ตอนเย็นผมปั่นจักรยานออกไปหาผักที่ขึ้นตามริมถนนในหมู่บ้านมาแกงเลียง สักครู่ก็ไปเจอเถาตำลึงขึ้นอยู่กลุ่มหนึ่ง จึงจอดจักรยานลงไปเด็ด
"ทำอะไรลุง?" มีเสียงร้องถามมาจากทางข้างหลังผม
พอหันไปดูก็เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง อายุน่าจะราว 11-12 ขวบ กำลังหยุดรถจักรยานคันใหม่เอี่ยม จากนั้นลงเดินจูงมาจอดใกล้ ๆ จักรยานคันของผม
"มาหาสมุนไพรไปทำยา" ผมตอบพร้อมส่งยิ้มให้
"จักรยานลุงสวยนะ คันเท่าไหร่?" เขาเปลี่ยนเรื่องทันทีทันใด สายตาลูบไล้ไปทั่วจักรยานของผมทั้งคัน
"โอ้ย ของลุงนะหลักพัน" ผมกระเซ้าเล่น แล้วพูดต่อ "หนูชอบเหรอ มาแลกกันไหม"
จริง ๆ จักรยานของผมถึงจะเก่ากว่า แต่ถ้าเทียบกับของเขาแล้ว ก็นับว่ายังแพงกว่าโขอยู่ และในใจของผมตอนนั้น ถ้าเขาตอบโอเค ผมก็จะยอมแลกนะ คิดเสียว่าให้ของเล่นเด็กมันไปจะเป็นไร
"โอ้ย ไม่เอาหรอกลุง ของลุงขึ้นสนิมแล้ว" เด็กมันไม่ยอมแลก ฮา
"เอางี้ดีกว่าลุง มาแข่งกัน ลุงไหวเปล่า" อุ๊บ๊ะ! เด็กมันท้าเว้ยเฮ้ย
จัดไป อย่าให้เสีย
"ได้เลย" ผมรับคำท้า แต่ก็ตั้งเงื่อนไข "แต่ใครแพ้ถือว่าคนนั้นชนะ นะ"
"ฮา ๆ ลุงรู้ตัวว่าจะแพ้ดิถึงพูดแบบนี้ ไม่เอา ๆ ใครชนะก็คนนั้นแหละชนะ" เด็กมันพูดจบก็คว้าจักรยานขี่พุ่งออกไปก่อน หันมาตะโกน "ถึงสะพานก่อนชนะ ลุง"
ผมขึ้นจักรยานขี่ตามไป ปั่นจี้ไปเรื่อย ๆ บางทีทำท่าจะแซงแต่ไม่แซง กะจะแกล้งเด็กให้หนีจนเหนื่อย ฮา จริง ๆ เด็กมันก็คือเด็กนั่นแหละ จะยังไงมันก็สู้เราไม่ได้อยู่แล้ว ไอ้เราก็ไม่อยากจะไปชนะเด็กมันหรอก แต่เมื่อมันท้าก็จะแกล้งมันซะหน่อย จะจี้ให้มันหนีจนเหนื่อยลิ้นห้อย ฮา
เหลืออีกสัก 30 เมตรก่อนถึงสะพาน ด้านมืดก็เข้าครอบงำผมโดยฉับพลัน จากที่ตั้งใจแค่จะจี้ให้หนีจนเหนื่อย กลับมาเป็นอยากเอาชนะขึ้นมาซะงั้น และเพียงวูบเดียวที่รู้สึกอย่างนั้น ตีนมันก็เหยียบไปบนบันไดอย่างแรง จักรยานผมพุ่งขึ้นนำเด็กในทันที พอรู้สึกตัวว่าไม่น่าจะทำอย่างนั้น ก็สายไปเสียแล้ว ผมถึงสะพานก่อน กลายเป็นชนะเด็ก ฮา
เด็กมันโวยใหญ่เลยว่ามันไม่น่าจะแพ้ อย่างนั้นอย่างนี้ เห็นสีหน้าผิดหวังของเด็กมันแล้ว ผมก็ได้แต่นึกเสียใจ มาคิดได้ว่า ไม่น่าเลยกู ทำไมจะยอมให้เด็กมันชนะบ้างไม่ได้ ทำไมต้องมาอยากเอาชนะเอาตอนจะถึงเส้นชัย จะยั้งก็ยั้งไม่อยู่เสียแล้ว เฮ้อออออ!
ลุงเสียใจจริม ๆ หนูเอ้ย เวรกรรมอะไรของหนูเนี่ยที่มาท้าลุง เฮ้ออออออ
แกล้งเด็ก
"ทำอะไรลุง?" มีเสียงร้องถามมาจากทางข้างหลังผม
พอหันไปดูก็เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง อายุน่าจะราว 11-12 ขวบ กำลังหยุดรถจักรยานคันใหม่เอี่ยม จากนั้นลงเดินจูงมาจอดใกล้ ๆ จักรยานคันของผม
"มาหาสมุนไพรไปทำยา" ผมตอบพร้อมส่งยิ้มให้
"จักรยานลุงสวยนะ คันเท่าไหร่?" เขาเปลี่ยนเรื่องทันทีทันใด สายตาลูบไล้ไปทั่วจักรยานของผมทั้งคัน
"โอ้ย ของลุงนะหลักพัน" ผมกระเซ้าเล่น แล้วพูดต่อ "หนูชอบเหรอ มาแลกกันไหม"
จริง ๆ จักรยานของผมถึงจะเก่ากว่า แต่ถ้าเทียบกับของเขาแล้ว ก็นับว่ายังแพงกว่าโขอยู่ และในใจของผมตอนนั้น ถ้าเขาตอบโอเค ผมก็จะยอมแลกนะ คิดเสียว่าให้ของเล่นเด็กมันไปจะเป็นไร
"โอ้ย ไม่เอาหรอกลุง ของลุงขึ้นสนิมแล้ว" เด็กมันไม่ยอมแลก ฮา
"เอางี้ดีกว่าลุง มาแข่งกัน ลุงไหวเปล่า" อุ๊บ๊ะ! เด็กมันท้าเว้ยเฮ้ย
จัดไป อย่าให้เสีย
"ได้เลย" ผมรับคำท้า แต่ก็ตั้งเงื่อนไข "แต่ใครแพ้ถือว่าคนนั้นชนะ นะ"
"ฮา ๆ ลุงรู้ตัวว่าจะแพ้ดิถึงพูดแบบนี้ ไม่เอา ๆ ใครชนะก็คนนั้นแหละชนะ" เด็กมันพูดจบก็คว้าจักรยานขี่พุ่งออกไปก่อน หันมาตะโกน "ถึงสะพานก่อนชนะ ลุง"
ผมขึ้นจักรยานขี่ตามไป ปั่นจี้ไปเรื่อย ๆ บางทีทำท่าจะแซงแต่ไม่แซง กะจะแกล้งเด็กให้หนีจนเหนื่อย ฮา จริง ๆ เด็กมันก็คือเด็กนั่นแหละ จะยังไงมันก็สู้เราไม่ได้อยู่แล้ว ไอ้เราก็ไม่อยากจะไปชนะเด็กมันหรอก แต่เมื่อมันท้าก็จะแกล้งมันซะหน่อย จะจี้ให้มันหนีจนเหนื่อยลิ้นห้อย ฮา
เหลืออีกสัก 30 เมตรก่อนถึงสะพาน ด้านมืดก็เข้าครอบงำผมโดยฉับพลัน จากที่ตั้งใจแค่จะจี้ให้หนีจนเหนื่อย กลับมาเป็นอยากเอาชนะขึ้นมาซะงั้น และเพียงวูบเดียวที่รู้สึกอย่างนั้น ตีนมันก็เหยียบไปบนบันไดอย่างแรง จักรยานผมพุ่งขึ้นนำเด็กในทันที พอรู้สึกตัวว่าไม่น่าจะทำอย่างนั้น ก็สายไปเสียแล้ว ผมถึงสะพานก่อน กลายเป็นชนะเด็ก ฮา
เด็กมันโวยใหญ่เลยว่ามันไม่น่าจะแพ้ อย่างนั้นอย่างนี้ เห็นสีหน้าผิดหวังของเด็กมันแล้ว ผมก็ได้แต่นึกเสียใจ มาคิดได้ว่า ไม่น่าเลยกู ทำไมจะยอมให้เด็กมันชนะบ้างไม่ได้ ทำไมต้องมาอยากเอาชนะเอาตอนจะถึงเส้นชัย จะยั้งก็ยั้งไม่อยู่เสียแล้ว เฮ้อออออ!
ลุงเสียใจจริม ๆ หนูเอ้ย เวรกรรมอะไรของหนูเนี่ยที่มาท้าลุง เฮ้ออออออ