นว่าเข้าข้างแฟนเรา
สิ่งที่เราเจ็บปวดที่สุดคือ เขาจะทำอะไรได้ เลี้ยงเราได้หรอ จะกัดก้อนเกลือกินกัน2 คนหรือไง
ระหว่างเราทีคบกับแฟน เราสองคนไม่เคยวางแผนอนาคตร่วมกัน เพราะรู้ว่าอนาคตเป็นยังไง
ต่างคนต่างสนับสนุน อนาคตของอีกคน ทำปัจจุบันให้ดี
เราไม่รู้ว่าต้องจัดการปัญหานี้ยังไง สิ่งที่เราคิดตั้งแต่แรกว่าถ้าบอกไปปัญหาต้องเกิดขึ้นแน่ๆ
แต่พอไม่บอกก็มีปัญหาอีก ตอนนี้เราหมดกำลังใจแล้วหล่ะค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ
ที่บ้านไม่ปลื้มเพราะมีแฟน และตัวเองกำลังเตรียมตัวเรียนต่อ
ทั้งชีวิตของเราจนถึงตอนนี้ เราไม่เคยออกไปอยู่นอกบ้านเลยค่ะ เคยครั้งเดียวแค่ตอนปี 1 ที่ต้องร่วมกิจกรรมรับน้องมหาวิทยาลัย
แต่ก็เป็นช่วงเวลาสั้นๆค่ะ ประมาณ 3 - 4 เดือน หลังจากนั้นเราก็กลับไปอยู่บ้าน เพราะระหว่างมหาลัยกับบ้านไม่ไกลกันมาก
พ่อแม่ของเรารับราชการครูทั้ง 2 คนเลยค่ะ พ่อกับแม่เลยจะเข้มงวดเรื่องวินัย ความรับผิดชอบ อยู่เป็นประจำ
ท่านทั้งสองมีความคิดแบบอนุรักษ์นิยม ตลอดช่วงเวลาที่เราเรียนอยู่เราไม่เคยมีแฟน เคยแค่คุยๆกันแต่ก็ไม่ได้คบกันจริงจัง
จนเราจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย เริ่มเข้าสู่วัยทำงาน เราก็เริ่มพบเจอคนมากกว่าสังคมในมหาวิทยาลัย
เราเจอกับแฟนคนที่คบอยู่ปัจจุบันนี้ค่ะ คือเราพึ่งคบกันไม่ได้นานมาก แต่เรสารู้จักกันมาก่อนหน้านั้นนานแล้ว เขาอายุแก่กว่า
ทำงาน หาเงิน พี่เขาเป็นคนทำงานกลางคืน อยู่ร้านบาร์แห่งหนึ่ง ซึ่งพ่อแม่เรา anti อะไรแบบนี้อยู่แล้วค่ะ
คือเราไม่ได้เป็นคนชอบเที่ยวกลางคืนนะคะ เพราะพ่อแม่ก็ไม่ค่อยชอบให้เที่ยวอยู่แล้ว แต่เรารู้จักกับแฟนเราได้เพราะพี่ที่เราเคารพเขาแนะนำให้รู้จัก
ตอนแรกเราก็เฉยๆกับพี่เขานะคะ ออกแนวไม่ชอบด้วยซ้ำ แต่เพราะความสม่ำเสมอของพี่เขา ที่แวะเวียนมาพูดคุยด้วยอยู่นานมากกกก
เราเห็นความดีในตัวเขา ความจริงใจของเขา แต่ก่อนที่เราจะตกลงคบกันเป็นแฟน เราก็คิดหนักอยู่เหมือนกันค่ะ
เพราะรู้ว่าถ้าพ่อแม่รู้ยังไงก็ไม่ยอมแน่ๆ เราเลยไม่ได้บอกท่านก็เก็บเงียบมาได้ 7 เดือน ระหว่างนั้นรู้สึกผิดกับทั้งแฟน ทั้งพ่อแม่
อึดอัดใจไปหมดค่ะ ไม่อยากทำเลย แต่รู้ว่าบอกไปยังไงต้องมีปัญหาแน่ๆ จนมันเกิดปัญหาขึ้นจริงๆค่ะ
เราตัดสินใจแนะนำให้พ่อแม่รู้จักพี่เขา เพราะเราก็พอรู้แล้วว่าที่บ้านก็ระแคะระคาย แต่ท่านก็บอกกับเราว่าให้เราคิดกับเขาอย่างพี่น้อง
คือเรากำลังเตรียมตัวจะศึกษาต่อต่างประเทศค่ะ แล้วต้องมีการสอบเพื่อขอทุน เป็นการลดค่าใช้จ่าย เราก็เตรียมตัว ทำงานไปด้วย
เรื่องที่เราจะไปเรียนต่อคือเราวางแผนมาตั้งแต่เรียนจบ ก่อนเจอพี่เขา ตอนก่อนที่จะตกลงคบกันเราก็บอกเขาก่อนเลยว่า
คบกับเรา วันหนึ่งเค้าต้องไป เค้าต้องไปเรียน เค้าวางแผนแล้ว พี่จะโอเคไหม พี่เขาบอกว่าเรามองปัจจุบันก่อน เราทำทุกวันให้ดีก่อน
ทั้งเรื่องที่บ้านเขาเข้าใจ เขาไม่อยากทำให้เราอึดอัดใจ เรารู้สึกผิดทุกครั้งค่ะที่เราต้องปิดบังเรื่องเขาจากที่บ้าน
ปัญหามันเกิดจากตัวเราเองค่ะ เราหาข้ออ้างออกจากบ้าน เพื่อออกไปหาแฟน เพราะที่บ้านเวลาจะไปไหนมาไหนต้องบอกตลอด
ต้องแอบมาเจอกัน ถึงแม้ตอนที่บ้านรู้ก็ยังต้องหาข้ออ้างออกมา เพราะสิ่งที่เรากลัวคือ กลัวว่าที่บ้านจะคิดว่าเราไม่ตั้งใจเตรียมตัวสอบ
เสียเวลาเปล่าประโยชน์ แต่เราออกไปเจอกัน เราก็เอางานเราไปนั้งทำ บางทีก็เอาหนังสือขึ้นมาอ่าน ปกติเวลาเราเลิกงาน ตอนเย็นเราจะ
ไปเรียนภาษาอังกฤษต่อค่ะ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เรียนทุกวัน 5 วัน คือเราทำงานไปด้วยน่ะค่ะ บางทีเลยมีอาการงอแงไม่อยากไป แต่แฟนเราจะไม่ยอม
บอกต้องไปเรียนนะ ห้ามขาด จะให้หยุดเรียนได้เฉพาะไม่สบายเท่านั้นนะ พี่เขาก็ไปรับไปส่งค่ะ ดูแลเราทุกอย่าง ใส่ใจเรา พี่เขาไม่เคยตามใจ
เราผิดก็เตือน ช่วงที่เรามีปัญหาทางบ้าน เขาบอกเสมอว่าอย่าคิดแต่ตัวเอง ลองคิดถึงความรู้สึกของพ่อแม่นะ ว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น
พอที่บ้านรู้ความจริงว่าเราคบกัน พ่อออกตัวแรงเลยค่ะว่าไม่ชอบนะ ไม่โอเคกับคนนี้ แต่แม่นี้นิ่งๆค่ะ ที่บ้านถามเราว่าจะไปเรียนต่ออยู่ไหม
หรือเปลี่ยนใจแล้ว เราบอกว่าเรายังตั้งใจไปนะ ส่วนเรื่องแฟนเรารู้ว่ายังไงเราต้องเลิก ที่บ้านถามเรากลับมาว่าแล้วคบกันทำไม?
คบแล้วได้อะไร? คบเล่นๆแบบสนุกหรอ? ไม่เข้าใจ เราอึ้งไปเลยค่ะ ตอนนั้นในหัวเราคิดว่าที่เราทำมานั้นผิดหรือเปล่า?
การที่เราคบใครสักคนนั้นเราผิดหรือเปล่า? เราเงียบไปเลยค่ะ เราไม่อยากพูดอะไร เพราะถ้าเราพูดไปจะกลายเป็นว่าเข้าข้างแฟนเรา
สิ่งที่เราเจ็บปวดที่สุดคือ เขาจะทำอะไรได้ เลี้ยงเราได้หรอ จะกัดก้อนเกลือกินกัน2 คนหรือไง
ระหว่างเราทีคบกับแฟน เราสองคนไม่เคยวางแผนอนาคตร่วมกัน เพราะรู้ว่าอนาคตเป็นยังไง
ต่างคนต่างสนับสนุน อนาคตของอีกคน ทำปัจจุบันให้ดี
เราไม่รู้ว่าต้องจัดการปัญหานี้ยังไง สิ่งที่เราคิดตั้งแต่แรกว่าถ้าบอกไปปัญหาต้องเกิดขึ้นแน่ๆ
แต่พอไม่บอกก็มีปัญหาอีก ตอนนี้เราหมดกำลังใจแล้วหล่ะค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ