สวัสดีครับมาแนะนำตัวกันก่อน
ผมชื่อ ซัน อายุ 27 ปี
นี้เป็นการเขียนกระทู้ครั้งแรกก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ
อยากจะมาแชร์ประสบการณ์
วิวัฒนาการของตัวผมในช่วงตั้งแต่อายุ 17 ปีจนถึงปัจจุบัน
รูปซ้ายน่าจะอยู่ตอน ม.5 เด็กเอ๋อๆ คนหนึ่งกับรูปด้านขวาก็ปัจจุบันเมื่อเดือนที่แล้ว
ในช่วงมัธยมปลายผมศึกษาอยู่ที่โรงเรียน มหาวชิราวุธ จังหวัดสงขลา ใช่ครับอย่างที่คุณคิดผมเป็นเด็กใต้
บ้านติดทะเลโดนไอทะเลจน ตัวคล้ำ หน้าเป็นฝา กระ ก็ไม่สน
แต่ก็คิดว่าตัวเองก็ขาวในหมู่เพื่อน
หล่อบ้างนิดหน่อย 55555
จริงความมั่นใจเป็นข้อดีอย่างหนึ่งของคนนะครับ
เพราะสำหรับผมจะมีความรู้สึกอยากที่จะพัฒนาตัวเองอยู่เรื่อยๆ
แต่ถ้ามั่นใจในตัวเองมากเกินไปก็ไม่ได้
แต่ความมั่นใจนี้ของผมไม่ได้มีมาก่อน
เพราะแต่ก่อนเป็นคนขี้อายมากไม่ค่อยการแสดงออก
ก็ต้องบอกว่าขอบคุณค่าย พี่เลี้ยง ซึ่งเป็นค่ายที่ร่วมตัวขอพี่ๆศิษย์เก่าศิษย์ปัจุบัน และอาจารย์ จัดค่าย ปฐมนิเทศนักเรียนเข้าใหม่
ต้องบอกว่าปิดเทอมหลายคนคงไม่อยากไปทำอะไรนอกจากเที่ยวพักผ่อน หรือ นอนอยู่บ้านให้สบายใจ
ตอนแรกก็เป็นแบบนั้น ต้องขอบคุณครูสุวัฒน์ ศิลปศาสตร์ ที่บังคับผมให้เข้าไปทำงาน
ภาพนี้ผมถ่ายกับรุ่นพี่ระหว่างช่วงพักในค่ายปฐมนิเทศ เราอยู่ฝ่ายโสตเครื่องเสียงกัน
เป็นประสบการณ์ที่มีค่ามากครับ
ตั้งแต่ ม.4-ม.5
ต้องบอกว่าตอนนั้นผมเป็นผู้ชายที่ใช้ชีวิตง่ายมาก ครีมกันแดด โลชั่นทาผิว อาหารเสริม
แม้แต่สระผมถ้าแชมพูไม่มี สบู่ก็สระได้
ผมเรียน นทศ. (นักศึกษาวิชาทหาร) คนที่เคยเรียนคงเข้าใจดี ปี1-2 ม.4-ม.5
กับครูฝึกสายโหดแห่งค่าย ป.พัน 5 แม้แดดร้อน ฝนตก ก็ไม่สน ยืน มอบ วิดพื้น คลาน เข้าฝึกภาคสนามน้ำไม่อาบน้ำ 5 วันก็ทำมาแล้ว
แล้วพอขึ้น ม.6 ผมก็ได้มีโอกาสไปสอบทุนไปต่างประเทศตามคำแนะนำของคุณแม่และก็ได้ทุน
จึงทำให้ผมต้องดร็อปเรียนช่วง ม.6 และ นศท. ปี3 ไว้ เพราะต้องไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนต่างประเทศ ที่บราซิล เป็นระยะเวลา 1 ปี
ต้องบอกว่าก่อนจะตอบตกลงกับทางโครงการ ของสโมสรโรตารี
ก็มีความรู้สึกค้านกับคุณแม่อยู่ว่าไม่อยากไปอยากจะเรียนให้จบพร้อมเพื่อน อีกเหตุผลก็ห่วงแฟน (แฟนเก่านะครับ)
แต่ในที่สุดก็แพ้ใจคุณแม่ตัดสินใจไป ก็อยากขอโทษ และก็ขอบคุณที่ไม่เคยท้อใจในตัวลูกชายคนนี้
นี้เป็นภาพตอนไปเที่ยวเกาะกันกับเพื่อนๆ
เพราะการที่ได้ไปเป็นการเปิดโลกผมให้กว้างขึ้น ได้เจอเพื่อนจากหลายประเทศ ได้แชร์ประสบการณ์ ได้สังคมใหม่ แนวคิด ทัศนคติ
เมืองที่ผมไปอยู่ชื่อ คูริติบา อยู่ตอนใต้ของบราซิลอากาศจะหนาวเมืองผมอยู่สูงจากระดับน้ำทะเลมาก
ก็เป็นครั้งแรกที่คุณแม่ (โฮสที่ดูแล) แนะนำผมให้ใช้โลชั่นทาตัวไม่งั้นผิวจะแห้งแตก
นั้นก็เป็นการเริ่มต้นดูแลตัวเองครั้งแรกของผม
ผมต้องเข้าไปเรียนอยู่ในช่วงมัธยมต้น เพราะไม่เน้นเรียนมากเน้นกิจกรรมแต่บอกเลยว่า
เด็กมัธยมที่นั้นดูไม่มัธยมเลยจะดูเป็นเด็กมหาลัยก็ได้
ที่นั้นผมเห็นเด็กบราซิลผู้ชายอายุน้อยกว่าผม 14-15 ปี แต่หุ่นต้องยอมรับว่าเท่มาก ตัวสูงใหญ่ สาวๆที่นั้นไม่ต้องบอกสวย
ติดที่ผมไม่นิยมฝรั่ง 5555
แต่สำคัญเด็กไทยก็จะได้รับความสนใจมากก็คือเราเป็น ฝรั่งในประเทศเขานั้นเอง
ผมก็มีโอกาสไปยิมที่นั้นเมื่อเข้าไปผมรู้สึกดูตัวเล็กไปเลยเหมือน คนแคระในหมู่ยักษ์ คงจะนึกภาพกันออก
และนั้นเป็นจุดเริ่มต้นที่ผมสนใจในเรื่องการออกกำลังกายที่ฟิตเนสเป็นครั้งแรก
หลังจากอยู่จนครบ 1 ปีก็ไดัเวลาเดินทางกลับไทย
ผมกลับมาเรียนซ้ำ ม.6 กับรุ่นน้อง ม.6/5
มีต่อนะครับ
ปฎิบัติการเปลี่ยนเด็กเอ๋อเป็นหนุ่มนายแบบ (ผอมแห้ง->อวบรุ่นพ่อ->นายแบบหุ่นแซ่บ)
ผมชื่อ ซัน อายุ 27 ปี
นี้เป็นการเขียนกระทู้ครั้งแรกก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ
อยากจะมาแชร์ประสบการณ์
วิวัฒนาการของตัวผมในช่วงตั้งแต่อายุ 17 ปีจนถึงปัจจุบัน
รูปซ้ายน่าจะอยู่ตอน ม.5 เด็กเอ๋อๆ คนหนึ่งกับรูปด้านขวาก็ปัจจุบันเมื่อเดือนที่แล้ว
ในช่วงมัธยมปลายผมศึกษาอยู่ที่โรงเรียน มหาวชิราวุธ จังหวัดสงขลา ใช่ครับอย่างที่คุณคิดผมเป็นเด็กใต้
บ้านติดทะเลโดนไอทะเลจน ตัวคล้ำ หน้าเป็นฝา กระ ก็ไม่สน
แต่ก็คิดว่าตัวเองก็ขาวในหมู่เพื่อน
หล่อบ้างนิดหน่อย 55555
จริงความมั่นใจเป็นข้อดีอย่างหนึ่งของคนนะครับ
เพราะสำหรับผมจะมีความรู้สึกอยากที่จะพัฒนาตัวเองอยู่เรื่อยๆ
แต่ถ้ามั่นใจในตัวเองมากเกินไปก็ไม่ได้
แต่ความมั่นใจนี้ของผมไม่ได้มีมาก่อน
เพราะแต่ก่อนเป็นคนขี้อายมากไม่ค่อยการแสดงออก
ก็ต้องบอกว่าขอบคุณค่าย พี่เลี้ยง ซึ่งเป็นค่ายที่ร่วมตัวขอพี่ๆศิษย์เก่าศิษย์ปัจุบัน และอาจารย์ จัดค่าย ปฐมนิเทศนักเรียนเข้าใหม่
ต้องบอกว่าปิดเทอมหลายคนคงไม่อยากไปทำอะไรนอกจากเที่ยวพักผ่อน หรือ นอนอยู่บ้านให้สบายใจ
ตอนแรกก็เป็นแบบนั้น ต้องขอบคุณครูสุวัฒน์ ศิลปศาสตร์ ที่บังคับผมให้เข้าไปทำงาน
ภาพนี้ผมถ่ายกับรุ่นพี่ระหว่างช่วงพักในค่ายปฐมนิเทศ เราอยู่ฝ่ายโสตเครื่องเสียงกัน
เป็นประสบการณ์ที่มีค่ามากครับ
ตั้งแต่ ม.4-ม.5
ต้องบอกว่าตอนนั้นผมเป็นผู้ชายที่ใช้ชีวิตง่ายมาก ครีมกันแดด โลชั่นทาผิว อาหารเสริม
แม้แต่สระผมถ้าแชมพูไม่มี สบู่ก็สระได้
ผมเรียน นทศ. (นักศึกษาวิชาทหาร) คนที่เคยเรียนคงเข้าใจดี ปี1-2 ม.4-ม.5
กับครูฝึกสายโหดแห่งค่าย ป.พัน 5 แม้แดดร้อน ฝนตก ก็ไม่สน ยืน มอบ วิดพื้น คลาน เข้าฝึกภาคสนามน้ำไม่อาบน้ำ 5 วันก็ทำมาแล้ว
แล้วพอขึ้น ม.6 ผมก็ได้มีโอกาสไปสอบทุนไปต่างประเทศตามคำแนะนำของคุณแม่และก็ได้ทุน
จึงทำให้ผมต้องดร็อปเรียนช่วง ม.6 และ นศท. ปี3 ไว้ เพราะต้องไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนต่างประเทศ ที่บราซิล เป็นระยะเวลา 1 ปี
ต้องบอกว่าก่อนจะตอบตกลงกับทางโครงการ ของสโมสรโรตารี
ก็มีความรู้สึกค้านกับคุณแม่อยู่ว่าไม่อยากไปอยากจะเรียนให้จบพร้อมเพื่อน อีกเหตุผลก็ห่วงแฟน (แฟนเก่านะครับ)
แต่ในที่สุดก็แพ้ใจคุณแม่ตัดสินใจไป ก็อยากขอโทษ และก็ขอบคุณที่ไม่เคยท้อใจในตัวลูกชายคนนี้
นี้เป็นภาพตอนไปเที่ยวเกาะกันกับเพื่อนๆ
เพราะการที่ได้ไปเป็นการเปิดโลกผมให้กว้างขึ้น ได้เจอเพื่อนจากหลายประเทศ ได้แชร์ประสบการณ์ ได้สังคมใหม่ แนวคิด ทัศนคติ
เมืองที่ผมไปอยู่ชื่อ คูริติบา อยู่ตอนใต้ของบราซิลอากาศจะหนาวเมืองผมอยู่สูงจากระดับน้ำทะเลมาก
ก็เป็นครั้งแรกที่คุณแม่ (โฮสที่ดูแล) แนะนำผมให้ใช้โลชั่นทาตัวไม่งั้นผิวจะแห้งแตก
นั้นก็เป็นการเริ่มต้นดูแลตัวเองครั้งแรกของผม
ผมต้องเข้าไปเรียนอยู่ในช่วงมัธยมต้น เพราะไม่เน้นเรียนมากเน้นกิจกรรมแต่บอกเลยว่า
เด็กมัธยมที่นั้นดูไม่มัธยมเลยจะดูเป็นเด็กมหาลัยก็ได้
ที่นั้นผมเห็นเด็กบราซิลผู้ชายอายุน้อยกว่าผม 14-15 ปี แต่หุ่นต้องยอมรับว่าเท่มาก ตัวสูงใหญ่ สาวๆที่นั้นไม่ต้องบอกสวย
ติดที่ผมไม่นิยมฝรั่ง 5555
แต่สำคัญเด็กไทยก็จะได้รับความสนใจมากก็คือเราเป็น ฝรั่งในประเทศเขานั้นเอง
ผมก็มีโอกาสไปยิมที่นั้นเมื่อเข้าไปผมรู้สึกดูตัวเล็กไปเลยเหมือน คนแคระในหมู่ยักษ์ คงจะนึกภาพกันออก
และนั้นเป็นจุดเริ่มต้นที่ผมสนใจในเรื่องการออกกำลังกายที่ฟิตเนสเป็นครั้งแรก
หลังจากอยู่จนครบ 1 ปีก็ไดัเวลาเดินทางกลับไทย
ผมกลับมาเรียนซ้ำ ม.6 กับรุ่นน้อง ม.6/5
มีต่อนะครับ