...เวลาที่ข้าพเจ้ามองดูความเป็นไปของบ้านเมืองอันเป็นที่รักเมื่อไร
ทำให้รู้สึก ระทดท้อ กับสภาพปัญหารุมเร้า ทุกวี่วันพ่อแม่ผู้ปกครอง
ไม่มีเวลาอบรมสั่งสอนบุตรหลานเท่าที่ควร เพราะต้องดิ้นรนทำมาหากิน
ให้พอกับปากท้อง ของสมาชิกในครอบครัว บางช่วงจังหวะของชีวิตก็ง่าย
บางช่วงก็ ช่างยากลำบากเหลือทน บางครอบครัวก็หาแต่เงินเลี้ยงลูกด้วย
ปัจจัย ไร้ความผูกพัน ลูกก็ติดเพื่อน ด้วย ความด้อยวัยวุฒิทำให้หลงทางผิด
กันไปก็มาก  ครอบครัวที่ยากจนก็ไม่มีกำลังส่งเสียบุตรหลาน ให้ได้รับการศึกษา
ที่สูงๆ เพื่อจะได้มีความรู้ ไปประกอบอาชีพที่ดีกว่า ก็ต้องกลายมาเป็นคนจน
รุ่น ต่อ รุ่น โดยยังไม่เห็นรูปธรรมที่จะแก้ไข จากผู้บริหารประเทศ
..ก็ในเมื่อ..คน...คือทรัพยากรที่มีค่าของชาติ...ฟังมาตั้งแต่จำความได้จนบัดนี้
แล้ววันนี้ทำไม...ปัญหาของประเทศจึง ถูกตราหน้าว่า คนจนไร้การศึกษาคือต้นเหตุ

ผมอดสงสัยไม่ได้ว่า...ใครที่ไม่มีโอกาส ใครที่แย่งโอกาส ใครที่ขัดขวางโอกาส
ไม่พัฒนาคนแล้ว...จะพัฒนาประเทศได้อย่างไร  หรือจะปล่อยให้กระ กระสน
ดิ้นรนกันเอง ตามมีตามเกิด ...ทั้งๆที่ท่านผู้ปกครองประเทศทั้งหลายสามารถสร้าง
โอกาสเหล่านั้นได้  หากจะทำ...


ระทดท้อหนอชาวบ้านนานหนักหนา
รอเมตตามาถึงตนจากหนไหน
นานเนิ่นนานนานแสนนานไกลแสนไกล
อีกเมื่อไรจึงจะได้โอกาสมา

ขอวอนฟ้าช่วยส่งคนแล้วดลจิต
ช่วยพิชิตลิขิตเหตุเจตแก้ไข
นานแล้วหนอก็ยังรออยู่เรื่อยไป
เพราะไหนไหนถึงแม้นรอก็ท้อเป็น...