ผมอยากทำความฝันของผมแต่แฟนผมไม่อยากให้ผมทำผมควรทำยังไงดี

คือผม มีความฝันตั้งแต่เด็กมานานมากแล้วว่าผม อยากเป็นหมอไม่ก็ทหาร แต่ก็ถ้าเป็นหมอก็ต้องหมอทหารด้วย ซึ่งตั้งแต่ผม โตมาผมก็คิดอย่างเดียวว่าผมอยากเป็นทหาร แต่ผมอายุเข้า12ผมเลยรู้ว่าผมเป็นวัยรัสตับอักเสบบี ซึ่งเป็นโรคติดต่อ แต่ผมไปอ่านรายละเอียดมันติดต่อไม่ได้ง่ายมากนัก ในช่วงที่ผม ยังไม่หาข้อมูลผมก็ ท้อใจร้องไห้บ้างไรบ้างเยอะพอสมควร พยายามปกปิดความรู้สึก ทั้งๆที่มะก่อนผมจะคอยเล่าให้ทางครอบครัวของผมฟังตลอดเกี่ยวกับความฝันแต่พอมันทำไม่ได้ผมเสียใจมากๆ และพอมา ตอนผมขึ้นม.3 ร.รได้มี การสมัครร.ด หรือน.ศวิชาทหารว่าแน่นอนว่าผมสมัคร100เปอร์เซ็น เพราะผมคิดว่า สมัครทหารเนี้ย ผมคงได้ไป รับใช้ชาติแบบจริงๆจังๆสักที แต่พอผมเรียนร.ดได้เกือบจบแล้วเหลือเข้าค่าย ซึ่งได้มีทหารที่รู้จักกับทางแม่ผมได้บอกว่า ผมไปไม่ได้นะ ถึงจะสมัครร.ด แต่ก็จะไป ร่วมรับใช้ชาติจริงๆจังก็คงไม่ได้ เพราะน้องเป็นโรค ผมช็อคมากเพราะ เขาขับรถมาบอกถึงบ้านเลยแล้วเขายังบอกอีกว่าให้ผมเรียนให้จบ แล้วจะเป็นวาที่ร้อยตรี พอผมรู้แบบนั้น ผมจึงบอกว่าผมจะไปให้ได้ จะไปชายแดนให้ได้ เขาบอกถ้าแบบนั้นจะไปเลยไหมตอนนี้ ไปตายๆจะได้จบๆ ซึ่งตอนนั้นผมจะตอบไปแล้ว100000ล้านเปอร์เซ็นเลย แต่แล้วผมกับกำลังมองแผนเสริมคือ ถ้าหลังจากผมกลับมาผมยังเรียนม.ปลายไม่จบจะหางานยังไง อะไรทำนองนี้ ผมจึงบอกว่าผมขอเรียนจบก่อนได้ไหม เขาบอกไม่ได้ถ้าจะไปก็ไปเลย และการตัดสินใจครั้งนั้นก็ทำให้ผมเสียใจจนมาทุกวันนี้ เพราะหลังจากวันนั้นผมพยายาม ไปออกกำลังกาย ไปแข่งเทนนิส ฟุตบอล บาส มวยไทย ทุกอย่างที่ผมทำได้เพื่อให้หายจากโรคนี้ให้ได้ แต่แล้ว วันเกณท์ทหารก็มาถึง ผมจึงไม่รีรอ รีบไป แล้วบอกว่าผมสมัคร ลง ชายแดนครับ เขาบอก ไปไหน ปัตตานี หรือว่า นครศรีธรรมราช ซึ่งผม เลือกปัตตานี แต่ผมเข้าการ ตรวจร่างกาย มีคนยืนข้างๆผมประมาณ 7คน ในแต่ละคนบางคนมีใบ รับรองแพท ซึ่งคนข้างๆผมคือคนที่สมัครทหารแล้วจะเอาใบรับรองแพทย์ มายืนให้ผ่อนผัน ซึ่งมีผมคนเดียวไม่มีใบรับรองแพทย์ หมอทหารก็ตรวจไปๆจนมาถึงผม เขาก็บอก น้องสมัครทหารใช่ไหม ผมก็บอกครับ แล้วเขาก็ถามลงไหนละ ผมก็บอกปัตตานีครับ เขาก็บอก ตั้งแต่มานี้ยังไม่มีใครลงเลย มีแต่น้องนี้ละ ผมจึงยิ้ม แล้วสักพักเขาก็ถาม แล้วเป็นโรคไหมผมจึงบอกว่าไม่ เพราะจะได้ไป แต่แล้วอยู่ๆเขาก็ถามอีกว่าจริงหรอ เข้าไปในค่ายเขาจะตรวจอีกรอบนึงนะ ตอนนั้นผมกัดฟันแน่นเลยแล้วจึงบอกว่า ผมเป็นวัยรัสตับครับ เขาก็บอกว่า น้อง มันเป็นโรคติดต่อนะน้องไปไม่ได้หรอก ไปอยู่ จำพวก3ไป พอผมได้ยิน ผมแบบ.........................................เหมือนใจสลาย เลย 555 แบบมันทำให้ผมรู้สึก ผมไร้ค่ามากเลย ผมมีความฝันแต่ผมทำมันไม่ได้ ต่อให้ทำไงก็ไม่ได้ พอถึงคิวผมไปเซ็นเอกสารผมจึงบอกว่า พี่ครับ ผมขอไปได้ไหมครับผมขอร้อง พี่ทหารก็บอกไม่ได้น้อง ถ้าน้องจะไปต้องหายให้ทันปีหน้าแล้วพี่จะให้ใบ ร้องขอเป็นทหารให้ ผม จึงขับรถกลับบ้านร้องไห้ ตลอดทางโทรไปหาแม่ก็ร้องตลอดร้อง ยังงั้นเป็นเดือน เพราะผมทำมันไม่ได้ พอผมเริ่มโต มาเรื่อยๆ จากที่ผมอยู่บ้าน ผมจึงออกมาทำงานคนเดียวข้างนอก ย้ายจากภูเก็ตมาอยู่กทม. ซึ่งผมย้ายมาอยู่กับแฟน แล้วอยู่ไปเรื่อยๆหางานทำ จนมาวันนึง ในเพจรับทหารชายแดนมีคนโพสรับสมัครทหารชายแดนผมจึงไปสอบถามโดยตรง เขาก็บอกว่าที่นี้คงไม่รับนะ ผมก็ยังไม่หมดหวัง เพราะหลังจากวันนั้นพี่เขาก็ส่ง เว็ปๆนึงซึ่งเป็นของ ต่างประเทศที่อินโดนีเซียหรือมาเลเซียนี้ละผมจำไม่ได้เขารับสมัครทหาร ต่างประเทศไปฝึกเพื่อไปร่วมรบในซีเรีย ทีแรกผมคิดจะไปนะผมปรึกษาแฟน เขาก็บอก ถ้าไปเขาก็คงเลิก เพราะ ผมไม่เลือกเขาแต่เลือกสิ่งที่เป็นความฝันของผม ซึ่งผมรู้ว่าแฟนผม คิดว่าถ้าผมไปผมคงไม่กลับมา เพราะอาจจะตายหรือไรงี้หรืออยู่ยาว ผมจึงบอกว่าเออเนี้ย เขาก็ให้กลับนะเดือนละครั้ง2ครั้งๆคล้ายๆชายแดนแหละ แต่เขาก็ไม่ยอม ซึ่งตอนนี้ผม กำลังหาเว็ปสมัครของจริงเอาไว้ แต่ก็ ยังคงตัดสินใจไม่ได้ ผมก็อยากมีทั้งแฟนผม และสิ่งที่ผมรัก ผมรักแฟนคนนี้มากเขาทำให้ทุกอย่าง ผมพยายามบอกเขาว่าผมไม่มีจะให้นะแต่ผมจะพยายามหามาให้ ผมจะค่อยดูแลตลอด จะไม่ให้ใครทำร้าย แต่ผมก็ .....ผมควรทำยังไงดี ครับ ขอบคุณล่วงหน้าที่เสียเวลาอ่าน ข้อความนี้นะครับ