สุดท้ายก็กลับมาอยู่ที่เดิม...

    


มานั่งคุยกับตัวเอง...เราว่าเราควรอยู่คนเดียวคงจะดีที่สุดแล้วล่ะ

อยากมีแฟนแต่ก็ไม่มีใครเข้าใจ ด้วยหน้าที่การทำงานและระยะทางที่ไกลกัน
มันยากมากที่จะเจอใครสักคนที่ยอมรับในข้อนี้ได้จริงๆ เห้ออออ~

ก่อนหน้าที่จะกลับตั้งกระทู้นี้อีกครั้งเราลองมาคิดดูแล้ว ส่วนมากที่เงียบหายไปเพราะรับไม่ได้ที่ต้องไกลกัน
เราคงไม่กล้าหวังอะไรอีกแล้วล่ะ  จริงๆเราก็เหนื่อยนะ คิดว่าอยู่คนเดียวน่าจะดีกว่า ถึงแม้ว่าอยากจะงอแงกับใครสักคนบ้าง
แต่ก็ช่างมันเถอะ.....ไม่เป็นไรหรอก ทำงานไป เลิกงานกลับบ้านนอนก็คงจะดีขึ้นเองแหละเนอะ




สำหรับคนที่เข้ามา เราขอโทษและขอบคุณนะคะที่พยายามเข้ามาเรียนรู้กันและกัน
บางคนเข้ามาเป็นทั้งกำลังใจ พลังใจ ทำให้ยิ้มได้ในแต่ละวัน ไปจนถึงเป็นบทเรียนที่ถ้าไม่เจอกับตัวคงไม่รู้
เราคิดว่ากำแพงเรามันไม่ได้สร้างขึ้นมาหนาจนใครเข้ามาไม่ได้หรอก เราคงจะเข้าใจอะไรยากเกินไป เหอะๆๆ

แล้วเราก็คิดว่ากำแพงของเรามันคือกระจกใสกันกระสุนมากกว่า เรายอมรับว่าเราคุยได้กับทุกคนที่ยินดีที่จะคุยกับเรานะ
ทุกคนที่เข้ามาเราให้สถานะเพื่อน พี่ น้องเท่ากันหมด ทุกคนสามารถเห็นตัวตนที่แท้จริงของเราผ่านกระจกใสนี้ได้
ไม่ใช่ทุกคนที่จะผ่านกระจกเข้ามาได้ ขึ้นชื่อว่ากระจกกันกระสุน มันก็ย่อมทำลายยากกว่าอิฐกว่าปูนเป็นธรรมดาอยู่แล้ว


แต่ส่วนมากไม่มีใครพยายามจนถึงขั้นนั้นหรอก เพราะมันเหนื่อย จริงๆเราเลือกที่จะเปิดประให้เข้ามาเลยก็ได้นะ
แต่เราก็กลัว...กลัวว่าถ้าเราเปิดให้เข้ามาง่ายๆ เค้าจะเข้ามาทำร้ายหรือเข้ามาดูแล เห้ออออ~

ขอโทษนะคะที่ทำให้ใครต้องเหนื่อย  ขอโทษนะคะที่อาจจะเข้าใจยากไปหน่อย
เราสมควรที่จะอยู่คนเดียวอย่างที่มีคนเคยบอกไว้จริงๆ นั่นแหละ





ปล.เราไม่เป็นไร เราโอเค