คำสอนของแม่ของแต่ละคนเป็นแบบไหน แล้วแบบนี้ควรทำไง เป็นเรื่องเล่าจากชีวิตจริง

เราโตมากับร้านคาราโอเกะตั้งแต่จำความได้ เพราะแม่เราเป็นเจ้าของร้าน (คล้ายๆแม่เล้าอะ)เราเลยได้รู้ได้เห็นในสิ่งที่ไม่ดีเกือบจะทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นพวกเด็กไซด์ไลน์ วิธีดูดยา,ดูดกัญชา ส่งยา หรือแม้แต่เอเย่นต์ค้ายา ตอนเด็กๆเราโคตรอยากอยู่ที่ร้านอยากไปเล่นไปนั่งฟังเพลงดังๆ ไปเจอพี่ๆแต่งตัวสวยๆ แต่แม่เราก็จะไล่เราไปนอนตลอด จนวันที่เราอายุย่างเข้า15เราเข้าใจทุกอย่างแล้วว่าอะไรคือะไรเรายอมรับว่าอายที่มีแม่เปิดร้านคาราโอเกะเพื่อนๆที่รู้ก็ล้อเราว่าบ้านเราเปิดซ่อง มันเหมือนเป็นปมในใจเราไม่กล้าบอกใครว่าแม่เรามีอาชีพอะไรเวลาอาจารย์ถามเราก็โกหกว่าแม่เราขายข้าวแกงตามตลาดนัด จากที่เคยชอบไปเล่นที่ร้านเราก็เริ่มไม่อยากไปร้านไม่อยากนอนดึกเราอยากที่จะอยากนอนเล่นอยู่บ้านแต่แม่เราก็บังคับเราให้ไปช่วย ช่วงนั้นเด็กเสิร์ฟก็ไม่ค่อยมี มีบ้างบางครั้งที่เราต้องไปนั่งกับแขก แต่นั้นก็อยู่ในสายตาแม่เสมอ คำสอนของแม่ตั้งแต่เล็กคือห้ามรักใครห้ามมีแฟนผู้ชายบนโลกใบนี้หายากที่จะรักเราจริงจะเห็นแต่ตัวกับใครก็แล้วแต่แต่ห้ามมาเห็นแก่ตัวกับแม่ เลิกเรียนต้องกลับบ้านไม่เกิน4โมงเย็นเพราะต้องไปช่วยแม่เปิดร้าน ร้านจะปิดประมาณเที่ยงคืนตีหนึ่ง นั้นไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับการเรียนเรายังคงไปเรียนได้ปกติ ทุกๆวันเราเห็นผู้ชายที่มานั้งกินเหล้ากินเบียร์ติดเด็กที่ร้านเปย์เงินให้ใช้ทั้งๆที่เขาก็มีเมียแล้ว บางเคสเมียมาตามบางคนท้องโตก็ยังหอบท้องมาตามผัวกลับบ้าน เราเห็นจนมันกลายเป็นเรื่องปกติและชินชากับสังคม แล้ววันหนึ่งมันเป็นช่วงเคอร์ฟิวเศรษฐกิจย่ำแย่มากแขกก็ไม่ค่อยมีความรู้สึกเหมือนล้มละลาย มันหมดทุกอย่างจริงๆแต่แม่เราก็มีคนเลี้ยงคนๆนั้นเขาลงทุนให้แม่เราขายเสื้อผ้า เราไม่ค่อยอยากยุ่งกับคนพวกนี้สักเท่าไหร่ส่วนใหญ่จะเลี่ยงที่จะเจอเขา เราเคยแสดงกิริยาชัดเจนว่าเกลียดเขา แม่ด่าเราตีเราเรียกเป็นกระทืบได้เลยด้วยซ้ำตัวนี่เขียวเป็นจ่ำๆเลยแหละแต่พอแม่ใจเย็นลงเขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรือไม่ก็บอกเราว่าอย่าทำอีก เราโกรธนะเราโกรธทุกครั้งที่โดนแหละแต่เราไม่กล้าสู้(จริงๆก็ไม่ใช่แค่เรื่องนี้หรอกถ้าเราดื้อเรื่องอื่นเราก็โดน เช่น กลับบ้าน6โมงเย็น)มันเป็นเหตุผลที่ต้องยอมจำนนคือถ้าไม่มีเขาเราก็คงไม่มีกิน เพราะขายเสื้อผ้ามันไม่พอกินเราเลยมองข้ามและเลือกที่จะไม่ใส่ใจ เราพยายามออกไปหางานทำแล้วเราก็ได้งานที่เซเว่นมันดีแต่มันไกลบ้านแม่ก็ต้องมารับตอนกลางคืนเงินเดือนพาร์ทไทม์ได้ก็ประมาณ5000-6000บาท แม่เราทวงเงินเดือนเราบอกว่าค่าน้ำมัน1000บาท แล้วก็ช่วยค่าบ้าน3000บาท ส่วนที่เหลือคือเงินที่ต้องใช้จ่ายไปวิลัย(เราเรียนสายอาชีพน่ะ)เราทำอยู่6เดือนเจ้าของร้านก็เริ่มจ่ายเงินเดือนไม่ตรงขอผลัดเรามั้งทยอยจ่ายบ้างทีละสองพันสามพันเราก็ไม่กล้าบอกแม่กลัวจะเป็นเรื่องใหญ่สะเปล่าๆ สุดท้ายเงินไม่พอใช้จริงๆถึงได้ลาออก กลับบ้านมาพร้อมคำดูถูกว่าสุดท้ายก็ไม่พ้นแม่  ไปไม่รอดเราไม่เคยได้รับคำชมและเราก็ไม่ได้เรียกร้องที่จะได้แค่อย่าพูดจาร้ายกาจใส่เราก็พอแต่ไม่มีสักวันที่เราจะไม่โดนว่า. เรารู้สึกเหมือนเราเป็นที่รองรับอารมณ์ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรสุดท้ายก็จะวนมาจบที่เราทุกครั้ง ปกติแม่คุยกับเราไม่เพราะจะคุยแบบกูตลอด แต่เราไม่ได้ซีเรียสนะน่าจะเพราะชินแล้ว
ตอนนี้เราอายุ18แล้วทีนี้มีผู้ชายหลายคนที่เขามาชอบเราแต่เราไม่เล่นด้วย แม่ก็จะสนับสนุนให้ไปคุยด้วยพอเราปฏิเสธแม่ก็จะด่าเราบอกว่าเราไม่เป็นไม่ได้เชื้อแม่มาสักนิด บางครั้งก็ชวนเราไปทำงานกลางคืนแต่เราไม่ไปเราบอกว่าเราไม่ชอบ แม่ก็ด่าว่าที่โตมาได้ขนาดนี้ก็เพราะร้านคาราโอเกะเนี้ยแหละ อืม เราไม่ลืมนะ แต่เราไม่อยากทำ ไม่รู้สิเพราะสงสารเมียของพวกนั่นละมั้ง
ช่วงนี้เริ่มเข้ามหาลัยแม่บอกว่าแม่ไม่รู้ว่าจะหาตังส่งเราไหวมั้ยเราก็เลยบอกว่าจะกู้เงินกยศ.เรียนแล้วก็จะหางานทำควบคู่ไปด้วยตอนนี้18แล้วงานอาจจะหาง่ายขึ้น แม่ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟว่าคิดจะเป็นขี้ข้าเขาไปทั้งชีวิตเลยหรือไง ทำไมอะ เราคิดผิดเหรอ? เราว่าจะเรียนครุศาสตร์เราอยากเป็นครูเป็นข้าราชการมันไม่ดีเหรอ? เราไม่เข้าใจ แม่คิดอะไรอยู่ แม่ห่วงเราแบบไหนกันแน่ เหมือนแม่จะสนับสนุนให้เราขายตัว? เคยคิดจะหนีออกจากบ้านแต่เราไม่มีที่ไป มีเงินเก็บอยู่แค่1000บาทจะไปหาบ้านเช่ายังไม่ได้เลย จะไปอยู่กับเพื่อนก็อายที่จะเล่าเรื่องในครอบครัว ความคิดพวกนี้มันจะมาในช่วงที่โกรธหรือท้อแท้กับคำพูดแรงๆ สุดท้ายเราก็ห่วงแม่อยู่ดี เพราะยังไงเขาก็คือแม่ แม่ที่เลี้ยงเรามา. จริงๆเหมือนแค่มาระบายเฉยๆ เก็บมาตั้ง18ปี นี้คงไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นใครใช่มั้ย เรารู้สึกเหมือนกำลังต่อสู้กับอะไรก็ไม่รู้ที่มองไม่เห็น สับสนและไม่แน่ใจทางเดินในชีวิตตัวเอง มีบางครั้งเหนื่อยกับคำพูดจนอยากจะทำตามให้มันจบๆไปแต่มันก็ฝืนใจทำไม่ลงสักที ไม่รู้จะเริ่มยังไง ไม่มีคนรับฟังไม่มีใครรับรู้ไม่มีคำแนะนำไม่รู้ว่าสิ่งตัวเองคิดมันถูกผิดแค่ไหน มีใครมีชีวิตงงๆแบบนี้มั้งมั้ย?