เราคบกับแฟนมา8-9ปี จะแต่งงานกันปีหน้า แฟน(ช) รักเรามาก จนเราเห็นเขาเป็นของตาย
ช่วงที่คบกันมาเขาสปอยเราเอาใจเราทุกอย่าง จนทำให้เราเห็นแกตัว เอาแต่ใจ
จนเมื่อปีที่แล้วเขาบอกเลิกเรา บอกว่ารับนิสัยเราไม่ไหวแล้ว อยู่ต่อไปจะเป็นบ้า
ใช้ชีวิตร่วมกันไม่ได้แน่ เราร้องไห้จะเป็นจะตายเมื่อรู้ว่าเขาบอกเลิก จึงขอโอกาสใหม่
เราเริ่มใหม่กันมาจนถึงปัจจุบัน เราพยายามปรับตัวปรับนิสัยเข้าหากัน และเราเริ่มจะรู้ตัว
ว่าเขาเริ่มถอยห่างอีกครั้งโดยการไม่มาหา จนวันนึงเขาบอกเลิกเราอีกครั้ง เขาบอกว่าให้เราจากกันด้วยดี
เป็นเพื่อนกันได้ คุยกันได้ ไม่ได้เกลียดเรา เป็นห่วงเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่คบต่อไปไม่ได้ ไม่ไหว
ไม่ได้มีคนใหม่นะ แต่ไปเ้วยกันไม่ได้จริงๆ แต่เราทำไม่ได้ขอให้คุยกะเราต่อ เขาก็คุยนะแต่เราพยายามพูด
ให้เขากลับมาจนเขารำคาญ เราจะทำร้ายตัวเอง คิดว่าอยู่ต่อไป
คนเดียวไม่ได้ เขาก็ค่อยเป็นห่วงเหมือนเดิม เป็นแบบนี้มา2สัปดาห์ จนเราตัดสินใจว่า
ถ้าไม่กลับมาขอคุยกันแบบเดิม เจอกันบ้างในฐานะเพื่อน เขาก็ให้ตามที่เราขอ
เราคุยกันก่อนทำงานทุกเช้า ไลน์คุยกันทุกวัน กินข้าวกัน มีอะไรกัน เหมือนแฟน
แต่เขาบอกไม่ให้เราคิดกับเขาว่าคือแฟน มันจะทำให้เราเอาแต่ใจ
ให้ต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเองไป ต่างคนต่างมีอิสระ
และปล่อยให้ทุกอย่างเป็นเรื่องของอนาคต
จนผ่านมานานเป็นเดือน เรายังรู้สึกเหมือนเดิมว่าเราเหมือนไม่ได้เริ่มทำใจเลย
ยิ่งคุยยิ่งเจ็บ ร้องไห้ก็เกือบทุกคืน เครียดปวดหัวทุกวัน ทำงานไม่มีสมาธิ
เราเลยมานั่งคิดว่าเพราะอะไร เลยตัดสินใจโทรหาเขาบอกว่าไม่ต้องโทรมาแล้วอยากทำใจ
ที่เลือกโทรตอนนี้เลยเพราะคิดว่าเราตัดสินใจแล้วและใจแข็งพิทีาจะทำได้
แต่โทรไปตอนเขาไปสังสรรค์กับเพื่อน ซึ่งเขาบอกว่าทำไมต้องโทรมาดราม่าตอนไปกะเพื่อนด้วย
เป็นสิ่งที่เขาไม่ชอบที่สุด ให้เราคุยกันตอนเช้าดีกว่า
แต่พอมาถึงตอนเช้าวันนี้ทุกอย่างมันสับสน เราไม่กล้าทำ แต่คุยกันแล้วว่าต่างคนต่างอึดอัด
ในสถานะปัจจุบัน เขายอมนะที่ไม่ให้เขาโทรหาเรา แต่ตอนนี้เราไม่กล้าแล้ว
กล้าทำไม่ได้ ทรมานมากตอนนี้ คุยก็เจ็บ ไม่คุยก็เจ็บ
เราควรทำยังไงดี
ช่วยบอกวิธีตัดใจหน่อยค่ะ
ช่วงที่คบกันมาเขาสปอยเราเอาใจเราทุกอย่าง จนทำให้เราเห็นแกตัว เอาแต่ใจ
จนเมื่อปีที่แล้วเขาบอกเลิกเรา บอกว่ารับนิสัยเราไม่ไหวแล้ว อยู่ต่อไปจะเป็นบ้า
ใช้ชีวิตร่วมกันไม่ได้แน่ เราร้องไห้จะเป็นจะตายเมื่อรู้ว่าเขาบอกเลิก จึงขอโอกาสใหม่
เราเริ่มใหม่กันมาจนถึงปัจจุบัน เราพยายามปรับตัวปรับนิสัยเข้าหากัน และเราเริ่มจะรู้ตัว
ว่าเขาเริ่มถอยห่างอีกครั้งโดยการไม่มาหา จนวันนึงเขาบอกเลิกเราอีกครั้ง เขาบอกว่าให้เราจากกันด้วยดี
เป็นเพื่อนกันได้ คุยกันได้ ไม่ได้เกลียดเรา เป็นห่วงเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่คบต่อไปไม่ได้ ไม่ไหว
ไม่ได้มีคนใหม่นะ แต่ไปเ้วยกันไม่ได้จริงๆ แต่เราทำไม่ได้ขอให้คุยกะเราต่อ เขาก็คุยนะแต่เราพยายามพูด
ให้เขากลับมาจนเขารำคาญ เราจะทำร้ายตัวเอง คิดว่าอยู่ต่อไป
คนเดียวไม่ได้ เขาก็ค่อยเป็นห่วงเหมือนเดิม เป็นแบบนี้มา2สัปดาห์ จนเราตัดสินใจว่า
ถ้าไม่กลับมาขอคุยกันแบบเดิม เจอกันบ้างในฐานะเพื่อน เขาก็ให้ตามที่เราขอ
เราคุยกันก่อนทำงานทุกเช้า ไลน์คุยกันทุกวัน กินข้าวกัน มีอะไรกัน เหมือนแฟน
แต่เขาบอกไม่ให้เราคิดกับเขาว่าคือแฟน มันจะทำให้เราเอาแต่ใจ
ให้ต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเองไป ต่างคนต่างมีอิสระ
และปล่อยให้ทุกอย่างเป็นเรื่องของอนาคต
จนผ่านมานานเป็นเดือน เรายังรู้สึกเหมือนเดิมว่าเราเหมือนไม่ได้เริ่มทำใจเลย
ยิ่งคุยยิ่งเจ็บ ร้องไห้ก็เกือบทุกคืน เครียดปวดหัวทุกวัน ทำงานไม่มีสมาธิ
เราเลยมานั่งคิดว่าเพราะอะไร เลยตัดสินใจโทรหาเขาบอกว่าไม่ต้องโทรมาแล้วอยากทำใจ
ที่เลือกโทรตอนนี้เลยเพราะคิดว่าเราตัดสินใจแล้วและใจแข็งพิทีาจะทำได้
แต่โทรไปตอนเขาไปสังสรรค์กับเพื่อน ซึ่งเขาบอกว่าทำไมต้องโทรมาดราม่าตอนไปกะเพื่อนด้วย
เป็นสิ่งที่เขาไม่ชอบที่สุด ให้เราคุยกันตอนเช้าดีกว่า
แต่พอมาถึงตอนเช้าวันนี้ทุกอย่างมันสับสน เราไม่กล้าทำ แต่คุยกันแล้วว่าต่างคนต่างอึดอัด
ในสถานะปัจจุบัน เขายอมนะที่ไม่ให้เขาโทรหาเรา แต่ตอนนี้เราไม่กล้าแล้ว
กล้าทำไม่ได้ ทรมานมากตอนนี้ คุยก็เจ็บ ไม่คุยก็เจ็บ
เราควรทำยังไงดี