ทำยังไงเมื่อพ่อแม่รับแฟนเราไม่ได้

ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยว่าแฟนเราเป็นทอม และต้องท้าวความก่อนเลยว่าพ่อแม่เราเป็นคน ตจว. ที่มาทำธุรกิจใน กทม. ตั้งแต่เรายังเล็กๆ  พื้นฐานของบ้านเราเลยเลี้ยงลูกแบบผสมผสาน ทั้งโบราณ บ้านนอกและทันสมัยรวมๆกัน  แต่สิ่งที่พ่อแม่เราค่อยข้างจะซีเรียสมากคือการวางตัวในสังคม  ไม่ว่าจะเป็นกริยามารยาท การพูดจาก การแต่งตัว แล้วก็การทำงานบ้าน สำหรับลูกผู้หญิงอย่างเราต้องเป๊ะ  แต่ตัวเราเองเป็นคนไม่เรียบร้อยอะไรขนาดนั้น ชอบแต่งตัวทันสมัย(แต่ไม่โป้)รักสวยรักงาม ชอบเรียนหนังสือ และที่ชอบมากคือทำกิจกรรมทุกอย่าง อย่างกิจกรรมเพื่อสังคมจะทำตั้งแต่เด็ก  พ่อแม่ก็สนับสนุนดี  ดูเหมือนเราจะไม่เคยทำอะไรให้ท่านต้องผิดหวังเลย  เป็นเด็กดีในสายตาของเพื่อนบ้าน ญาติพี่น้องและเพื่อนๆ  แต่เรื่องเดียวที่เราทำให้หลายๆคนผิดหวังคือเราเป็นดี้ ชอบทอม  ชอบมาตั้งแต่เด็ก  มีวันนึงพ่อกับแม่เรารู้ว่าคุยโทรศัพท์กับเพื่อนผู้หญิงเชิงชู้สาว เค้าโกรธมาก  แล้วสั่งห้ามคบเด็ดขาด  จนเวลาผ่านมา  จนเราเรียนจบมหาลัย ระหว่างนั้นเราก็ไม่ได้คิดมากเท่าไหร่เพราะก็ไม่แน่ใจในตัวเองเหมือนกันว่าเราจะชอบผู้ชายได้มั้ย ถ้าเจอผู้ชายดีๆเข้ามาเราคงชอบเองแหล่ะ ในความคิดตอนนั้น  แต่มีคนเข้ามาเราก็เฉยๆหมดเลย  คุยได้แต่ไม่สามารถพัฒนาเกินกว่าความเป็นเพื่อนได้   จนมาเจอพี่คนนึงเค้าอายุมากกว่าเรา 3ปี  ซึ่งเพื่อนเราที่เรียนโทด้วยกันแนะนำให้รู้จัก  เราก็เริ่มคุยกันถูกคอ และตกลงคบกัน  เรารักกันมาก เค้าก็เข้าใจเราทุกเรื่อง มีวันนึงเราคิดว่าตอนนี้สังคมก็เริ่มจะเปิดกว้างขึ้นมากแล้วพ่อกับแม่น่าจะเข้าใจเรื่องพวกนี้มากขึ้นเลยพาแฟนไปเที่ยวที่บ้าน ไปเจอพ่อกับแม่ (คือเสี่ยงสุดๆ ถ้าไม่โอก็คงแย่ไปเลย)  แล้วมันก็เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด  พ่อแม่เราไม่โอเคมากๆ  ท่านเสียใจมากและรู้สึกเลยว่าท่านผิดหวังในตัวเราสุดๆ ที่เราคบกับผู้หญิงด้วยกัน  เค้าคิดแค่ว่าความรักแบบนี้มันไม่มีทางจะสมบูรณ์แบบหรอก วันนึงก็จะไม่เหลืออะไรไม่เหลือใคร อย่าพูดถึงลูกเลย สังคมก็ไม่ได้ยอมรับ100% หรอก พูดไปเสียงเค้าสั่นๆ เหมือนจะร้องให้

เราเข้าใจทุกอย่าง เข้าใจถึงความรักและความหวังดีของพ่อกับแม่ดี  แต่เราเลือกเกิดไม่ได้ เราเกิดมาเป็นแบบนี้ มันคงเป็นกรรมของเรา  จะให้เราไปคบกับผช. หรือคนที่เราไม่ได้รักเราคงทำไม่ได้   ลืมบอกไปว่าบ้านเรามีพี่น้องสองคน พี่ชายก็ยังไม่แต่งงาน ไม่มีแฟน   พ่อแม่เราท่านก็คงอยากอุ้มหลาน  อายุท่านก็เริ่มจะเยอะแล้ว ก็คงอยากมีหลานๆแบบเพื่อนฝูงท่าน

ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ผ่านมา 6ปีแล้ว  เรากับแฟนก็ยังแอบๆคบกัน  คบกันแบบหลบๆซ่อนๆ มาตลอด บอกใครก็ไม่ได้ โชคดีที่แฟนเราเข้าใจเราและยอมรับที่พ่อแม่เราเป็นแบบนี้  

เราอายุสามสิบนิดๆแล้วแต่ก็ยังกลับบ้านดึกไม่ได้ ไปไหนกับเพื่อนผช.(และทอม)ไม่ได้ ไปค้างตจว.ก็ต้องขออนุญาติ  แต่งตัวโป้ไม่เหมาะสมก็จะถูกตำหนิ  งานบ้านก็ต้องทำ  กับข้าวก็ต้องเป็น  ผู้ใหญ่พูดอะไรห้ามพูดแทรก   คือเราทำได้นะแต่เราก็อึดอัด อยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง  ตั้งแต่เด็กจนโตอยู่ข้างนอกเราจะสดใสร่าเริงเพื่อนเยอะ แต่กลับเข้าบ้านก็จะขรึมๆ เป็นอีกคนนึง  

คำถามคือเราควรทำยังไงดีคะ  ควรจะอยู่ไปแบบนี้หรือจะไปทางไหนมันมืดไปหมดเลยค่ะ  พ่อแม่เราก็รักและเทิดทูลท่านที่ให้กำเนิด ให้ชีวิตที่สุขสบาย แต่จะให้เราปฏิเสธตัวตนของตัวเองไปตลอดชีวิตมันก็ทุกข์ทรมาน