แต่ก่อนแฟนเรามีเงินแต่ใช้หมดไปกับเรื่องไร้สาระไม่มีอนาคตเลยสักนิดตั้งแต่เรารู้จักเขาและมีลูกชีวิตมีแต่ความลำบากเราทนไม่ได้ที่เห็นลูกลำบากไม่มีอะไรเหมือนเด็กคนอื่นใช้ชีวิตอนาถาเราคิดว่าเราฝากชีวิตไว้กับเขาไม่ได้ไม่ทำงานไม่มีการศึกษาบ้านก็ฐานะไม่ดีหน้าตาก็ไม่ดีแต่เพราะเราเด็กเลยผิดพลาดไปเลยต้องจำทนอยู่ต่อไปเพราะลูกเราไม่กล้าเลิกเพราะกลัวลูกเราจะมีปมด้วยขาดพ่อ ทุกวันนี้เราอยู่ทนไม่มีความสวีทแม้แต่จับมือมีแต่ความจืดจาง อยู่ไปวันๆเหมือนเพื่อนต่างคนต่างอยู่เราเห็นแก่ตัวมากมั้ยที่คิดแบบนี้ร้องไห้กับชีวิตหลายครั้งพูดกับใครก็ไม่ได้ักับชิวิตเฮงซวยแบบนี้