เหตุการณ์ที่ผมเจอ พึ่งผ่านพ้นไปเมื่อเร็วๆนี้ คือเมื่อวานเวลา 21.50 ซึ่งก็คือ พึ่งผ่านมาเมื่อซักครู่นี่เอง
"อัปเดตหลังตำรวจมาตรวจสอบ
คูหาข้างๆ 2-3 คูหาที่ว่างอยู่โดนลักตัดสายไฟชั้น 3-4 ไปหมด ร้านขายอุปกรณ์ไฟฟ้า ร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านโลงศพ โดนกันถ้วนหน้าจ้า มีผมคนเดียวเจอจ๊ะๆ จังหวะออกจากห้องจะไปเข้าห้องน้ำ(อยู่คนละฝากของชั้น) ร้านวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้าง นี่เหมือนจะโดนเยอะ แต่ตำรวจเข้าไปตรวจสอบอะไรไม่ได้ เจ้าของไม่อยู่(ปกติจะอยู่) ติดต่อก็ไม่ได้ โดนเหมือนๆกันหมดคือโดนตัดประตูเหล็กที่เปิดออกขึ่นชั้นดาดฟ้า ปกติถ้าไม่มีธุระอะไรก็แทบจะไม่ได้ขึ้นข้างบน จึงไม่รู้ว่าโดนเข้ามาตั้งแต่วันไหน เป็นครั้งแรกหรือเปล่า ฝั่งผมมี รองเท้าที่หายไป 2 คู่ กับ เศษเงินจำนวนไม่มากเท่าไหร่ ที่ใส่กล่องไว้แถวๆกระจกหน้าห้องน้ำ ตำรวจก็มากันไวมากคนับ ขอบคุณพวกพี่เขาไปหลายครั้งเลย
ปกติได้ยินมาบ้างว่าระแวกนี่โดนกันงัดบ่อย แต่ก็ไม่เคยคิดจะระวัง คิดว่าคงไม่มีอะไร ปรากฏว่า พี่ตำรวจบอก แถวนี้ โดนกันเกือบหมดแล้ว น้องไปอยู่ที่ไหนมา!!!"
ที่คุณได้อ่านนั้นเป็นโพสใน Facebook หลังจากที่ผมได้คุยรายระเอียดกับเจ้าหน้าที่พนักงานตำรวจที่มาตรวดสอบเบื้องต้น และซักถามอะไรต่อมิอะไร
และต่อจากนี้จะเป็นเหตุการณ์ที่ผมเจอไอโม่ง(ผมขอเรียกว่าอย่างนั้น) อย่างไม่คาดคิด
...ผมวางหนังสือนิยาย ระทึกขวัญ "กระซิบแห่งเงามืด" ซึ่งซื้อมาดองได้ซักระยะหนึ่งแล้ว เพราะผมรู้สึกปวดท้องขึ้นมาหน่อยๆ ผมมองหาเพื่อนคู่ใจที่มักพาเข้าห้องน้ำเป็นประจำนั่นก็คือหนังสือ SUDOKU (เพื่อแก้นิสัยถ่ายเร็วเนื่องจากแต่ก่อนติดเกมอย่างหนัก จนไม่อยากจะเสียเวลาในการเข้าห้องน้ำให้มากนัก)
เอาละ เมื่อผมหยิบหนังสือแล้วมองหาปากกาด้ามที่ถูกใจได้แล้ว ก็เดินฮัมเพลง ของ Luke Bryan ที่เปิดทิ้งไว้ ที่ประตูห้องด้วยอารมณ์ดีที่สุดเท่าที่จะดีได้ ทันที่ผมเปิดประตูออกไป ... ผมเห็นเงารางๆว่ามี 2 คนกำลังย่องลงมาจากบันไดที่มาจากด้านบน และด้วยความสัตย์จริง ผมไม่เคยนึกถึงคำว่า"ผี"
'โจร' ใจผมคิดถึงเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น
ความจำที่เลือนลางของผม เท่าที่นึกขึ้นได้ ผมโพล่งออกไปว่า "เห้ย! พวกทำอะไร กูจะแจ้งตำรวจ!!!"
สิ้นเสียงผมชักประตูกลับ พร้อมกับได้ยินเสียงพวกมันวิ่งตึงตังกลับขึ้นไปด้านบน แน่นอนผมไม่กล้าวิ่งตามขึ้นไปเนื่องจากผมไม่มีอาวุธติดตัวอยู่เลย จะมีก็แค่กองหนังสือนิยาย ซึ่ง...พวกก็มันคงไม่กลัวหรอกฮ่าๆ
ผมกลับเข้ามาในห้อง บริเวณที่ผมเห็นตัวพวกมัน มองได้ไม่ถนัดนัก เพราะบันไดอาคารพาณิชย์ที่ผมอาศัยอยู่นั้น ไม่ได้ติดไฟไว้แต่อย่างใด ผมจึงบอกรูปพรรณให้ตำรวจได้เพียงคร่าวๆ เกี่ยวกับส่วนสูง ซึ่งก็ไม่ชัดเจนเท่าไหร่(อันที่จริงเกือบหลุดพูด 5 ฟุต 6 นิ้วไปด้วยแหละ ดีนะยั้งไว้ได้ทัน) บอกไปเพียงสูงไกล้เคียงกับผม ส่วนหน้าตานั้นก็อย่างที่บอก คือ ไม่เห็น เท่าที่สังเกตุเหมือนใช้เสื้อมาทำเป็นโม่งปิดหน้าไว้
เอาหละผมพิมพ์มายาวๆแล้ว ส่วนนึงก็คือ ผมนอนไม่หลับ ผมจะไม่ปฏิเสธว่าผมไม่กลัว เพราะตอนนี้ที่ผมอยู่ในห้อง(ลูกกรงด้านบนที่ถูกตัด ถูกซ่อมแซมได้ดีที่สุดเท่าที่เวลาจะเอื้อในขณะนี้ ต้องขอบคุณพวกพี่ๆกู้ภัยจริงๆ ที่มีน้ำใจให้ผมอย่างเหลือล้น ในสถาณการเช่นนี้ บ้านแม่ผมอยู่ห่างจากที่นี่ไปราว 10 กว่ากิโลเมตร ผมไม่สะดวกที่จะไปพักชั่วคราว(จริงๆมันก็มีสาเหตุอื่นแหละแต่ว่า อย่าไปสนใจเลย)
ผมกังวลหน่อยๆว่ากลอนห้องผมมันแน่นพอไหม 55 ผมล็อคลูกบิด ลงกลอน และยอมตัดสายไฟ Router เก่าๆตัวหนึ่งที่ไม่ได้ใช้เอามาพันที่จับประตู กับหลักยึดอะไรก็ตามที่ผมหาได้ในตอนนั้น เพื่อคลายความกังวลใจในคืนนี้(ซึ่งผมก็ไม่คิดว่ามันจะช่วยอะไรได้ ถ้าพวกโจรมันคิดว่าผมเห็นหน้ามัน หรือคิดแค้นที่ผมตะโกนออกไปว่าจะแจ้งตำรวจ) ***นี่คือข้อเสียหลักๆที่คุณหมกเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับนิยายสืบสวนสอบสวน อันนี้ผมพูดจริงๆนะ มันทำให้คุณฟุ่งซ่านเอามากๆ***
แล้วถ้านายปวดฉี่หละ
โอยไม่เป็นไรผมมีขวด ผมเป็นผู้ชายอะไรก็ได้ ขอแค่คืนนี้ผมไม่ต้องออกจากห้อง ผมรอแค่เวลาเช้า ผมต้องการเจอลุงที่เปิดร้านขายอุปกรณ์ไกล้ๆ ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ เพราะเมื่อตำรวจมาหลังจากคุยราละเอียดนิดหน่อย พวกเราทั้งหมดพากันขึ้นไปชั้นดาดฟ้า ผมนึกถึงห้องลุงข้างๆว่าเป็นอะไรหรือเปล่า จึงปีนกำแพงข้ามไปฝั่งลุง เพราะเห็นว่าประตูดาดฟ้าก็ถูกงัดเปิดทิ้งไว้เหมือนกัน จึงตั้งใจจะไปตะโกนเรียกแต่มารู้ที่หลังว่าแกไม่อยู่ ระหว่างที่ไปเรียก ผมได้เอามือค้ำเพื่อชะโงกหน้าเข้าไปในส่วนของอาคาร
ทันใดนั้น ประตูเหล็กดัดก็ ... @(@&#(#( มังร่วงไปตามบันไดทั้งแผงเหล็กเลยครับ(พี่ตำรวจที่ตรวจสอบคร่าวๆบอกเพียงมันถูกงัดไว้อยู่ก่อนแล้ว ไม่ต้องกังวลมากนัก) ทำเอาคนตรงนั้นตกใจกันหมดกับความซุ่มซ่ามของผม ผมอยากจะเจอลุงให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้ทำความเข้าใจในส่วนนี้ ถ้าจะมีการเรียกค่าเสียหายผมก็ไม่ได้ติดใจอยู่แล้ว
ผมติดนิสัยหมอวัตสันเข้าให้แล้ว!!!
เมื่อผมจ๊ะเอ๋กับพี่โจร
"อัปเดตหลังตำรวจมาตรวจสอบ
คูหาข้างๆ 2-3 คูหาที่ว่างอยู่โดนลักตัดสายไฟชั้น 3-4 ไปหมด ร้านขายอุปกรณ์ไฟฟ้า ร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านโลงศพ โดนกันถ้วนหน้าจ้า มีผมคนเดียวเจอจ๊ะๆ จังหวะออกจากห้องจะไปเข้าห้องน้ำ(อยู่คนละฝากของชั้น) ร้านวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้าง นี่เหมือนจะโดนเยอะ แต่ตำรวจเข้าไปตรวจสอบอะไรไม่ได้ เจ้าของไม่อยู่(ปกติจะอยู่) ติดต่อก็ไม่ได้ โดนเหมือนๆกันหมดคือโดนตัดประตูเหล็กที่เปิดออกขึ่นชั้นดาดฟ้า ปกติถ้าไม่มีธุระอะไรก็แทบจะไม่ได้ขึ้นข้างบน จึงไม่รู้ว่าโดนเข้ามาตั้งแต่วันไหน เป็นครั้งแรกหรือเปล่า ฝั่งผมมี รองเท้าที่หายไป 2 คู่ กับ เศษเงินจำนวนไม่มากเท่าไหร่ ที่ใส่กล่องไว้แถวๆกระจกหน้าห้องน้ำ ตำรวจก็มากันไวมากคนับ ขอบคุณพวกพี่เขาไปหลายครั้งเลย
ปกติได้ยินมาบ้างว่าระแวกนี่โดนกันงัดบ่อย แต่ก็ไม่เคยคิดจะระวัง คิดว่าคงไม่มีอะไร ปรากฏว่า พี่ตำรวจบอก แถวนี้ โดนกันเกือบหมดแล้ว น้องไปอยู่ที่ไหนมา!!!"
ที่คุณได้อ่านนั้นเป็นโพสใน Facebook หลังจากที่ผมได้คุยรายระเอียดกับเจ้าหน้าที่พนักงานตำรวจที่มาตรวดสอบเบื้องต้น และซักถามอะไรต่อมิอะไร
และต่อจากนี้จะเป็นเหตุการณ์ที่ผมเจอไอโม่ง(ผมขอเรียกว่าอย่างนั้น) อย่างไม่คาดคิด
...ผมวางหนังสือนิยาย ระทึกขวัญ "กระซิบแห่งเงามืด" ซึ่งซื้อมาดองได้ซักระยะหนึ่งแล้ว เพราะผมรู้สึกปวดท้องขึ้นมาหน่อยๆ ผมมองหาเพื่อนคู่ใจที่มักพาเข้าห้องน้ำเป็นประจำนั่นก็คือหนังสือ SUDOKU (เพื่อแก้นิสัยถ่ายเร็วเนื่องจากแต่ก่อนติดเกมอย่างหนัก จนไม่อยากจะเสียเวลาในการเข้าห้องน้ำให้มากนัก)
เอาละ เมื่อผมหยิบหนังสือแล้วมองหาปากกาด้ามที่ถูกใจได้แล้ว ก็เดินฮัมเพลง ของ Luke Bryan ที่เปิดทิ้งไว้ ที่ประตูห้องด้วยอารมณ์ดีที่สุดเท่าที่จะดีได้ ทันที่ผมเปิดประตูออกไป ... ผมเห็นเงารางๆว่ามี 2 คนกำลังย่องลงมาจากบันไดที่มาจากด้านบน และด้วยความสัตย์จริง ผมไม่เคยนึกถึงคำว่า"ผี"
'โจร' ใจผมคิดถึงเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น
ความจำที่เลือนลางของผม เท่าที่นึกขึ้นได้ ผมโพล่งออกไปว่า "เห้ย! พวกทำอะไร กูจะแจ้งตำรวจ!!!"
สิ้นเสียงผมชักประตูกลับ พร้อมกับได้ยินเสียงพวกมันวิ่งตึงตังกลับขึ้นไปด้านบน แน่นอนผมไม่กล้าวิ่งตามขึ้นไปเนื่องจากผมไม่มีอาวุธติดตัวอยู่เลย จะมีก็แค่กองหนังสือนิยาย ซึ่ง...พวกก็มันคงไม่กลัวหรอกฮ่าๆ
ผมกลับเข้ามาในห้อง บริเวณที่ผมเห็นตัวพวกมัน มองได้ไม่ถนัดนัก เพราะบันไดอาคารพาณิชย์ที่ผมอาศัยอยู่นั้น ไม่ได้ติดไฟไว้แต่อย่างใด ผมจึงบอกรูปพรรณให้ตำรวจได้เพียงคร่าวๆ เกี่ยวกับส่วนสูง ซึ่งก็ไม่ชัดเจนเท่าไหร่(อันที่จริงเกือบหลุดพูด 5 ฟุต 6 นิ้วไปด้วยแหละ ดีนะยั้งไว้ได้ทัน) บอกไปเพียงสูงไกล้เคียงกับผม ส่วนหน้าตานั้นก็อย่างที่บอก คือ ไม่เห็น เท่าที่สังเกตุเหมือนใช้เสื้อมาทำเป็นโม่งปิดหน้าไว้
เอาหละผมพิมพ์มายาวๆแล้ว ส่วนนึงก็คือ ผมนอนไม่หลับ ผมจะไม่ปฏิเสธว่าผมไม่กลัว เพราะตอนนี้ที่ผมอยู่ในห้อง(ลูกกรงด้านบนที่ถูกตัด ถูกซ่อมแซมได้ดีที่สุดเท่าที่เวลาจะเอื้อในขณะนี้ ต้องขอบคุณพวกพี่ๆกู้ภัยจริงๆ ที่มีน้ำใจให้ผมอย่างเหลือล้น ในสถาณการเช่นนี้ บ้านแม่ผมอยู่ห่างจากที่นี่ไปราว 10 กว่ากิโลเมตร ผมไม่สะดวกที่จะไปพักชั่วคราว(จริงๆมันก็มีสาเหตุอื่นแหละแต่ว่า อย่าไปสนใจเลย)
ผมกังวลหน่อยๆว่ากลอนห้องผมมันแน่นพอไหม 55 ผมล็อคลูกบิด ลงกลอน และยอมตัดสายไฟ Router เก่าๆตัวหนึ่งที่ไม่ได้ใช้เอามาพันที่จับประตู กับหลักยึดอะไรก็ตามที่ผมหาได้ในตอนนั้น เพื่อคลายความกังวลใจในคืนนี้(ซึ่งผมก็ไม่คิดว่ามันจะช่วยอะไรได้ ถ้าพวกโจรมันคิดว่าผมเห็นหน้ามัน หรือคิดแค้นที่ผมตะโกนออกไปว่าจะแจ้งตำรวจ) ***นี่คือข้อเสียหลักๆที่คุณหมกเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับนิยายสืบสวนสอบสวน อันนี้ผมพูดจริงๆนะ มันทำให้คุณฟุ่งซ่านเอามากๆ***
แล้วถ้านายปวดฉี่หละ
โอยไม่เป็นไรผมมีขวด ผมเป็นผู้ชายอะไรก็ได้ ขอแค่คืนนี้ผมไม่ต้องออกจากห้อง ผมรอแค่เวลาเช้า ผมต้องการเจอลุงที่เปิดร้านขายอุปกรณ์ไกล้ๆ ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ เพราะเมื่อตำรวจมาหลังจากคุยราละเอียดนิดหน่อย พวกเราทั้งหมดพากันขึ้นไปชั้นดาดฟ้า ผมนึกถึงห้องลุงข้างๆว่าเป็นอะไรหรือเปล่า จึงปีนกำแพงข้ามไปฝั่งลุง เพราะเห็นว่าประตูดาดฟ้าก็ถูกงัดเปิดทิ้งไว้เหมือนกัน จึงตั้งใจจะไปตะโกนเรียกแต่มารู้ที่หลังว่าแกไม่อยู่ ระหว่างที่ไปเรียก ผมได้เอามือค้ำเพื่อชะโงกหน้าเข้าไปในส่วนของอาคาร
ทันใดนั้น ประตูเหล็กดัดก็ ... @(@&#(#( มังร่วงไปตามบันไดทั้งแผงเหล็กเลยครับ(พี่ตำรวจที่ตรวจสอบคร่าวๆบอกเพียงมันถูกงัดไว้อยู่ก่อนแล้ว ไม่ต้องกังวลมากนัก) ทำเอาคนตรงนั้นตกใจกันหมดกับความซุ่มซ่ามของผม ผมอยากจะเจอลุงให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้ทำความเข้าใจในส่วนนี้ ถ้าจะมีการเรียกค่าเสียหายผมก็ไม่ได้ติดใจอยู่แล้ว
ผมติดนิสัยหมอวัตสันเข้าให้แล้ว!!!