๑ เดือนในเวียนนา จบในตอนเดียว

กระทู้สนทนา

ประเทศออสเตรีย เวียนนา เที่ยวยุโรป นักเรียนทุนต่างประเทศ ชีวิตในต่างแดน

ในฐานะนักเรียนกฎหมายระหว่างประเทศและความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ เวียนนา หรือ Wien (วีน) ในภาษาเยอรมัน เป็นอีกเมืองหนึ่งที่ผมหลงใหลเป็นพิเศษ ด้วยว่า ที่นี่เป็นต้นกำเนิดของหลักกฎหมายระหว่างประเทศและพิธีการทูตที่ทั่วโลกใช้อยู่จนทุกวันนี้

ผมมาเยือนเวียนนาเป็นครั้งแรกเมื่อคราวมาแข่งว่าความอนุญาโตตุลาการการค้าระหว่างประเทศเมื่อปี ๒๕๕๔ ร่วมกับเพื่อนร่วมทีมจากคณะฯ และนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้มาเยือนยุโรปด้วย

เวียนนาเปรียบเสมือนรักแรกพบ และผมตั้งหน้าตั้งตารอวันเวลาที่จะได้กลับมาเยือนเวียนนาอีกครั้ง
.
.
.
หลังจากจบภาคเรียนสุดท้ายที่เนเธอร์แลนด์ราวเดือนมิถุนายน ๒๕๕๘ ผมมีเวลา ๒ เดือนจนกว่าจะสอบวิทยานิพนธ์ที่สาธารณรัฐเช็กราวต้นเดือนกันยายน ผมเห็นโอกาส เลยวางแผนจะมาเรียนภาษาเยอรมันที่เวียนนาในเดือนกรกฎาคมทั้งเดือน แต่แล้ว แผนก็ต้องเปลี่ยน เมื่อคะแนนวิทยานิพนธ์ของผมต่ำกว่าเกณฑ์ได้เกียรตินิยม (ที่นี่เรียกว่า Cum Laude คุม-เลา-เด้อ เป็นภาษาละติน) ไม่เพียงกี่คะแนน ผมเลยขออาจารย์เอามานั่งแก้ใหม่ (ที่นี่ จะได้เกียรตินิยม ต้องคะแนนถึงทั้งในส่วนของวิชาเรียนและส่วนของวิทยานิพนธ์ แยกต่างหากจากกัน)

แต่ ๑ เดือนในเวียนนาของผม ไม่ได้ใช้ไปกับการนั่งเขียนนั่งแก้วิทยานิพนธ์เพียงอย่างเดียว

ด้วยว่า ผมใช้ชีวิตอย่างที่ภาษาวัยรุ่นเรียกว่า "สโลไลฟ์" ในระดับหนึ่งเลยทีเดียว

ช่วงเช้า แดดอ่อน ๆ ผมไปนั่งอาบแดดที่สวนสาธารณะ Sigmund-Freud (ซิก-มุนด์-ฟรอยด์) หน้าโบสถ์ Votivkirche (โฟ-ทีฟ-เคียร์-เฉอะ Kirche แปลว่า โบสถ์) ที่นี่มีเก้าอี้ผ้าแบบเอนได้ให้บริการฟรี ตัวไหนว่างก็ลากมานั่งได้ตามใจชอบในสวน

พอใกล้เที่ยงแดดร้อน ผมก็เดินไปซื้อไส้กรอกเยอรมันชนิดหนึ่งเรียกว่า Currywurst (เคอร์-รี่-วูร์สต์) กินกับขนมปังเป็นมื้อเที่ยง และกลับไปยังที่พักเพื่อเขียนวิทยานิพนธ์ตอนบ่าย

เขียนไปเขียนมา ปวดหัวเวียนหัว ผมก็ออกไปนั่งเล่นที่สวนหย่อมของ Liechtenstein Museum ผมคิดว่า เป็น hidden gem อย่างหนึ่งของเวียนนาเลยทีเดียว ตัวพิพิธภัณฑ์เป็นพระราชวังของราชวงศ์ลิกเตนสไตน์ ปัจจุบันปกครองประเทศลิกเตนสไตน์ ประเทศเล็ก ๆ ในหุบเขาแอลป์ระหว่างออสเตรียและสวิสเซอร์แลนด์ ตัวสวนหย่อมเปิดให้เข้าฟรี แทบไม่มีคนเลย บางทีผมก็รู้สึกเป็นเจ้าของวังมาเดินเล่นที่สวนส่วนตัวของตัวเองยังไงยังงั้น

นอกนั้น ผมก็มีโอกาสสำรวจซอกหลืบของตัวเมืองเก่าที่คราคร่ำด้วยนักท่องเที่ยว แต่พอเดินเลี้ยวเข้าไปในซอกซอยเล็ก ๆ แล้ว เหมือนเข้าไปอยู่ในโลกนึง มีมุมน่ารัก ๆ เยอะมากที่นักท่องเที่ยวเดินผ่านโดยไม่รู้ตัว

บางทีก็ไปชมคอนเสิร์ตกลางแจ้งที่หน้าศาลาว่าการ (Rathaus ราทเฮาส์) ที่จัดตลอดเดือนบ้าง

ใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อย ๆ กว่าจะรู้ตัวก็หมดเดือน และทันกำหนดส่งวิทยานิพนธ์พอดี

และ ผลที่ออก..............

ผมได้เกียรตินิยมกลับมา และผลงาน (ฉบับย่อ) ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารของสภารัฐศาสตร์แห่งเซอร์เบียด้วย

ถือว่า บรรลุเป้าหมายในการมาเรียนปริญญาโทที่ยุโรปในครั้งนี้