Teacher Volunteer's Diary แบ็คแพ็คเดี่ยวเสียวชีวิตหลุด

อัลบัมรูปบางส่วนของความหลากหลายของเวียงป่าเป้า

ขอเกริ่นก่อนว่าเราเป็นเด็กคนนึง(หรอ?)ที่ไม่ถูกกับเด็กเลยไม่ว่าจะเด็กเล็กเด็กใหญ่เด็กแดงเด็กชมพู เราไม่เข้าใกล้เด็กในระยะ100เมตรและแน่นอนเราไม่เลี้ยงไม่อุ้มเด็กแน่นอนเห็นเด็กเหมือนเห็นผีงานสี่คูณร้อยก็มา เรื่องนี้เพื่อนหรือคนใกล้ตัวรู้ดี ที่จริงการตัดสินใจไปในครั้งนี้เป็นการตัดสินใจที่รวดเร็วและกะทันหันดั่งไฟเขียวห้าแยกมาก ในส่วนของเหตุผลที่เราตัดสินใจไปนั้นขอเก็บไว้บอกในตอนท้ายเพราะความลับทำให้ผู้หญิงเป็นผู้หญิง(เกี่ยวมั้ย?) ปกตินั้นเราทำงานพาร์ทไทม์ในช่วงปิดเทอมเป็นปกติอยู่แล้วเพราะเป็นคนโลภ555 แต่ปีนี้มีเหตุผลบางอย่างทำให้เราต้องออกก่อนกำหนดด้วยความจำเป็น แต่เอ๊ะ!มันยังไม่เปิดเทอมนี่หว่า เลยเกิดความคิดว่าเวลาที่เหลือจะทำอะไรเลยเข้าไปหางานอาสากับอากู๋ รู้ตัวอีกทีก็นั่งเขียนกระทู้อยู่นี่แหละ ทุกวันนี้ยังงงว่าอะไรดลใจ พอเราอ่านรายละเอียดของมูลนิธิด้วยความสมองไม่ซับซ้อนเราก็ตัดสินใจเลยว่าจะไป(โตมายังไงทำไมง่ายอย่างนี้!) ด่านสองคือขอแม่ หากคุณเป็นลูกผู้หญิงการขอไปต่างจังหวัดไกลๆคนเดียวไม่ต้องพูดถึง แม้แต่การขอไปไหนกับเพื่อนยังเป็นเรื่องยาก แต่! เราไม่เคยได้สัมผัสประสบการณ์ของคนปกติๆเค้าเลย นี่ถ้าบอกว่าตอนป.2ถูกทิ้งไว้ในป่าโตมากับแม่กอริลลาต่อสู้กับทาร์ซานเพื่อแย่งกล้วยก็เชื่อนะ แม่ผู้ไม่เคยห่วงลูกสาวและเชื่อว่าการให้ลูกเผชิญโลกกว้างจะสอนลูกได้ดีดั่งแม่นกที่ถีบลูกนกออกจากรังให้หัดบินทั้งๆที่สารคดีมักไม่ถ่ายตัวที่ตกลงไปตายให้เราได้ดูก็ตาม555 แต่อุปสรรคยังไม่หมดแค่นั้นเมื่อเราได้รับการอนุมัติจากเบื้องบนเลยลองชวนเพื่อนๆดูตอนแรกเราว่าจะไปคนเดียวเพราะอยากลองอะไรใหม่ๆแต่คิดไปคิดมาลองถามเพื่อนดีกว่าเผื่อมีใครอยากไป เหตุผลหลักๆที่หนีไม่พ้นคือ ติดเรียน ก็แหงแหละจะขึ้นม.6ใครจะชิวไปกินลมชมวิว555 ติดพ่อแม่ ที่สำคัญติดอายุ(เราแก่กว่าเพื่อนTTทั้งๆที่ไม่ได้ซ้ำชั้น) สรุปได้ฉายเดี่ยวเกี๊ยวกุ้งผักบุ้งโหรงเหรงตามคาด ดูเหมือนตอนนี้ทุกอย่างจะลงตัวเข้าที่พร้อมเดินทาง แต่สิทธิพิเศษถ้าคุณมีเพื่อนหวังดีหลายคน ปัญหาได้เกิดขึ้นเมื่อเราได้ข้อสรุปว่าจะเดินทางคนเดียว เพื่อนนั้นได้มาม่าและสาธยายความเสี่ยงยิ่งกว่าการเล่นหุ้นและการลงทุนผลตอบแทนสูง เมื่อความแม่นั้นได้ลอยแพลูก เพื่อนจึงทำหน้าที่ผดุงความยุติธรรมเอ้ยความเป็นห่วงแทนคุณแม่ที่เคารพรัก เราโดนห้ามจากเพื่อนทุกคนไม่ให้ไปเพราะกลัวว่าโดนอุ้ม โดนปล้น โดนจี้ โดนฆ่า โดนเอาไปทำซุปทำต้มยำและนานาตามที่เพื่อนจะจินตนาการได้ ณ ตอนนั้น เอาจริงๆตอนนั้นคิดมากอยู่นะเพราะตอนตัดสินใจไปไม่ได้คิด(อะไรเลย)แล้วเราก็ตั้งใจแล้วว่าจะไป ความเป็นห่วงของเพื่อนจึงได้แปรรูปมาเป็นความกลัวแต่ที่จริงมันก็แอบเป็นข้อดีนะเพราะเราจะได้รอบคอบและหัดคิดอะไรบ้างเพราะถ้ามีผู้หญิงมาถามเราว่าจะเดินทางคนเดียวเราจะไม่ให้เค้าไปเด็ดขาดมันค่อนข้างอันตรายมาก เรายังโชคดีที่ครั้งนี้เราไม่เจออะไรแต่เราก็อาจไม่ได้โชคดีอย่างนี้ทุกครั้ง เมื่อเราตกลงปลงใจและแหกข้อห้ามของเพื่อนทุกคนวันที่รอคอยก็มาถึง วันนั้นเราเตรียมของเสร็จกำลังจะออกจากบ้านเลยโทรไปถามพี่เขาว่าเราจะขึ้นดอยไปยังไง ด้วยความเด๋อของเรานั้นพี่เขาตอบกลับมาว่าเรายังไม่ได้ส่งยืนยันไปพี่เขาเลยให้คนอื่นไปแทนแล้ว อ้าวตายละ! กำลังจะออกจากบ้านแล้วทำไงดีหล่ะเจ้าแม่เด๋อ พี่เขาเลยให้เราเลื่อนตั๋วและส่งใบยืนยันการสมัครตามไป แล้วเราจึงได้เลื่อนวันไปแต่นั่นเป็นความโชคดีของเรานะเพราะเราซื้อตั๋วผิด555 ไม่เด๋อจริงทำไม่ได้ ที่จริงเราไปเชียงรายแต่เราต้องไปลงที่เชียงใหม่แต่เราดันซื้อตั๋วเชียงราย หลายคนคงคิดว่าเราไม่อ่านรายละเอียดหรืออ่านไม่ละเอียดแต่เราอ่านหลายรอบมากแต่ด้วยความสมองไม่ซับซ้อนเราเลยงงกับการแปลไทยเป็นไทยและจบลงโดยการส่งไปให้เพื่อนอ่านแล้วให้เพื่อนอธิบายให้เราเข้าใจ แหมถ้าจะทึ่มขนาดนี้นอนอยู่บ้านเถ๊อะ ที่จริงเหมือนเราเดินทางด้วยความไม่พร้อมในแทบทุกๆด้านแต่ความไม่พร้อมเหล่านั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นของการออกจากขีดจำกัดเดิมๆของตัวเอง
[เรายืมรหัสเพื่อนมาเขียนนะ ขอบคุณเจ้าของเป็นอย่างยิ่ง]

8.30 ถึงอาเขตเจียงใหม่แล้วเจ้า

เราเดินทางออกจากนครราชสีมาตอนเย็นประมาณหกโมงเย็น รถวีไอพีนอนจนรากงอกแตกรากฝอยสร้างXylem Phloemลำเลียงจนยืนต้นตายเพราะหมดอายุไขไปประมาณสามรอบกลับมาเกิดเป็นต้นมะเขือมีลูกชื่อเอื้อยและอ้าย เดินทางกลางคืนไม่ง่ายเลยถ้ามีเสียงกรนจากผู้สนับสนุนหลักใจดีที่เอื้อเฟื้อเสียงให้คุณได้ดื่มด่ำยามค่ำคืนตลอดจนเช้า เมื่อเชียงใหม่ในตอนเช้าด้วยการไม่ได้นอน เราก็นัดเจอพี่ฝ้ายทานข้าวเช้ากัน

และต่อรถกรีนบัสไปอ.เวียงป่าเป้า (เห็นนางแบบถูกใจรีบยกกล้องขึ้นมาถ่านนางแบบ)

มีพี่ถนัดจากหมู่บ้านมารับแวะทานข้าวเที่ยงและขึ้นดอย ปู๊นนน ปู๊นน

ตื่นเต้นกับดอยมากขึ้นดอยครั้งแรก ตกใจกับเขาหัวโล้นมากเลยเห็นแต่ในหนังสือพอมาเห็นของจริงมันส่งผลต่อความรู้สึกรุนแรงมาก เป็นวันแรกที่เผาหญ้าได้เพราะก่อนหน้านี้สั่งห้ามทำให้ตอนนี้ทุกคนเผาหญ้าเต็มไปหมด ควันหนาและหายใจลำบากมาก นั่งรถขึ้นไปจะเจอหมู่บ้านของมูซอก่อน แล้วไปต่อจะเป็นหมู่บ้านปกาเกอะญอ  

เดินผ่านห้องครัวของโรงเรียนด้วยย ใครสั่งใครสอนให้ถ่ายเอียงขนาดนี้ห๊ะ

อันนี้กำลังสร้าง













Day 2 : ตื่นเช้ามาอากาศดีมากและเย็นมากด้วย55555