ก็ตามหัวเรื่อง คือเราอายุ13 คนในบ้านมีพ่อเลี้ยง แม่ และพี่สาว พ่อกับแม่แยกทางกันตอนเราอายุ7ขวบ เพราะอยู่ด้วยกันไม่ได้ หลังจากที่แยกทางกันพี่กับเราก็ย้ายมายู่กับพ่อเลี้ยง แม่เป็นทำงานหนัก อยู่ตลอดตอนเด็กๆก็เลยจะอยู่กับพี่แค่2คน เราเป็นพวกขี้โรคพี่สาวเลยไม่ชอบเราเท่าไร เธอมักจะใช้เราทำทุกอย่าง และด้วยความเป็นคนขี้กลัวก็เลยไม่กล้าขัดเพราะกลัวพี่โกรธ เป็นอย่างงี้อยู่หลายปีจนกลายเป็นคนชอบตามใจคนอื่น และทำตัวเหมือนคนใจดีอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะกับใคร จะไม่ทำตัวเด่นเกินไป และจะไม่ทำตัวแย่ๆให้คนอื่นเห็นบ่อยๆ ทำอย่างงี้ไปเรื่อยๆจนป.5ผลก็คือกลายเป็นคนจืดจาง คนอื่นมักเข้าหาด้วยผลประโยชน์ เพราะเป็นคนเรียนดี วาดรูปได้ กีฬาก็พอได้ ส่วนใหญ่มักจะเข้าหาขอให้ทำงานหรือยืมของ ใจจริงก็ไม่อยากทำงานให้ ไม่อยากให้ยืมของเพราะต้องหายแน่ๆ แต่หลายครั้งก็จะทำให้ เพราะรู้ว่าเพื่อน(ไม่อยากพิมพ์คำนี่เลย)ต้องไม่พอใจแน่ๆ แต่พอช่วงใกล้ปลายปีอยากจะลองปฏิเสธแบบเด็ดขาด พอทำไปก็กลายเป็นคนไม่มีเพื่อน ด้วยความที่ว่าไม่ไว้ใจใครบวกกับเป็นพวกไม่ค่อยเข้าสังคม ก็เลยต้องอยู่คนเดียวตลอดไม่ว่าจะกินข้าว ทำการบ้าน เล่น ตอนเรียนก็ไม่คุย จะไปไหนก็ไปคนเดียว เป็นอย่างงี้อยู่นานจนเป็นคนตายด้านไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ ไม่อะไรทั่งนั้น ทำหน้าตายตลอด พอสิ่งที่ทำเปลี่ยนไป ความคิดก็เริ่มเปลี่ยนไปเริ่มไม่เข้าใจว่า ทำไมต้องมีเพื่อน ทำไมเวลาจะไปไหนก็อยากมีใครไปด้วย ทำไมเรื่องนี้ต้องโกรธ ทำไมเรื่องแค่นี้จะต้องร้องไห้ ในตอนนี้พอมองกลับไปเราในตอนนั้นเหมือนหุ่นยนต์ ที่แค่สั่งมาก็ทำตามโดยไม่แสดงสีหน้าอะไร
จนมาถึงตอนป.6ก็มีการเปลี่ยนที่นั่งและสภาพแวดล้อม และในป.6จะต้องจับกลุ่มกันทำงานบ่อยมากก็เลยได้คนที่เรียกว่าเพื่อนออกมาได้จริงๆ ตัวเราก็เริ่มกลับมามีสีหน้า ท่าทาง อารมเหมือนเมื่อก่อน แต่ความคิดนั้นก็ยังเหมือนเดิม ในช่วนนั้นเกิดอะไรขึ้นก็จำไม่ได้ อยู่ๆก็รู้สึกรักพี่มากทั่งที่ก่อนหน้านั้นยังรุ้สึกเกลียด ไม่อยากอยู่ด้วย พี่อยากได้อะไรก็ต้องหาให้ได้ อยากกินอะไรก็จะซื้อให้อยากทำอะไรก็ส่งเสริมตลอด เหมือนกับว่าพี่เป็นเจ้ากญิงที่จะทำตามที่ต้องการตลอด หลังจากนั้นจากที่พี่เป็นคนขี้เกียจอยู่แล้ว ก็นเป็นหนักกว่าเดิม เอาแต่ใจกว่าเดิม และเริ่มเอาตัวเองหลักมากกว่าเดิม
พอเราขึ้นม.1แม่ก็มีอาการเปลี่ยนไป เขาเริ่มไม่มีเหตุผลหนักขึ้นเรื่อยๆ จากตอนแรกเขามักจะค่อยเล็งพี่ยู่ตลอด แต่ตอนนี่เขากลับเล็งเราแทน อย่างเวลาที่พี่เล่นคอมเขาก็จะดูทีวี หรือทำอย่างที่เขาทำประจำ แต่พอเนมมาเล่นคอมคนเดียวเขามักจะหยุดและมานั่งอยู่ข้างหลังค่อยมองว่าจะทำอะไร มันน่าอึดอัดมากและน่ารำคาญมากเพราะเขาจะถามมากขึ้นและค่อยตำหนิเวลาทำอะไรผิดนิดหน่อย หลังจากนั้นเขาก็เริ่มแปลกขึ้นเรื่อยๆเขาถามคำถามแปลกๆและ เริ่มพูดรุนแรงอยู่ตลอดเวลา วันไหนเขาพูดนุ่มนวลวันนั้นมันแปลกมาก เราเริ่มเดาความคิดเขาไม่ออกและเริ่มกลัว หลายครั้งเขาจะโกรธขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ เริ่มใข้ความรุนแรงจนเรากลัวมากกว่าเดิม จนจู่ๆเขาก็หยุดความรุนแรงลง แต่ที่เหลือก็เหมือนเดิม ซึ่งเราก็ยังกลัวเขาอยู่ดี หลังจากแม่ก็เริ่มมาที่พี่อาการของพี่ยังหนักขึ้นเรื่อยๆ เราเถียงอะไรเขาไม่ได้ พี่มักจะเถียงกลับให้ตัวเองถูกเสมอ พอเราบ่นนิดหน่อย พี่ก็หาว่าสำออย เขาปฏิเสธความคิดเราอยู่ตลอด แต่เราก็ยังเป็นขี้ข้าให้เขา เพราะพี่เคยพูดว่า ถ้าไม่มีเรา พี่คงใช้ชีวิตลำบากแน่ๆ
เราใช้ชีวิตอย่างงี้ตลอด จนเพิ่งจะมารู้ตัวว่า ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ทุกครั้งที่ครูถามถึงอาชีพในอนาคต เราไม่เคยตอบได้เลย ทำได้เพียงหาอาชีพสักอาชีพตอบๆไป พอครูถามถึงสิ่งชอบก็ไม่แน่ใจว่านั้นใช้สิ่งทีชอบจริงหรอ เวลาว่างก็มักจะนอน ทำการบ้าน เล่นเกม หรือไม่ก็นั่งเหม่อ พอหาสิ่งที่ชอบจากใจจริงไม่ได้ ก็เริ่มเบื่อแล้วก็เริ่มคิดในแง่ลบมากขึ้น เช่น โลกนี้มันมีอะไรน่าตื่นเต้นมากกันนัก ทำไมทุกคนถึงอยากมีชีวิตละ เกิดมาก็มีแต่จะทำลายโลกป่าวๆ พอคิดแบบนี้บ่อยๆก็เริ่มกลายเป็นคนเฉือยชา ไม่สนใจคนอื่น อารมณ์แปรปวนง่าย คือกลายเป็นคนละคนกลับเมื่อก่อน อยากจะไรก็ทำ ไม่สนใจคนอื่น เอาตัวเองให้รอดส่วนคนอื่นเป็นไง ค่อยว่ากัน อะไรไร้ค่าหรือไม่มีประโยนช์ก็ทิ้งไม่ก้ไม่สนใจ จากที่รักพี่มากก็กลายเป็นเกลียดเข้าไส้ จากที่กลัวและระแวงแม่ก็กลายเป็นไม่สนใจ อยากด่าไรก็ด่า จากที่คิดว่าพ่อเลี้ยงเป็นคนดีกลับกลายเป็นรำคาญ แล้วก็เริ่มเบื่อชีวิตตัวเอง คิดว่าตัวเองคงอยูได้อีกไม่นาน มีหลายครั้งที่คิดจะฆ่าตัวตายเพราะทนไม่ไหว แต่ก็ไม่อยากทำ บางครั้งเครียดหรือโกธร ไม่หัวเราะ ก็ร้องไห้อยู่อย่างงี้ตลอด รู้ว่าตัวเองผิดปกติแต่ก็ไม่อยากหายดี ก็เลยปล่อยไว้งี้จนถึงตอนนี้
ขอระบาย...
จนมาถึงตอนป.6ก็มีการเปลี่ยนที่นั่งและสภาพแวดล้อม และในป.6จะต้องจับกลุ่มกันทำงานบ่อยมากก็เลยได้คนที่เรียกว่าเพื่อนออกมาได้จริงๆ ตัวเราก็เริ่มกลับมามีสีหน้า ท่าทาง อารมเหมือนเมื่อก่อน แต่ความคิดนั้นก็ยังเหมือนเดิม ในช่วนนั้นเกิดอะไรขึ้นก็จำไม่ได้ อยู่ๆก็รู้สึกรักพี่มากทั่งที่ก่อนหน้านั้นยังรุ้สึกเกลียด ไม่อยากอยู่ด้วย พี่อยากได้อะไรก็ต้องหาให้ได้ อยากกินอะไรก็จะซื้อให้อยากทำอะไรก็ส่งเสริมตลอด เหมือนกับว่าพี่เป็นเจ้ากญิงที่จะทำตามที่ต้องการตลอด หลังจากนั้นจากที่พี่เป็นคนขี้เกียจอยู่แล้ว ก็นเป็นหนักกว่าเดิม เอาแต่ใจกว่าเดิม และเริ่มเอาตัวเองหลักมากกว่าเดิม
พอเราขึ้นม.1แม่ก็มีอาการเปลี่ยนไป เขาเริ่มไม่มีเหตุผลหนักขึ้นเรื่อยๆ จากตอนแรกเขามักจะค่อยเล็งพี่ยู่ตลอด แต่ตอนนี่เขากลับเล็งเราแทน อย่างเวลาที่พี่เล่นคอมเขาก็จะดูทีวี หรือทำอย่างที่เขาทำประจำ แต่พอเนมมาเล่นคอมคนเดียวเขามักจะหยุดและมานั่งอยู่ข้างหลังค่อยมองว่าจะทำอะไร มันน่าอึดอัดมากและน่ารำคาญมากเพราะเขาจะถามมากขึ้นและค่อยตำหนิเวลาทำอะไรผิดนิดหน่อย หลังจากนั้นเขาก็เริ่มแปลกขึ้นเรื่อยๆเขาถามคำถามแปลกๆและ เริ่มพูดรุนแรงอยู่ตลอดเวลา วันไหนเขาพูดนุ่มนวลวันนั้นมันแปลกมาก เราเริ่มเดาความคิดเขาไม่ออกและเริ่มกลัว หลายครั้งเขาจะโกรธขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ เริ่มใข้ความรุนแรงจนเรากลัวมากกว่าเดิม จนจู่ๆเขาก็หยุดความรุนแรงลง แต่ที่เหลือก็เหมือนเดิม ซึ่งเราก็ยังกลัวเขาอยู่ดี หลังจากแม่ก็เริ่มมาที่พี่อาการของพี่ยังหนักขึ้นเรื่อยๆ เราเถียงอะไรเขาไม่ได้ พี่มักจะเถียงกลับให้ตัวเองถูกเสมอ พอเราบ่นนิดหน่อย พี่ก็หาว่าสำออย เขาปฏิเสธความคิดเราอยู่ตลอด แต่เราก็ยังเป็นขี้ข้าให้เขา เพราะพี่เคยพูดว่า ถ้าไม่มีเรา พี่คงใช้ชีวิตลำบากแน่ๆ
เราใช้ชีวิตอย่างงี้ตลอด จนเพิ่งจะมารู้ตัวว่า ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ทุกครั้งที่ครูถามถึงอาชีพในอนาคต เราไม่เคยตอบได้เลย ทำได้เพียงหาอาชีพสักอาชีพตอบๆไป พอครูถามถึงสิ่งชอบก็ไม่แน่ใจว่านั้นใช้สิ่งทีชอบจริงหรอ เวลาว่างก็มักจะนอน ทำการบ้าน เล่นเกม หรือไม่ก็นั่งเหม่อ พอหาสิ่งที่ชอบจากใจจริงไม่ได้ ก็เริ่มเบื่อแล้วก็เริ่มคิดในแง่ลบมากขึ้น เช่น โลกนี้มันมีอะไรน่าตื่นเต้นมากกันนัก ทำไมทุกคนถึงอยากมีชีวิตละ เกิดมาก็มีแต่จะทำลายโลกป่าวๆ พอคิดแบบนี้บ่อยๆก็เริ่มกลายเป็นคนเฉือยชา ไม่สนใจคนอื่น อารมณ์แปรปวนง่าย คือกลายเป็นคนละคนกลับเมื่อก่อน อยากจะไรก็ทำ ไม่สนใจคนอื่น เอาตัวเองให้รอดส่วนคนอื่นเป็นไง ค่อยว่ากัน อะไรไร้ค่าหรือไม่มีประโยนช์ก็ทิ้งไม่ก้ไม่สนใจ จากที่รักพี่มากก็กลายเป็นเกลียดเข้าไส้ จากที่กลัวและระแวงแม่ก็กลายเป็นไม่สนใจ อยากด่าไรก็ด่า จากที่คิดว่าพ่อเลี้ยงเป็นคนดีกลับกลายเป็นรำคาญ แล้วก็เริ่มเบื่อชีวิตตัวเอง คิดว่าตัวเองคงอยูได้อีกไม่นาน มีหลายครั้งที่คิดจะฆ่าตัวตายเพราะทนไม่ไหว แต่ก็ไม่อยากทำ บางครั้งเครียดหรือโกธร ไม่หัวเราะ ก็ร้องไห้อยู่อย่างงี้ตลอด รู้ว่าตัวเองผิดปกติแต่ก็ไม่อยากหายดี ก็เลยปล่อยไว้งี้จนถึงตอนนี้