รักครั้งแรกกับความต่างศาสนา

ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ธรรมดา ไม่พิเศษอะไร มีคนเข้ามาบ้างแต่ก็ไม่เคยมีใครจริงจัง แต่วันหนึ่งกลับมาเจอผู้ชายคนหนึ่ง เราเจอกันในที่ทำงาน เขาก็ดูมีภูมิฐาน หน้าตาก็พอไปวัดไปวา เราเห็นเขาครั้งแรกก็คิดในใจว่า คนนี้หน้าตาดีนะ เวลาเขายิ้ม ทำไมเราชอบจัง (ในการเจอใครสักคน เราก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเราต้องดูที่หน้าตาเป็นแค่จุดเริ่มต้นที่จะสนใจ เพราะยังไม่เคยรู้จักกันมาก่อน นิสัยยังไม่รู้) แอบคิดปลื้มเขาอยู่น้อยๆ เขาก็ทักทายเราปกติตามประสาคนเพิ่งรู้จักกัน เขาเป็นลูกครึ่งไทยกับปากีสถาน และสิ่งที่ตามมา เขาเป็นมุสลิม พอเรารู้เราก็แอบตกใจอยู่เล็กน้อย แต่ไม่ได้คิดอะไรมาก พอเริ่มรู้จักกัน เราสื่อสารเป็นภาษากลางคือภาษาอังกฤษ จากที่ดูที่ทำงานเขาเป็นคนขยัน รับผิดชอบในหน้าที่ ทุกคนในที่ทำงานพูดถึงเขาในทางที่ดีกันทั้งนั้น (ตามประสาผู้หญิงที่ชอบแอบเม้าท์คนต่างถิ่น) และมีโอกาสได้รู้จักครอบครัวเขา ก็พิสูจน์ได้ว่าภูมิหลังของเขาไม่มีข้อกังขาใดๆ ทุกอย่างที่พูดมาเป็นสิ่งที่บอกได้คร่าวๆว่าเขาเป็นคนที่ดีในระดับเบื้องต้น (เพราะเราก็ไม่สามารถรู้รายละเอียดลึกมากนัก) สิ่งที่ทำให้เราชอบเขามากขึ้นเรื่อยๆคือ เขาไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่ปาร์ตี้กลางคืน ไม่เล่นการพนันทุกชนิด ซึ่งเป็นสเป็คผู้ชายในฝันชัดๆ แต่ก็มารู้ทีหลังว่าที่เขาเป็นคนแบบนี้ เพราะเป็นข้อห้ามของศาสนาเขา ในจุดนี้เราก็เข้าใจมากขึ้น (อันนี้แค่เกริ่นนำเรื่องนะ) และทุกสิ่งที่เรารู้จากข้างบนทำให้เรารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้น่าคบหาได้ แต่ก็เพียงคิดไปคนเดียวว่า เราคงตบมือข้างเดียวมั้ง 555+ ไม่เป็นไรแค่ปลื้มๆไม่เสียหาย ยินดีที่ได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ไป บลาๆ วันหนึ่งเขาขอ fb เรา (ตอนนั้นอารมณ์แบบดีใจจัง แอบดีใจเล็กน้อย) และคาดไม่ถึงที่เขาเข้ามาทักแชทส่วนตัว ทักทายตามปกติ แต่ทักมาบ่อยและถามวันนี้เเป็นไงบ้าง ก็คุยว่าเรื่อยๆ เข้าใจว่าประสาเพื่อนที่ทำงาน แต่ในแชทเขาก็ชอบถามเรา เรื่องว่าทำไมเราไม่มีแฟน (เข้าใจอารมณ์คนไม่มีแฟน แต่มีคนมาถามทำไมไม่มีแฟนป่าว แบบไม่รู้จะตอบไง 55+) เขาก็บอกเขาโสดด้วย (เราก็คิด โอเคงั้นถึงเวลาถามกลับนะ 55+ ก็ถามทำไมไม่มีแฟน เขาก็บอกเหตุผลมา บลาๆ) จริงๆเริ่มรู้สึกว่า แปลกๆแล้วนะ เหมือนเขาอยากรู้จักเรามากขึ้น (แต่อารมณ์ผู้หญิงคือ คิดไปเองรึป่าว) แต่คือทุกครั้งที่เจอหน้าเขาก็ชอบยิ้ม เวลาเรามองไปนัยน์ตาเขา คือเรารับรู้ได้อ่ะ (หรือว่าเขาชอบเราจริงๆ) ชอบถามเหนื่อยมั้ย ในเวลาเรายุ่ง ให้ช่วยหรือเปล่า เราก็ชอบถามเขาด้วยเพราะเขาห่วงใยมา เราก็ตอบกลับไปด้วย และมีอยู่ครั้งหนึ่ง เรานั่งคนเดียวกำลังฟังเพลงผ่อนคลาย พอเขาเจอเรา เราก็ถอดหูฟัง แล้วถามว่ามีอะไรหรือเปล่า เขายิ้ม แล้วบอกว่า คุณสวยจัง คุณสวยมากๆ (โอโห้ ตอนนั้นเราเขินมาก แต่กลบเกลือนไปว่า ไม่หรอก ล้อเล่นรึป่าว 55+) และมีแบ่งขนมกันบ้าง เพราะเขาอยู่ดีๆก็บอกว่า เอามือมา ไอ่เราด้วยความซื่อก็ยื่นมือไป เขาก็เอาขนมมาวางบนมือ (โอ้ยยย เขินยิ่งกว่าเขินไปอีก) แล้วสุดท้ายในแชทเฟสบุ้ค วันหนึ่งขณะที่พูดคุยปกติ เขาก็บอกว่า I like you (ไอ่เราเห้ย เขาชอบเราแบบไหน หรือเพื่อนชอบเพื่อนรึป่าว) เลยเหมือนเด็กถามไปว่าชอบนี่คือไร แบบไหน ที่นี้กระจ่างเลย เขาก็พิมอธิบายมาเป็นฉากๆว่าจริงๆฉันชอบคุณตั้งแต่เห็นหน้าคุณ (คือเห้ย นี่มันมีจริงๆเหรอ ไม่เชื่อเลย) แล้วเขาก็เล่าต่อว่า เขาเห็นคุณขยัน และเป็นอัธยาศัยดี บลาๆ (ไม่อยากพิมพ์ต่อ เพราะเวลาอ่านเป็นภาษาอังกฤษมันธรรมดานะ แต่พอแปลอาจจะดูเว่อๆไป 55+) เข้าใจอารมณ์เราตอนนั้นมั้ย แบบกรี้ดมากกกกกกกก ด้วยที่ไม่เคยเจอใครบอกกับเราแบบนี้ เหมือนรับรู้ในสิ่งที่เขาบอก รับรู้ในความรู้สึกที่ทั้งเขาและเราเหมือนกัน เหมือนโลกทั้งใบเป็นสีชมพู หลังจากนั้นบางคนบอกว่าอาจจะเร็วไป แต่สำหรับเราการที่ใครมีความรู้สึกตรงกัน เราไม่เสียหายที่จะลองคบหาดูใจกัน มันใช่เรื่องเสียหาย เพราะตอนนั้นแน่ใจเต็มเปี่ยมว่าคนนี้แหละ ขอคุยแค่คนเดียวพอ แล้วเขากับเราก็ตกลงเป็นแฟนกัน เมื่อทุกอย่างกำลังจะไปได้สวย แต่......(เราลืมอะไรไปบางอย่างรึป่าว) เขาเป็นมุสลิม เราเป็นพุทธ ต้องบอกก่อนว่าตอนที่เราตกลงคบหากัน เราตัดสินใจโทรบอกครอบครัวว่าเราคุยกับคนนี้นะ เล่าประวัติ บลาๆ สิ่งที่ตามมาคือ อย่ายุ่งกับเขาเลย อย่ารักหัวปรักหัวปรำ เรากับเขาต่างกันเกินไป โดยเฉพาะศาสนา ที่นี้แหละ สิ่งที่เกิดขึ้นเราคิดเรื่องนั้นตลอด ด้วยความเป็นคนยุคใหม่ ไอที ข้อมูลแหล่งที่คนหามากสุดคือกูเกิ้ล ค้นเลย เกี่ยวกับความรักรูปแบบนี้ พันทิปเลยย อ่านเข้าไป อ่านทุกหัวข้อที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ เราก็รู้นะบางข้อมูลมีทั้งจริงและไม่จริง แต่คิดเสมอว่า มันก็ดี อย่างน้อยมันก็ได้เตือนเรา จะได้มีสติ รับรู้ทุกอย่างไม่ว่าจะด้านเสียและด้านดี แต่ที่เจอคือด้านเสียเยอะมาก โดยเฉพาะผู้หญิง คิดว่าทุกคนที่อ่านคงรู้ดี ถ้าถึงจุดหนึ่งที่เราทั้งสองคนรักกันมากพอ ก็ต้องแต่งงานกัน และมุสลิมเขาต้องแต่งงานกับศาสนาเดียวกัน ถึงจะเรียกว่าการแต่งงาน (เอาแล้วที่นี้ คิดหนักเลย) นั่นหมายถึงเราต้องทำใจรับให้ได้ว่าต่อไปถ้าฉันรักผู้ชายคนนี้มาก และเขาก็รักฉันมาก มันก็ปฏิสธไม่ได้ว่าต้องมีเรื่องนี้เข้ามา และฉันต้องเปลี่ยนศาสนา ถ้าฉันแต่งงานกับเขา (บางคนที่อ่าน อาจคิดว่า โอ้ยย ทำไมเธอคิดไปไกล เธอเพิ่งคบกันเองนะ คิดปัจจุบันสิ) เราอยากบอกอะไรอย่างหนึ่งว่า เราเป็นคนประเภทหนึ่งที่เมื่อคบกับใครแล้ว เราไม่ขอคบแบบคบไปเรื่อย สำหรับเราแบบนั้นมันไม่ใช่ เราคิดถึงอนาคตเสมอ ว่าถ้าเป็นแบบนี้ ต่อไปจะเป็นไง ไม่ใช่เพื่อมาแล้วจากไป อย่างนั้นมันไม่ยุติธรรมสำหรับความรู้สึกที่ให้ไป เพราะงั้น เราคิด ทบทวน สอบถาม ทำทุกวิธีว่าเราควรหาทางออกอย่างไร เราถามตัวเองเสมอว่าเธอยอมรับได้หรือเปล่าในเรื่องนี้ สุดท้ายเราก็ได้คำตอบว่า เราไม่สามารถ ไม่สามารถทำอะไรเพื่อเขาขนาดนั้นได้ ถ้าถึงจุดนั้นจริงๆ ครอบครัวก็เตือนมาลางๆแล้ว และเราก็คิดไปอีกว่า แล้วทำไมเราต้องมาทำร้ายตัวเองอีก ถ้าเรารู้ว่าอนาคตสุดท้ายมันต้องเจ็บ มันต้องจบ และยิ่งเรามีความผูกพันธ์มากๆๆและมากกว่านี้ เราคงเสียใจมากๆๆๆๆมากกว่านี้ ถ้าเราตัดสินใจพอหรือหยุดตอนนี้ เราคงเสียใจ แต่ไม่เสียใจมากเท่าอนาคตแน่ๆ และขอบอกก่อนเลยว่า เรากล่าวถึงเรื่องที่ครอบครัวบอกกับเราให้เขาฟังทุกอย่าง เขารับรู้ เขาก็ขอให้เราโฟกัสปัจจุบัน ให้เราเชื่อใจเขาเสมอ เราทั้งสองก็ยื้อกันมาตลอด ด้วยความคลุมเครือทั้งหมอที่พูดมา มันยังคงค้างคาใจเราอยู่ตลอด มันไม่หายไปไหนเลย และเราก็ตัดสินใจบอกเขาเกี่ยวกับทุกเรื่องที่เรากังวลรวมถึงศาสนา และถามความเห็นเขาว่าเราควรทำไงต่อไป เราควรจบมั้ย คุณจะได้ไม่เสียเวลากับฉัน คุณจะได้ไปเจอคนที่เหมาะสมมากกว่า ก็พูดไปต่างๆนานา เขาก็ฟังตลอดนะ เวลาพูด แต่เขานิ่งมาก ส่วนเรานั้น น้ำตาจะไหลอยู่แล้ว เราก็ถามความเห็นเขา คำพูดที่เราเจ็บมากคือ ผมผิดพลาดอะไรเหรอ ผมทำอะไรผิด และผมสามารถพูดอะไรได้บ้าง ถ้าคุณตัดสินใจแล้ว และนั่นทำให้เราร้องไห้ต่อหน้าเขาครั้งแรก ด้วยความรู้สึกผิดมากว่า ฉันได้ไปทำร้ายคนคนหนึ่งที่รักฉันมากเข้าแล้ว เขาตกใจมาก จนเราไม่ไหวบอกว่าโอเค เราไม่ไหว เราขอโทษที่บอกแบบนั้น (สุดท้ายครั้งนั้นก็ยังเป็นแฟนกันเหมือนเดิม) และคิดว่าความอึดอัดใจเราจะหายไปหรือเปล่า ตอบเลยว่า "ไม่" มันยังอยู่เสมอ แต่พอเห็นหน้าเขาทุกอย่างเหมือนหยุดไว้ และสุดท้าย ความอึดอัดใจครั้งที่สองที่มันพุ่งออกมาจนไม่สามารถเก็บได้แล้ว เราตัดสินใจครั้งนี้ต้องไม่ร้องไห้ให้เขาเห็น เราต้องเข้มแข็ง (ถึงมันจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ต้องทน) ครั้งนี้เหมือนเดิม เราบอกเราไม่สามารถคบคุณต่อไปได้แล้ว คุณรู้เหตุผลดีกว่าใคร ด้วยเหตุผลเดิมที่เคยบอกไป รู้มันถึงที่พยายามพูดด้วยน้ำเสียงเข้มแข็งไม่สั่นแม่แต่นิด แต่เขากลับนิ่ง นิ่งมาก (คิดว่าเป็นเพราะเราพูดเป็นครั้งที่สองแล้ว T^T) จนเรากลัวว่าเขาคิดอะไรกันแน่ แต่สิ่งที่เห็นได้ชัดคือสีหน้าที่เรารู้สึกไม่ดีเลย เหมือนเอามีดไปกรีดหัวใจใครเข้า จนเราต้องถามซ้ำสองครั้งว่าคุณคิดว่าไง เขาพูดสั้นมาก If you want (ถ้าคุณต้องการ - สั้นมากจนเรากลัว กลัวใจตัวเอง T^T) และเราก็รู้สึกผิดมากจนถึงตอนนี้ว่าเราไปพูดกับเขาว่า ให้ไปหาคนใหม่ที่เหมาะสม และเป็นมุสลิมหรือคนที่เขายอมรับคุณได้ (T^T อารมณ์ตอนนั้น ทำไมเราพูดไป เราขอโทษจริงๆ เรารู้สึกไม่ดีเลย) และแน่นอน เขาพูดแทรกมาว่า "Thanks for your advice- ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ ด้วยสีหน้าดูโกรธนิด เหมือนประชด T^T" จากนั้นเหมือนเราพยายามอยากได้คำตอบจากเขา ว่ากำลังคิดอะไร จนเขาพูดตัดบทว่า ให้เวลาฉันคิด เขาบอกจะโทรมาพูดอีกครั้ง ... แล้วหลังจากนั้นสำหรับเราคือมันจบลงแล้ว แต่เราก็รอเขานะ อยากรู้ว่าเขาคิดยังไงเหมือนกัน แต่คิดไว้ว่าถ้าเขาไม่ติดต่อมาคงจบแล้วจริงๆ หลังจากเราบอกแบบนั้นกับเขา รู้มั้ย เรานอนร้องไห้เลย เป็นฝ่ายบอกเขา แต่เสียใจมาก ไม่รู้ทำไม เราควรทำไงต่อไป จริงๆคิดไว้ว่าถ้าเราไม่ลืมเขาสักทีคงต้องบล็อกทุกช่องทาง ไม่ให้เราเห็น แต่ยังทำใจไม่ได้ T^T รักครั้งแรก ทำไมต้องเจ็บขนาดนี้ ลืมยากขนาดนี้กัน T^T ต่อไปเรื่องนี้คงเป็นปมเราไปตลอด ศาสนากับความรัก มันยากเกินที่จะอธิบาย (เรากับเขาไม่ได้ทำงานที่เดียวกันนะตอนนี้ เพราะตอนนั้นเราแค่ไปช่วยงานชั่วคราว ส่วนการติดต่อส่วนใหญ่ก็ Video call มากกว่า) ลืมบอกว่าเราเสนอให้เรากับเขาลดสถานะมาเป็นเพื่อนได้หรือเปล่า (แต่จริงๆเราคิดในใจเราเองก็อาจทำไม่ได้เหมือนกัน)

.... ที่อยากมาแชร์ประสบการณ์ เพราะอยากเตือนใครหลายๆคนที่อยากมีความรัก แต่อย่าคิดที่จะรักอย่างเดียว รักมันมากกว่ารัก แค่คำเดียว (หรือบางครั้งเราอาจรักเขาไม่มากพอ) ถ้าคิดว่ารับในทุกๆเรื่องได้ ก็ลุยต่อไป ขอให้โชคดีในความรัก T^T