สวัสดีค่ะ เราชื่อพริก เขียนกระทู้ครั้งเเรกตัดสินใจนานพอสมควรว่าจะเขียนลงดีมั้ย ตอนเเรกก็จะไม่เเต่เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้อยากเขียนเเละอยากถามเพื่อนๆขึ้นมาค่ะว่า 'เคยมั้ยถ้ารู้สึกชอบอะไรเเล้วเเต่หลังๆมันกลับทำให้เราไม่เเน่ใจตัวเองว่าชอบจริงรึเปล่า'
เราอายุ16ค่ะ เราชอบเรียนภาษามากไม่ว่าจะภาษาอะไรก็ตามถ้าเกิดชอบเเล้วจะหาทางเรียนเเละทำความเข้าใจกับมัน เเล้ววิชาที่เราชอบที่สุดคือภาษาอังกฤษ เเต่ก่อนตอนมัธยมต้น โรงเรียนเดิมของเราเป็นโรงเรียนขนาดกลางค่ะ มีนักเรียน600-800คน ซึ่งตอนนั้นยอมรับเลยว่าตัวเองเป็นหัวกะทิ555 เเละเเม้ว่าเราจะสอบไม่ผ่านวิชาใดก็ตามไม่เคยซีเรียสเท่าสอบอิ๊งไม่ผ่านเลยค่ะ สอบไม่ผ่านเเต่ละทีนี่ เครียดไปหลายวันเลย เราเป็นเด็กเเข่งทักษะให้ครู เเละเป็นครูที่เรารักเป็นครูที่สอนเราทำให้เราเข้าใจอยากเรียนอิ๊งมากขึ้น เราไปเเข่งทักษะให้ครูคนนี้ตอนม.1 เเละได้เหรียญเงินมา เเละอื่นๆมากมาย ตอนนั้นรู้สึกตัวเองเป็นเด็กเรียนมากๆ สอบทีไรไม่ได้ทอปก็ผ่านครึ่งตลอด (เเค่วิชาที่ไม่ได้คำนวณน่ะค่ะ เพราะเราโง่คณิตมากเกมส์24ตง24เเต้มนี่ไม่เคยเล่นกับเค้าหรอกเเค่นั่งคิดตามเพื่อนเล่นก็ไม่ไหวละทำไม่ได้) หลังจากนั้นเราก็ทุ่มเทกับการเรียนอิ๊งเป็นพิเศษค่ะ ช่วงม.3 เป็นยุครุ่งของเราเลยล่ะ555 เเต่พอจบม.3เเล้วเราเลยตัดสินใจสอบเข้าโรงเรียนประจำจังหวัดในตัวเมือง เเล้วก็ติดค่ะ เราเลือกลงเรียน สายวิทย์-คณิต 😑 ซึ่งก็รู้ตัวเองอยู่เเล้วค่ะว่ามันไม่ใช่เเนวทางเลย เราอยากเป็นครูอิ๊งอยากเป็นแอร์โฮสเตท เเต่กลับเลือกลงสายนี้ บอกเลยค่ะ สำหรับเรานรกมาก จะเรียนเเต่ละคาบนี่คิดหนัก หรือถ้าไม่เครียดฟังไม่รู้เรื่องก็จะเเอบงีบค่ะ อย่าทำตามนะคะ มันส่งผลกระทบมากจริงๆ พอเราเลือกเป็นเเบบนี้เเล้ว ไปเจอเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกันเล่นอยู่กลุ่มเดียวกัน เค้าลงเรียนสายศิลป์ เรากลับรู้สึกอิจฉา เเละรู้สึกโทษตัวเองขึ้นมาที่เป็นคนลังเลเชื่อเเต่คนอื่นตัดสินใจอะไรเองไม่ได้ เเละหลังจากเรียนสายวิทย์ มาเเบบงงๆ 😫 เเละได้โทรศัพท์ใหม่มา เรากลายเป็นคนละคนเลยค่ะ จากเอาการเอางาน กลายเป็นคนอ่านอิ๊งเริ่มเเย่ คำศัพท์ในหัวเริ่มขาดหาย เริ่มขี้หลงขี้ลืม เหมือนคนเอ๋อเลยค่ะ เรามีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงซึ่งเราจะปรึกษากันตลอด โดยเฉพาะอิ๊งบางครั้งคำที่นางถามมาเป็นคำศัพท์ที่เบสิคมากๆ เเละเราก็เคยได้ยินเคยอ่านเเละเคยจำได้เเต่ ณ เวลานั้นทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปหมด เราเเปลให้ไม่ได้ เราต้องพึ่งเอปเเปลภาษาเเปลให้มันตลอด จนวันนี้เราบ่นขึ้นมาว่า "เดี๋ยวนี้เป็นไรไม่รู้ เป็นชอบภาษาอังกฤษเเต่ทำไมภาษากลับเเย่ลงเรื่อยๆ รู้สึกขี้หลงขี้ลืม" เเล้วคำที่เพื่อนเราตอบมาคือ "ใช่ เป็นคนบอกเองว่าชอบอังกฤษเเต่บางครั้งเวลากูถาศัพท์อังกฤษๆตอบไม่ได้ และคำๆนั้นเป็นคำศัพท์เบสิคมากๆ กูยังรู้ กูเเค่ลองถามเฉยๆเเต่ก็ยังตอบกูไม่ได้" สตั๊นเลยค่ะ เป็นจริงเเบบที่มันพูดเลย เดี๋ยวนี้เเกรมม่าก็มั่ว คำศัพท์ที่เคยรู้ก็ลดน้อยถอยลงมาก ทำให้เราคิดกลับมาบ้านเเล้วตัดสินใจมาตั้งกระทู้นี้ อยากขอคำปรึกษาเพื่อนๆว่า เราจะเเก้ไขมันยังไงดี เพราะพฤติกรรมความไม่มีเป้าหมายของเรามันเริ่มตั้งเเต่เราเลือกเรียนผิดสายมันไม่ใช่ตัวเราเลย เเต่เเปลกพอได้เรียนในสิ่งที่ชอบกลับความรู้ขาดหายซะงั้น มันจึงทำให้เราสับสนมาตลอดเลยค่ะ
ปล.โรงเรียนของเราเป็นระบบลงทะเบียนเรียนเองผ่านเว็ปไซท์โรงเรียนค่ะ เราจึงคิดจะเปลี่ยนสายในเทอมหน้านี้ เราทำถูกเเล้วใช่รึเปล่าคะ เพราะเราคิดว่า เรียนสิ่งที่ชอบถึงจะงงบ้างเเต่ก็ยังดีกว่าไปเรียนในส่วนที่มันไม่ใช่ตัวเองเลย
5555กระทู้เเรกก็บ่นยาวเหยียด เเต่ขอบคุณคนที่หลงเขามาอ่านหรือเเสดงความคิดเห็นด้วยนะคะ😊
รู้สึกชอบในตอนเเรกเเต่ตอนนี้กลับเริ่มสับสนเเล้ว
เราอายุ16ค่ะ เราชอบเรียนภาษามากไม่ว่าจะภาษาอะไรก็ตามถ้าเกิดชอบเเล้วจะหาทางเรียนเเละทำความเข้าใจกับมัน เเล้ววิชาที่เราชอบที่สุดคือภาษาอังกฤษ เเต่ก่อนตอนมัธยมต้น โรงเรียนเดิมของเราเป็นโรงเรียนขนาดกลางค่ะ มีนักเรียน600-800คน ซึ่งตอนนั้นยอมรับเลยว่าตัวเองเป็นหัวกะทิ555 เเละเเม้ว่าเราจะสอบไม่ผ่านวิชาใดก็ตามไม่เคยซีเรียสเท่าสอบอิ๊งไม่ผ่านเลยค่ะ สอบไม่ผ่านเเต่ละทีนี่ เครียดไปหลายวันเลย เราเป็นเด็กเเข่งทักษะให้ครู เเละเป็นครูที่เรารักเป็นครูที่สอนเราทำให้เราเข้าใจอยากเรียนอิ๊งมากขึ้น เราไปเเข่งทักษะให้ครูคนนี้ตอนม.1 เเละได้เหรียญเงินมา เเละอื่นๆมากมาย ตอนนั้นรู้สึกตัวเองเป็นเด็กเรียนมากๆ สอบทีไรไม่ได้ทอปก็ผ่านครึ่งตลอด (เเค่วิชาที่ไม่ได้คำนวณน่ะค่ะ เพราะเราโง่คณิตมากเกมส์24ตง24เเต้มนี่ไม่เคยเล่นกับเค้าหรอกเเค่นั่งคิดตามเพื่อนเล่นก็ไม่ไหวละทำไม่ได้) หลังจากนั้นเราก็ทุ่มเทกับการเรียนอิ๊งเป็นพิเศษค่ะ ช่วงม.3 เป็นยุครุ่งของเราเลยล่ะ555 เเต่พอจบม.3เเล้วเราเลยตัดสินใจสอบเข้าโรงเรียนประจำจังหวัดในตัวเมือง เเล้วก็ติดค่ะ เราเลือกลงเรียน สายวิทย์-คณิต 😑 ซึ่งก็รู้ตัวเองอยู่เเล้วค่ะว่ามันไม่ใช่เเนวทางเลย เราอยากเป็นครูอิ๊งอยากเป็นแอร์โฮสเตท เเต่กลับเลือกลงสายนี้ บอกเลยค่ะ สำหรับเรานรกมาก จะเรียนเเต่ละคาบนี่คิดหนัก หรือถ้าไม่เครียดฟังไม่รู้เรื่องก็จะเเอบงีบค่ะ อย่าทำตามนะคะ มันส่งผลกระทบมากจริงๆ พอเราเลือกเป็นเเบบนี้เเล้ว ไปเจอเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกันเล่นอยู่กลุ่มเดียวกัน เค้าลงเรียนสายศิลป์ เรากลับรู้สึกอิจฉา เเละรู้สึกโทษตัวเองขึ้นมาที่เป็นคนลังเลเชื่อเเต่คนอื่นตัดสินใจอะไรเองไม่ได้ เเละหลังจากเรียนสายวิทย์ มาเเบบงงๆ 😫 เเละได้โทรศัพท์ใหม่มา เรากลายเป็นคนละคนเลยค่ะ จากเอาการเอางาน กลายเป็นคนอ่านอิ๊งเริ่มเเย่ คำศัพท์ในหัวเริ่มขาดหาย เริ่มขี้หลงขี้ลืม เหมือนคนเอ๋อเลยค่ะ เรามีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงซึ่งเราจะปรึกษากันตลอด โดยเฉพาะอิ๊งบางครั้งคำที่นางถามมาเป็นคำศัพท์ที่เบสิคมากๆ เเละเราก็เคยได้ยินเคยอ่านเเละเคยจำได้เเต่ ณ เวลานั้นทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปหมด เราเเปลให้ไม่ได้ เราต้องพึ่งเอปเเปลภาษาเเปลให้มันตลอด จนวันนี้เราบ่นขึ้นมาว่า "เดี๋ยวนี้เป็นไรไม่รู้ เป็นชอบภาษาอังกฤษเเต่ทำไมภาษากลับเเย่ลงเรื่อยๆ รู้สึกขี้หลงขี้ลืม" เเล้วคำที่เพื่อนเราตอบมาคือ "ใช่ เป็นคนบอกเองว่าชอบอังกฤษเเต่บางครั้งเวลากูถาศัพท์อังกฤษๆตอบไม่ได้ และคำๆนั้นเป็นคำศัพท์เบสิคมากๆ กูยังรู้ กูเเค่ลองถามเฉยๆเเต่ก็ยังตอบกูไม่ได้" สตั๊นเลยค่ะ เป็นจริงเเบบที่มันพูดเลย เดี๋ยวนี้เเกรมม่าก็มั่ว คำศัพท์ที่เคยรู้ก็ลดน้อยถอยลงมาก ทำให้เราคิดกลับมาบ้านเเล้วตัดสินใจมาตั้งกระทู้นี้ อยากขอคำปรึกษาเพื่อนๆว่า เราจะเเก้ไขมันยังไงดี เพราะพฤติกรรมความไม่มีเป้าหมายของเรามันเริ่มตั้งเเต่เราเลือกเรียนผิดสายมันไม่ใช่ตัวเราเลย เเต่เเปลกพอได้เรียนในสิ่งที่ชอบกลับความรู้ขาดหายซะงั้น มันจึงทำให้เราสับสนมาตลอดเลยค่ะ
ปล.โรงเรียนของเราเป็นระบบลงทะเบียนเรียนเองผ่านเว็ปไซท์โรงเรียนค่ะ เราจึงคิดจะเปลี่ยนสายในเทอมหน้านี้ เราทำถูกเเล้วใช่รึเปล่าคะ เพราะเราคิดว่า เรียนสิ่งที่ชอบถึงจะงงบ้างเเต่ก็ยังดีกว่าไปเรียนในส่วนที่มันไม่ใช่ตัวเองเลย
5555กระทู้เเรกก็บ่นยาวเหยียด เเต่ขอบคุณคนที่หลงเขามาอ่านหรือเเสดงความคิดเห็นด้วยนะคะ😊