เราเลิกกัน....ความไม่ใส่ใจ(หมาน้อยบีลีฟ)

ผมไม่แน่ใจว่ากระทู้นี้จะมีคนอ่านไหม จะมีความหมายแค่ไหน สำหรับคนอ่าน ...
แต่คิดว่าหน้าจะช่วยให้ใครหลายคนคิดได้ก่อนมันจะสายแบบกรณีผม อย่างน้อยก็คงบรรเทาอาการเครียดของผมได้(ผมไม่เคยเขียนกระทู้ ครั้งแรกนะ ^ ^)
เริ่มเรื่องกันเลยเนอะ ตอนนี้ผมอายุ 22ปี ผมจบการศึกษา นิติศาสตร์บัณฑิต จาก ม.ราชภัฎที่หนึ่ง (ต้องบอกเนอะเพราะมันสำคัญกับเรื่องนี้พอสมควร)
เรื่องนี้มันเกิดขึ้น ไม่นานมานี้ เอาง่ายๆว่าสดๆ  ผมเป็นผู้ชายคนหนึ่งเลยแหละที่ก่อนจะมาคบกับแฟนคนนี้ เสเพล พอสมควรเลยนะกินเหล้า ฟันหญิง(ขอโทษนะที่ต้องบอก) เปลี่ยนผู้หญิงถึงกับบ่อยมาก ก็พูดไปแล้วผมก็น่าตาดีพอสมควรเลยแหละ (คิดว่านะ 555+) จนมาถึงช่วงที่ผมเข้าสู่ปี3 ของการเรียนมหาลัย
ผมเจอกับน้องคนหนึ่ง (จะว่าน้องไหมก็ไม่หรอกเธออายุเท่าผม ผมเข้าเรียนไวกว่าคนอื่น) ตอนแรกนะหรอ พูดตรงๆ ผมไม่ได้คิดจริงจังหรอก แล้วการเจอกันก็คือเจอในเฟสบุ๊ค เธอเรียนอยู่มหาลัยรั้วติดกันกับผมนั้ันแหละ ซึ่งผมเป็นคนที่ไม่ผิดสัญญากับใคร ผมพูดกับเธอว่า เราจะเจอกันครั้งหนึ่ง จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้ชอบเธอสักเท่าไรหรอก เห็นในรูปอะเนอะ เราคุยกัน จีบกันอะแหละ แต่เธอน่าจะชอบผมมากนะ เราเจอกันครั้งแรกที่ห้างแห่งหนึ่ง ซึ่งมันหน้าตลกนะ ผู้ชายไปทำตามสัญญาว่าจะเจอกัน ตอนผมถึงห้าง ผมโทหาเธอครับนัดกันเจอตรงนี้ๆ แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิด ผมดันไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่าน (ในใจนะผมคิดว่าเห็นคนนี้แหละวะที่กูตามหา เธอน่ารัก) แต่ผมมาหาผู้หญิงที่ผมนัดไวเลยไม่ได้สนใจ จนผมโทรติดต่อกัน เซอไพรสุดๆ ผู้หญิงที่ผมเห็นเมื่อกี่ คือเธอวะ
แล้วยังต่อละ จีบสุดเลยดิทีนี้ หลังจากกินข้าวด้วยกันก็แยกย้ายกันกลับครับ ผมตัดสินใจ เอาว่าคล้ายๆบังคับเลยแหละ ว่าอยากคบไหม จะคบไหม คบกับพี่พี่เป็นคนไม่ค่อยมีเวลานะ เที่ยวทุกคืน เห้ย แต่น้องมันตอบตกลงวะ จริงๆแล้วแม้งก็ไม่ค่อยจะเท่าไหร่หรอก เพราะผมก็เป็นคนไม่ค่อยใส่ใจอะไร คบเดียวก็เลิก
แต่ที่เซอไพรกว่า คือวันต่อมา เธอนัดเจอผม (วันนั้นผมกลับมาจากมหาลัยตอนเที่ยง ผมก็กินเบียตามสเตบ)น้องเอาตุ๊กตาหมีพูมาให้ผม ความคิดในหัวผมตอนนั้นคือ น้องคนนี้มันจริงใจกับเราขนาดนั้นเลยหรอวะ ? แต่อีกอย่างผมเป็นคนที่มีความคิดโตกว่ารุ่นราวคราวเดียวกันพอสมควร ผมคิดในใจว่ากูต้องเปลี่ยนวะ น้องคนนี้มันจริงใจ กูครบกูต้องเปลี่ยน น้องคนนี้มันต้องมีชีวิตที่ดีขึ้น นี้ละมันเริ่มขึ้นละ
เราเริ่มคบกันไปประมาน คิดว่าน่าจะเกือบ2เดือนนะ ผมรู้สึกว่าน้องมีความอดทนสูงมากพอสมควร น้องทน ที่ผมยังกิน ยังเที่ยว หลายๆ อย่าง แต่..มันกลับกันตรงนี้ละ ผมทำเธอเสียใจมาก เรื่องมันเกิดจากว่า ผมพนันกันในวงเหล้า ว่าถ้าผมขอไลน์ผู้หญิงคนนี้ได้ พวกจ่ายยกโต๊ะ แล้วผมก็ได้ไลน์จริงๆ แต่ประเด็นมันไม่ได้จบแค่นั้นนะสิ (จริงๆแล้วผมแค่ขอนะไม่ได้คิดอะไรเพราะผมมีแฟนอยู่แล้ว) เธอคนนี้ชื่อ แน๊ทครับ มันพังตรงที่ว่า แน๊ทเนี่ยมันเป็นแฟนเพื่อน แฟนผม ดิงานมาเลย เธอส่งไปให้แฟนผมดู เละเทะไปหมด จริงๆแล้วไม่ได้คุยอะไรในไลน์หรอก ถามแค่ชื่อ อะไรนิดหน่อยแล้วก็กะจะบล๊อคตอนกลับจากร้านเหล้า แต่แม้งดิ ผมยังไม่ทันได้บอกแฟน(ผมคุยกับใตผมบอกแฟนผมหมดนะ) แม้งเล่นผมก่อนแล้ว ทักไปบอกแฟนผม 555+ แต่ผมก็คิดว่ามันไม่หน้าจะใช่ปัญหานะ คิดตื้นๆ อะ แต่นั้นแหละคับมันคือปัญหา นี้คือครั้งแรกที่เราเลิกกัน ผมเสียใจมากนะ กินเหล้าเละเทะเลย แฟนผมไปร้านเหล้าทั้งๆ ที่ไม่เคยเที่ยว ผมตามหาตัวเธอ ถ้าผมจำไม่ผิดร้านนั้นอยู่แถว เหม่งจาย แล้วไง หาไม่เจอครับเธอหายไป สุดท้ายก็ต้องทักไลน์หาแน๊ทนี้ละ ว่าอยุ่กับแฟนเธอไหม? ใช่ครับอยู่จริงๆไปกับเพื่อนหลายคน ผมติดต่อได้แล้ว ก็ตามง้อกันพอสมควรหลายวันอยู่ นี้แหละมันเริ่มจากเรื่องนี้แหละ ผมเริ่มปรับตัวเอง ไม่เที่ยว เที่ยวน้อยลง ดื่มก็ลดลงพอสมควร เอาละเริ่มจริงจัง ผมเริ่มเจอแม่เธอครั้งแรกที่ งานกาชาติ จริงๆแล้วแม่เขาก็ไม่ได้ชอบหน้าผมสักเท่าไรหรอก ก็น่าตาผมมันโจรสะขนาดนั้น 555+ แต่ผมเป็นคนเข้ากับผู้ใหญ่ได้ดีผม พิสูจน์ไปเรื่อยๆจนแม่เธอยอมรับในช่วงระยะเวลาหนึ่ง เราคบกน ทะเลาะกันบ่อยมากนะ คบเลิกคบเลิก (แต่สิ่งที่ผมคิดไว้ในใจตลอดคือ เลิกไม่ได้ยังไงก็ไม่เลิก)มันแสดวงให้เห็นความรู้ของตัวเอง ว่ารักคนคนนี้จริงๆแล้ววะ
เธอดีมากนะ ใส่ใจผมทุกอย่าง กลับกัน ผมทำตัวไม่ใส่ใจ เรื่องเล็กๆน้อยๆ ผมไม่มีหรอกคับอารมณ์น่ารักๆแบบคนอื่น แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมเปลี่ยน คือผมจะเรียนไม่จบ มันผ่านมาเกือบปีแล้วแหละที่คบกัน แต่ผมมีคำสัญญากับแม่เธอว่า ผมจะเรียนให้จบ เมื่อไหร่ผมเรียนจบ ผมจะเข้าไปหาพ่อเธอ (เธออยากให้ผมเจอมาตลอด) เอาแล้วครับผม ปรับตัวเองอ่านหนังสือหนักพอสมควร สร้างอนาคต แต่ผมเป็นคนไม่พูดผมเหนื่อยหรืออะไรผมจะไม่พูด เจอกันผมไม่อยากเอาปัญหา มาพูดให้ฟัง คนมันรักอะเนอะก็อยากให้ตอนเจอกันมันได้ยิ้ม มันได้คุยแต่เรื่องดีๆ จนมาถึงวันหนึ่ง เกิดจากความไม่ใส่ใจของผมนี้ล้ะ เธอทนผมมาพอสมควรแล้ว เราเลิกกัน เธอไปคุยกับผู้ชายตนหนึ่ง ผมขอตัดไปเลยละกัน สุดท้ายผมไปง้อเธอคืนมาได้ หลังจากกลับมา ผมสัญญากับเธอว่าผมขอทำอะไรใหม่ๆ ขอแก้ตัวใหม่ (แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าเธอกลับมา เธอมีกำแพงที่เคยเจ็บกับการไม่ใส่ใจ ความไม่ชัดเจนของผม) ผมเริ่มทำตัวเองให้ดูมีค่า ให้เธอรู้ว่า ผมสู้นะ ผมเริ่มเก็บตังเพราะเธออยากได้ตู้อบขนม (เธอเรียนอาหาร) จนซื้อได้ ผมเลยช่วยอีกแรง ผมไปนั่งทำสลัดขาย หนมปังขาย คนในหอนี้ละ (ผมอยู่หอพัก) ทำให้เธอรู้ว่าผมไม่ได้แบมือขอตังที่บ้านนะ (ฐานะทางบ้านผมดีพอสมควร )ผมเก็บตังคับ ไม่ค่อยบ่นให้ฟังหรอกว่าผมเหนื่อย อีกอย่างผมต้องเร่งเรียนให้จบ จริงๆมันก็ดูว่าไปกันได้ดีนะ แต่เธอเก็บความรู้สึกมาตลอดครับ ผมความไม่เอาไหน ความใส่ใจ ความชัดเจน (จริงๆแล้วผมมีความชัดเจนในตัวผมนะ ผมคิดแค่ว่า พ่อแม่เธอรู้ พ่อแม่ผมรู้ว่าเราคบกัน มันก็น่าจะชัดเจนพอสมควรสำหรับผมนะ) เวลามันผ่านมาเรายังทะเลาะกันบ่อยๆเรื่องพวกนี้ แต่ที่ผมอยากจะบอก คือ ผมไม่ได้นิ่งเฉยหรือ ไม่ได้ใส่ใจเธอไม่ได้รักเธอนะ ผมตั้งใจ ผมอยากให้อนาคตเราดี เธอได้ไม่ต้องเหนื่อยแล้วไง คือทางบ้านผมปูทางไว้พอสมควร ผมจบป.ตรีด้านกฎหมาย ผมต้องเรียนต่อเนติบัณฑิต เรียนต่อป.โท ในและนอกประเทษ  แต่ผมก็ไม่อยากเอามันมาเป็นข้อปัญหาที่จะทำให้เรา ต้องคิดว่าผมอนาคตดี แต่เธอ ไม่ได้ดีเท่าผม ไม่เลยมันไม่เคยอยู่ในหัวกระบาลผม ผมอยากคบกับเธอด้วยความจริงใจ ช่วยกันเดินไปด้วยกัน หาอนาคตด้วยกัน (อ่อที่ผมไม่ได้บอก ซึ่งมันเป็นเรื่องไม่ดีนัก ผมติดน้ำท่อมครับ มันทำให้ผมอ่านหนังสือได้นานขึ้น) เอาแล้วครับผมจบ ปตรี ผมก็ยังพยามเปลี่ยนตัวเองต่อไป ผมเลิกมันครับ ไม่กิน (ตอนนี้ผมย้ายออกมาอยุ่บ้านเช่าละ)ผมอยากให้เธอรู้นะว่าผม มันเปลี่ยนได้หาทางดีๆได้ ผมเริ่มเข้าศึกษาเนติบัณฑิต จริงๆแล้วผมควรเรียน ปโทก่อน แต่เธอมีความฝันอยากเรียนกฎหมายเหมือนผม ผมจึงเลือกเรียน เนติก่อนเพราะได้สอนเธอ (เนติบัณฑิตมันเป็นชั้นที่สูงกว่า ปตรีด้านกฎหมาย) เอาแหละผมเริ่มนั่งรับทำสำนวน ได้27บาทบ้าง ได้มากสุดก็ 220+ ต่อสำนวน ผมไม่บอกเธอครับ เพราะถ้าเธอรู้เธอคงไม่ให้ผมทำ ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ เก็บตังจนผมได้ตังมาก้อนหนึ่ง มันไม่เยอะหรอกแต่มันมากพอสำหรับแรกเริ่มเรียนรามคำแหง ... จนมาถึงตอนนี้ผมไม่ได้รับรู้เลยว่าไอ้การที่ผมมานั่งทำอะไรพวกนี้ เธอไๆม่ได้สนใจหรอกคับในวันที่เลิกกันแล้วผมเอามันมาอ้าง เธอบอกเธอไม่รุ้ ผมไม่พูด ผมโดนบอกเลิกรอบนี้หนักมาก (ข้อแทรกนิด ผมซื้อน้องหมาด้วยกันตัวหนึ่ง มันเป็นจุดแสดงด้วยความรักนะ มันก็เหมือนลูกอะแหละ เธอเอากลับไปเลี้ยงบ้าน น้องหมาผม ชื้อ บีลีฟ เอาตรงๆ มันแปลว่าความเชื่อ เรา2คนรักน้องหมามาก รวมทั้งพ่อแม่เธอด้วย ผมมีโอกาสไปหาแม่เธอ ไปหาน้องหมา ความสัมพันธ์ กับแม่ดีขึ้นมากครับแม่เธอยอมรับผมพอสมควร ) ดราม่าแล้วนะ ..ผมโดนบอกเลิก ใจผมอะมันคิดว่าน้องคงไม่ไปจากผมหรอก ก็เรารักกันนิ แต่ไม่เลย เธอเจอคนใหม่ ซึ่งคนนั้นมีสิ่งที่เธอขาดไปจากผม คือความใส่ใจไง มันมีคำพูดอย่างหนึ่งนะที่ผมรุ้สึกว่ามันไม่แฟร คือ คนนั้นหาตังได้ เท่าไร มีเวลาเท่าไรให้เธอหมด จริงๆแล้วแม้งก็แค่เดือนกว่าๆไม่หน้าตัดสินได้เนอะ ผมอะมีมากกว่าก็จริงแต่ผมให้เธอ แค่100ไม่ได้หรอก เธอต้องได้มากกว่านั้น ผมถึงต้องเหนื่อยแล้วเงียบไง เฮ้อ...ผมตัดสินใจครับไปหาแม่เธอ แอบเอาตังใส่กระปุก แล้วก็เอาของไปฝากแม่เธอ (ความคิดผมนะ ผมอยากให้เธอเอาตังตรงนี้ไปเรียนอย่างที่ฝันผมเก็บมันมาเอง ผมใช้วิชาในตัวที่ผมมีหามันมา ) ปัญหามันอยู่ที่ว่าเลิกกันมา เกือบ2เดือนทำไม่ผมไม่กลับมา จริงๆแล้วผมไม่ได้ไปไหนนะ ผมเก็บตัง ผมตั้งใจอ่านหนังสือ มันใกล้สอบเนติแล้ว ใจผมมันคิดว่าน้องคงไม่ไปหรอก คงเหมือนที่แล้วๆมา ผมมั่วแต่ไปทำในสิ่งที่ผมคิดจนไม่ได้คิดว่าจริงๆแล้วเธอทำใจกับผมไประยะหนึ่งแล้ว (ถ้าคิดจะถามผมว่าทำไมผมไม่สู้กับคนหม่ไม่พิสูจน์ละ ผมทำแล้วครับ ผมทำหลายอย่างทั่งวิธีที่ดีๆ และสกปรก ผมทำได้หมดแหละ ถ้ามันจำเป็นต้องทำอะนะ ) แต่สุดท้ายคน เขาบอกว่าทำใจไว้นานแล้ว แล้วคนใหม่ก็ดีกับเขา ผมพยามทำหลายวิธีครับ จนมันพังไปหมด ทุกคนรอบข้างพ่อแม่ เราทั้งคู่เครียด แล้ววันที่ผมไม่คิดว่าผมจะต้องเจออะไรแบบนี้ก็มาถึง วันที่ผมสอบผมแทบไม่มีอะไรอยุ่ในหัว (ก่อนหน้านี้2วันผมเข้าโรงบาล เครียดลงกระเพาะ แต่เธอก็มาดูผมนะ แต่ก็เพราะความสงสารนั้นแหละ) วันที่ผมเดินทางไปสอบ ผมทะลึ่งไป อัพเดต ios ไอโฟน แล้วยังไงละ ก็โทรศัพท์ผม กับ เธอ มันรหัส id apple อันเดียวกัน (โทรศัทำ์เธอคือเธอศัพท์เครื่องเก่าของผม) นี้ละจุดช็อค รูปที่เธอถ่าย กับคนใหม่มันเด้งเข้ามาในเคื่องผมหมดเลย สิ่งที่ผมเจ็บใจคือ ผมสามารถรับรู้วันเวลาได้ทั้งหมด เจ็บเช้าไปอีกคือแต่ละรูปเธอยิ้ม แบบที่ผมไม่เคยได้รับมันด้วยซ้ำ เจ็บครับเจ็บมาก หลัวจากผมสอบเสร็จ ผมเข้าโรงบาลอีกครั้งผมปวดท้องตลอดเวลา และแล้วผมตัดสินใจครับ กูทำเรื่ิองให้มันพังไปหมด โดนไล่โดนด่าแบบที่ไม่เคยโดนเธอด่า ผมไปทำลายชีวิตเธอครับ แม่ด่าเธอหนักมากเพราะผมเล่าทุกๆอย่างให้แม่เธอฟังตลอด แม่เธอรักผมนะ แม่เธอช่วยผมผ่านปัญหาหลายๆเรื่องมา จริงๆแล้วแม่ก็เข้าใจในสิ่งที่ผมทำนั้นแหละ ผมเดินทางไปหาแม่เธอครับพร้อมกับพวกมาลัย ไปกราบขอโทษแม่เธอ(ผมทำกับแม่ผมยังไงผมก็อยากทไกับแม่เธอแบบนั้นผมรักแม่เธอมากเหมือนกัน) แต่ประเด็นมันอยุ่ที่ว่า เธอพูดว่า ถ้าพี่ยังทำแบบนี้ แม่หนูกับหนูคงทะเลาะกันตลอดพี่คือปัญหา เฮ้อทำไงครับ ผมจึงไหว้แม่เขาพร้อมพูดว่าแม่ วันที่ผมเข้ามา ผมก็ไหว้แม่ วันที่ผมต้องจากไป ผมก็ต้องไหว้แม่ แม่เธอบอกว่า อยากให้ผมใจเย็น ทุกคนกำลังช่วยทุกๆ อย่าง แต่ใจผมอะมันรู้ดี เธอบอกเธอหมดรักผมแล้ว ทำใจมานานแล้ว (อ่อ ไม่ใช่ผมไม่อธิบายสิ่งที่ผมทำหลายๆอย่างนะ ผมพูดให้ฟังช่วงที่ผมเครียดใกล้สอบหมดแล้ว) แต่ก็นะ มันไม่ทันไงก่อนหน้านี้ทำไมไม่พูด ผมทำได้อย่างเดียวครับ คือกอดน้องหมา(ไอ้ลูกชายผม) แล้วเดินออกมาจากบ้านเธอ ผมคิดในใจมาตลอดว่าผมหลอกตัวเอง ยังไงเธอก็คงไม่กลับมา แต่ที่ผมยังอยู่ทุกวันนี้ เธอตอบผมบ้างไม่ตอบผมบ้าง(ทางไลน์) ใจผมมันคิดเสมอว่าผมยังอยุ่ผมไปไหนไม่ได้ ก็ผมรักเธออะเนอะ ผมก็ยังติดต่อกับแม่เธออยุ่นะ แต่ก็ไม่เป็นผลดีหรอก เธอไม่ได้สนผม ทุกคนรอบข้างผมบอกให้ผมใจเย็น น้องมันกำลังอยู่ในช่วงตัดสินใจอย่าไปเร่ง โธ่เอ้ยไม่หรอก ผมรู้สึกตัวผมดี ที่ผมยังน่าด้านอยุ่เพราะผมรักแม่เะอ อยากรุ้ว่า เธอและแม่เป็นยังไง ผมรักทุกๆสิ่งที่เป็นเธออะแหละ  ...
***ผมอยากให้เรื่องของผมเป็น กรณีตัวอย่าง มีแฟนคุฤณควรใส่ใจในเรื่องเล็กๆ มีอะไรต้องพูด เพราะเธอคือคนข้างๆ เธอต้องรับรู้ วันหนึ่งถ้าเธอได้เจอกระทู้นี้ อยากให้เธอรุ้นะ ผมยังรอเธอเสมอ ผมจะสร้างอนาคตหลายๆอย่างเตรียมไว้ให้ ผมไม่โกรธเธอเลย ผมรู้ตัวเองดีผมผิด ****สิ่งที่ผมอยากบอกนะ คือไม่ว่าคุณเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ผมว่าคุณจะคุยกับใครสักคนคุณหน้าจะรู้ตัวดี ว่า คุณกำลังทำลายชีวิตคู่ของใครหรือเปล่า อย่าคิดแค่สนุก คนอีกด้านเขาไม่ได้สนุกด้วย *****ขอบคุณครับที่อ่าน มีอะไรแนะนำผม ก็ช่วยแนะนำด้วย ขอบคุณวันเวลาที่เธอทำให้ผมมา Sed..&Sorn.. 1Y7m