ทุกคนเห็นหัวข้อของเราแล้วคงจะด่าเราสินะ แต่อยากให้ฟังความรู้สึกเราหน่อย
ตอนนี้เราอายุ20ต้นๆแล้ว. เราเกิดมาในครอบครัวที่ฐานะปานกลางมีกินมีใช้ แม่ทำไร่ทำนา ในครอบครัวเรามีกันอยู่5คน มีเรา พี่สาว แม่ พ่อ ย่า แต่เมื่อ3-4ปีที่ผ่านมาย่าเราเสีย เราก็จะเหลือกัน4คน พี่สาวเราไปอยู่กับแฟนตอนเราอายุ17 บ้านเราก็จะเหลือ3คน เมื่อก่อนเรามีความสุขมากเลยนะ ทุกคนรักเราตามใจดีมากๆชีวิตแฮปปี้เลยแหละ. แต่พออายุได้20พ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันจนเลิกกัน จุคพีคมันอยู่ตรงนี้แหละ ทางบ้านแม่ให้เราเลือกว่าจะอยู่กับใคร เรารักแม่มากกว่าพออีก ณ ตอนนั้น พ่อเราติดกัญชาเลยทะเลาะแล้วก็ไล่แม่ๆก็เลยออกมาและไม่กลับมาอีก. เราก็เลยเลือกอยู่กับพ่อแต่ทางบ้านแม่ไม่อยากให้เรามาอยู่กับพ่อ จากตาที่ไม่เคยด่าเราเขากับด่าเราจะตบเราบอกว่าถ้าไปอยู่นู้นกูจะตบ คือตอนนั้นเราเสียใจมาก ทุกอย่างมาลงที่เรา แต่เราก็ตัดสินใจอยู่ดับพ่อ เพราะพ่อเราเหลือตัวคนเดียวแล้ว พี่สาวก็ไปอยู่กับผัว ไม่กลับมาช่วยเราดูพ่อเลย ตอนนั้นพ่อเราเสียใจมาก เรากลัวว่าถ้าเขาอยู่คนเดียวเขาจะคิดสั้น เราเลยมาอยู่เป็นเพื่อน เขาร้องไห้ทุกวันเพ้อถึงแม่ทุกวันเป็นเดือนๆ จนวันที่เราขนของมาอยู่กับเขา เขาก็เราความจริงที่ทุกคนพยายามจะปิดบังเรามาตลอด20ปี เราไม่คิดว่าเราจะมาถึงจุดนี้ได้ พ่อร้องไก้แล้วบอกกับเราว่า "เราไม่ใช่ลูกของพ่อและแม่" ตอนนั้นที่รู้คืออึ้งคะ คำถามมากมายเข้ามาในหัวคะ แต่ไม่ร้องไห้นะคะมันอึ้งมันงงมันจุก. และก็ถามตัวเองว่าจริงหรอใช่หรอ?? แล้วกูคือลูกใคร กูเก็บมาจากถังขยะตามที่ทุกคนบอกหรอ. หลายคำถามมากคะ จนพ่อบอกว่าเราคือลูกใคร เรายิ่งอึ้งไปอีกคะ ไม่คิดว่าจะเป็นคนใกล้ตัว. ถ้าเป็นคนอื่นที่เราไม่รู้จักมันยังโอเคกว่า แต่นี้มันคือคนในครอบครัวเลยคะ คนๆนั้นก็คือคนที่เราเรียกว่า"น้า"มาตลอดชีวิต ตอนนั้นแบบเกียดอะอยากรุ้ทิ้งทำไมในเมื่อชีวิตเขาก็ดีนะคะเป็นพยาบาลเรียนจบปริญญาคนเดียวในครอบครัว แต่ทำไมต้องทิ้งเรา เราก็ถามพ่อเรานะ(พ่อเลี้ยง) ว่าทำไมต้องทิ้งเขาบอกว่าไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่าตากับยายบอกให้แม่(แม่เลี้ยง) ไปแอบเขียนชื่อแทนในใบสูติบัตร ซึ่งมันผิดกฏหมาย แม่เป็นพี่ใหญ่ก็ต้องเสียสละแล้วอีกอย่างแม่ก็แต่งงานมีลูกแล้ว ทุกคนในครอบครัวรู้อละช่วยกันปิดบัง ตั้งแต่วันนั้นเราก็อยู่กับแม่เลี้ยงมาตลอด ทนลำบากทุกอย่าง. จนวันนึงน้าเราแต่งงานมีลูกชีวิตเขาสุขสบายมากเลยนะคะ แต่เขาไม่ได้สนใจเราเลย ค่าใช้จ่ายค่าเลี้ยงดูแม่เราออกเองหมด เราเดือดร้อนก็เป็นแม่เราที่ช่วยเราตลอด เราลำบากน้าเราที่เป็นแม่เราแท้ๆไม่เคยสนใจเราเลย เรามานั่งมองดูนะคะ ลูกเขามีทองใส่ตั้งแต่เล็กตัวน้าเองก็มีรถมีทองใส่ แล้วแม่เราแทบจะไม่มีอะไรเลยมีทองใส่เสื้อละสลึง ต้องทนลำบากหาตังมาจ่ายค่ารถให้เรา เวลาเราเดือดร้อนแม่เราก็ช่วยเรา แต่เขากับไม่ช่วยเราและแม่เลย ทิ้งความรับผิดชอบไปเลย ทุกวันนี้เราไม่อยากไปเจอครอบครัวแม่เลยมันเหมือนเรากลายเป็นคนนอกไปแล้วอะ อยู่กับพ่อมีกินกันไปวันๆโเยไม่มีอนาคตใดๆ. ชีวิตเราแย่มากตอนนนี้ แต่คนที่ทำให้เราเกิดมากับมีชีวิตใหม่ที่ดี ทุกคนหนีเราไปสร้างชีวิตใหม่ ไม่ว่าจะพี่ แม่และทุกคน แต่เรากับอยู่ที่เดิมไปไหนก็ไม่ได้เรามีพ่อที่ต้องดูแล. เราเหนื่อยมันทำให้เราคิดว่าจะอยู่ทำไมในเมื่อทุกคนไม่ได้ต้องการเราตั้งแต่แรกอยู่แล้ว. ถ้าวันนึงชีวิตเราสบายเราจะไม่สนใจน้า(แม่แท้ๆ) ได้ไหม เราจะสนใจแค่พ่อกับแม่ที่เลี้ยงเรามา. ถ้าวันนึงน้าเราลำบากเราก็จะไม่สนใจ เราจะทำให้พ่อแม่เลี้ยงเราสบายแค่นั้นพอ. เราไม่ผิดใช่ไหมที่เราคิดแบบนี้ เพราะเขาไม่ได้แคร์เราเลย เราจะแคร์เขาทำไมในเมื่อเขสไม่ได้ตั้งใจจะให้เราเกิดอยู่แต่ต้องอุ้มท้องไว้เพราะความถูกต้องแค่นั้นแล้วก็ปัดความรับผิดชอบมาให้คนอื่น. โดยไม่คิดถึงใจเราว่าจะเป็นยังไง ทุกวันนี้เรื่องการเราเลย
ผิดไหม??? ถ้าเราไม่อยากยุ่งกับแม่แท้ๆของตัวเอง
ตอนนี้เราอายุ20ต้นๆแล้ว. เราเกิดมาในครอบครัวที่ฐานะปานกลางมีกินมีใช้ แม่ทำไร่ทำนา ในครอบครัวเรามีกันอยู่5คน มีเรา พี่สาว แม่ พ่อ ย่า แต่เมื่อ3-4ปีที่ผ่านมาย่าเราเสีย เราก็จะเหลือกัน4คน พี่สาวเราไปอยู่กับแฟนตอนเราอายุ17 บ้านเราก็จะเหลือ3คน เมื่อก่อนเรามีความสุขมากเลยนะ ทุกคนรักเราตามใจดีมากๆชีวิตแฮปปี้เลยแหละ. แต่พออายุได้20พ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันจนเลิกกัน จุคพีคมันอยู่ตรงนี้แหละ ทางบ้านแม่ให้เราเลือกว่าจะอยู่กับใคร เรารักแม่มากกว่าพออีก ณ ตอนนั้น พ่อเราติดกัญชาเลยทะเลาะแล้วก็ไล่แม่ๆก็เลยออกมาและไม่กลับมาอีก. เราก็เลยเลือกอยู่กับพ่อแต่ทางบ้านแม่ไม่อยากให้เรามาอยู่กับพ่อ จากตาที่ไม่เคยด่าเราเขากับด่าเราจะตบเราบอกว่าถ้าไปอยู่นู้นกูจะตบ คือตอนนั้นเราเสียใจมาก ทุกอย่างมาลงที่เรา แต่เราก็ตัดสินใจอยู่ดับพ่อ เพราะพ่อเราเหลือตัวคนเดียวแล้ว พี่สาวก็ไปอยู่กับผัว ไม่กลับมาช่วยเราดูพ่อเลย ตอนนั้นพ่อเราเสียใจมาก เรากลัวว่าถ้าเขาอยู่คนเดียวเขาจะคิดสั้น เราเลยมาอยู่เป็นเพื่อน เขาร้องไห้ทุกวันเพ้อถึงแม่ทุกวันเป็นเดือนๆ จนวันที่เราขนของมาอยู่กับเขา เขาก็เราความจริงที่ทุกคนพยายามจะปิดบังเรามาตลอด20ปี เราไม่คิดว่าเราจะมาถึงจุดนี้ได้ พ่อร้องไก้แล้วบอกกับเราว่า "เราไม่ใช่ลูกของพ่อและแม่" ตอนนั้นที่รู้คืออึ้งคะ คำถามมากมายเข้ามาในหัวคะ แต่ไม่ร้องไห้นะคะมันอึ้งมันงงมันจุก. และก็ถามตัวเองว่าจริงหรอใช่หรอ?? แล้วกูคือลูกใคร กูเก็บมาจากถังขยะตามที่ทุกคนบอกหรอ. หลายคำถามมากคะ จนพ่อบอกว่าเราคือลูกใคร เรายิ่งอึ้งไปอีกคะ ไม่คิดว่าจะเป็นคนใกล้ตัว. ถ้าเป็นคนอื่นที่เราไม่รู้จักมันยังโอเคกว่า แต่นี้มันคือคนในครอบครัวเลยคะ คนๆนั้นก็คือคนที่เราเรียกว่า"น้า"มาตลอดชีวิต ตอนนั้นแบบเกียดอะอยากรุ้ทิ้งทำไมในเมื่อชีวิตเขาก็ดีนะคะเป็นพยาบาลเรียนจบปริญญาคนเดียวในครอบครัว แต่ทำไมต้องทิ้งเรา เราก็ถามพ่อเรานะ(พ่อเลี้ยง) ว่าทำไมต้องทิ้งเขาบอกว่าไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่าตากับยายบอกให้แม่(แม่เลี้ยง) ไปแอบเขียนชื่อแทนในใบสูติบัตร ซึ่งมันผิดกฏหมาย แม่เป็นพี่ใหญ่ก็ต้องเสียสละแล้วอีกอย่างแม่ก็แต่งงานมีลูกแล้ว ทุกคนในครอบครัวรู้อละช่วยกันปิดบัง ตั้งแต่วันนั้นเราก็อยู่กับแม่เลี้ยงมาตลอด ทนลำบากทุกอย่าง. จนวันนึงน้าเราแต่งงานมีลูกชีวิตเขาสุขสบายมากเลยนะคะ แต่เขาไม่ได้สนใจเราเลย ค่าใช้จ่ายค่าเลี้ยงดูแม่เราออกเองหมด เราเดือดร้อนก็เป็นแม่เราที่ช่วยเราตลอด เราลำบากน้าเราที่เป็นแม่เราแท้ๆไม่เคยสนใจเราเลย เรามานั่งมองดูนะคะ ลูกเขามีทองใส่ตั้งแต่เล็กตัวน้าเองก็มีรถมีทองใส่ แล้วแม่เราแทบจะไม่มีอะไรเลยมีทองใส่เสื้อละสลึง ต้องทนลำบากหาตังมาจ่ายค่ารถให้เรา เวลาเราเดือดร้อนแม่เราก็ช่วยเรา แต่เขากับไม่ช่วยเราและแม่เลย ทิ้งความรับผิดชอบไปเลย ทุกวันนี้เราไม่อยากไปเจอครอบครัวแม่เลยมันเหมือนเรากลายเป็นคนนอกไปแล้วอะ อยู่กับพ่อมีกินกันไปวันๆโเยไม่มีอนาคตใดๆ. ชีวิตเราแย่มากตอนนนี้ แต่คนที่ทำให้เราเกิดมากับมีชีวิตใหม่ที่ดี ทุกคนหนีเราไปสร้างชีวิตใหม่ ไม่ว่าจะพี่ แม่และทุกคน แต่เรากับอยู่ที่เดิมไปไหนก็ไม่ได้เรามีพ่อที่ต้องดูแล. เราเหนื่อยมันทำให้เราคิดว่าจะอยู่ทำไมในเมื่อทุกคนไม่ได้ต้องการเราตั้งแต่แรกอยู่แล้ว. ถ้าวันนึงชีวิตเราสบายเราจะไม่สนใจน้า(แม่แท้ๆ) ได้ไหม เราจะสนใจแค่พ่อกับแม่ที่เลี้ยงเรามา. ถ้าวันนึงน้าเราลำบากเราก็จะไม่สนใจ เราจะทำให้พ่อแม่เลี้ยงเราสบายแค่นั้นพอ. เราไม่ผิดใช่ไหมที่เราคิดแบบนี้ เพราะเขาไม่ได้แคร์เราเลย เราจะแคร์เขาทำไมในเมื่อเขสไม่ได้ตั้งใจจะให้เราเกิดอยู่แต่ต้องอุ้มท้องไว้เพราะความถูกต้องแค่นั้นแล้วก็ปัดความรับผิดชอบมาให้คนอื่น. โดยไม่คิดถึงใจเราว่าจะเป็นยังไง ทุกวันนี้เรื่องการเราเลย