กว่าจะรู้เรียงสา

หนูอยากจะเล่าเรื่องราวที่สุดจะอัดอั้นตันใจ  ที่น้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง หนูพยายามเชื่อมาโดยตลอดว่าถ้าเราทำดีเราจะได้ดี เราคิดอะไรมันก็จะได้แบบนั้น ไม่เคยใส่ใจในเรื่องคู่เพราะเชื่อในคำผู้ใหญ่ที่ว่าเมื่อถึงเวลาอันสมควรสวรรค์จะจัดสรรคนมาให้เราเอง หรือพรหมลิขิตที่ใครๆเขาเชื่อ. อยู่มาวันหนึ่งเมื่อผ่านพ้นเวลามาได้ 29 ปีของการมีชีวิตอยู่บนโลกในนี้ เรียนจบ มีหน้าที่การงาน สังคมก็เริ่มถามหาคู่เมื่อไหร่จะมีใครเดินเข้ามา ถูกตาหน้าก็เพราะแกอ้วนไงโยงความผิดให้ร่างกายที่ใช้ประโยชน์ในทุกวัน   เมื่อถูกถามไถ่จากผู้ใหญ่หลายคนถึงคนรักที่ไม่เคยเจอหน้าตอบได้แต่เพียงหนูไม่มี สมองเริ่มสังการถามหาความผิดปกติ "นี่ฉันไม่มีแฟนมันผิดด้วยหรอ ฉันดูแลตัวเอง อยู่ด้วยลำแข้งตัวเองมาโดยตลอดนิจำเป็นด้วยหรอ" งั้นถามเยอะก็เลยตีความไปว่าจำเป็น ฉันเริ่มลงสนามออนไลน์หาคู่ต่างๆ โดยแผนการของการหาคู่นั้นเราได้ List รายละเอียดคนที่จะเช้ามาเป็นแฟนฉันอยากได้แบบไหนเมื่อเจอคนที่เข้าข่ายก็ทักไปคุยกันจนมีแฟนคนที่หนึ่ง คบกันไม่ถึงหกเดือนก็ลาจากไปเพราะเราไปกันไม่ได้ต่างคนต่างมีหน้าที่ความรับผิดชอบที่ต้องดูแลครอบครัว  หนูยังไม่ละทิ้งความพยายามหาต่อจนเจอหนุ่มนอกที่เป็นคนไทยอพยพไปอยู่ต่างประเทศและย้ายกลับมายังเมืองไทย เราคุยกันถึงแผนของแต่ละฝ่ายจนวันหนึ่งที่จะใช้ชีวิตร่วมกันอีกฝ่ายรู้ว่าหนูเป็นหนี้บัตรเครดิตก็เริ่มตีตัวออกห่าง วันนี้หนูกำลังจะตัดใจจากคนๆนี้ที่เขาไม่คู่ควรกับรักของหนู หนูจะขอชีวิตหนูคืนหนูจะขอลืมคำสัญญาของคนที่เห็นแก่ตัวเอง  เขาช่างใจร้ายกับหนูจังอันที่จริงความมันคือความผิดหนูเองที่ยอมให้คนอื่นมาเหยียบย้ำความเป็นเรา เดทครั้งแรกนัดหนูไปเจอให้หนูพักคนเดียวจากต่างจังหวัด ใช้ข้ออ้างบอกเดี๋ยวแม่เขารู้จะมีเรื่องและเพื่อนมาจากต่างประเทศ  ครั้งต่อมาบอกให้หนูไปหาให้หนูอยู่คนเดียวเช้าพาไปทานข้าว เย็นส่งที่พัก ครั้งถัดมาบอกหนูว่าไม่ว่างติดธุระปล่อยให้หนูอยู่คนเดียวที่ที่ไม่คุ้นเคย วันรุ่งขึ้นมารับพาไปทานข้าวปล่อยให้รอตั้งแต่เก้าโมงเช้าถึงบ่ายโมงทานเสร็จไปส่งที่พัก ตั้งแต่กลับมาโทรหาน้อยลงไปทุกวันจนท้ายที่สุดที่โทรไปบอกว่าไม่ว่างเดี๋ยวค่อยคุย  ไม่ได้บินก็อ้างว่างานเข้าต้องบินกลับประเทศ ต้องไปที่โน่นนี่นั่น  เอาเลยเชิญนายทำได้ตามใจ ...วันที่นายเสียเราไปนายจะโชคร้ายที่สุดในชีวิตเลย

ผู้หญิงคนนี้จะตีรังกาม้วนตัวไปให้ไกลกว่าที่เธอคิด