ไม่ค่อยโอเคกับคำพูดของผู้ใหญ่ในบ้าน

เราเป็นเด็กม.ปลายคนนึงซึ่งไม่ได้อยู่ด้วยกับพ่อกับแม่ พวกท่านหญ่ากันต่างฝ่ายต่างมีแฟนใหม่กันหมด แล้วเราอยู่กับปู่ย่าและพี่สาวต่างแม่อีกคนค่ะ ทั้งพ่อแม่ไม่ได้ทิ้งไปไหนยังคงให้เงินตลอด แต่แค่อยู่คนละบ้านและแม่เราทำงานอยู่ต่างจังหวัด เรื่องของเรื่องคือย่าเราเหมือนจะไม่ชอบแม่เรา เพราะท่านชอบพูดเหมือนน้อยใจแม่เราให้เราฟังอยู่บ่อยๆบางครั้งก็พูดแรงไปอันนี้เราก็ทำอะไรไม่ได้ได้แต่ฟัง ทุก3เดือนแม่จะมาหาเราแล้วให้เราไปอยู่ด้วยที่โรงแรมเพราะแม่ไม่อยากเจอกับแฟนใหม่ของพ่อ เรื่องของผู้ใหญ่อันนี้เราไม่ยุ่งค่ะ แต่พอเรากลับมาจากที่ไปนอนกับแม่3คืน เราก็เข้าบ้านมาสวัสดีปุ่กับย่าแล้วย่าก็พูดขึ้นว่า"ไม่มาบ้านเลยเนอะ"ในทำนองประชดอันนี้เราไม่เท่าไหร่ก็เลือกที่จะขึ้นห้องไป พอลงมาอีกก็ได้ยินย่าพูดว่า"ไม่ต่างกันทั้งแม่ลูก" อันนี้เราเสียความรู้สึกค่ะเพราะท่านกำลังพูดถึงเรากับแม่อยู่ก่อนหน้านี้ เรากำลังจะเอาของฝากไปให้ย่าแต่เราเลือกที่จะเดินเอาไปให้ปู่แล้วไปร้องไห้คนเดียวบนห้อง พอจะมากินข้าวอีกป้าเราเข้ามาที่บ้านและพุดคุยกับย่า แน่นอนว่าเรื่องแม่เรา เรากำลังหยิบจานกำลังไปตักข้าวย่าก็พูดขึ้นมาแล้วเดินมาหาเรา"ช่างเถอะ เขาอยู่ดีกินดีแล้ว"  จุดนี้ถ้าไม่ได้ยินเองจะไม่รู้สึกอะไรค่ะ แต่เราโดนเองเราเจ็บเพราะเรารักทั้งสองคนมากย่าเราเลี้ยงเราตั้งแต่เด็กๆเรามาเจอท่านพูดใส่แบบนี้ไม่ค่อยโอเค เรางงว่าทั้งๆที่มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่แต่เรากลับโดนพ่วงไปด้วย ทำไมเป็นอย่างงั้น