ปกติไม่เคยทำงานไกลบ้านขนาดนี้เลยค่ะ เมื่อก่อนอยากกลับบ้านก็ได้กลับทุกอาทิตย์
แต่ตอนนี้เข้ามาอยู่กรุงเทพคงกลับได้แค่ปีละครั้ง เวลามีอะไรที่มาสะกิดต่อมคิดถึงบ้านน้ำตาก็พานจะไหลเอาดื้อๆ
ทำงานเสร็จ หาข้าวกิน กลับห้อง เสาร์ทำงาน ได้หยุด 1 วัน
เย็นมาร้องไห้คิดถึงบ้านทุกวัน ตอนออกจากที่เก่าแม่บอกให้พักอยู่บ้านอ่านหนังสือสอบก่อนก็ไม่เชื่อ เพราะมีราชการอีกหลายที่กำลังจะเปิดสอบ
ใครค้านก็ไม่ฟัง เราดึงดันจะมาคิดว่าอย่างน้อยก็มีงานทำ
แต่ค่าครองชีพ ค่าหอที่นี่ก็แพง ขึ้นรถไฟยิ่งช่วงเช้าก็อัดกันอย่างกะปลากระป๋อง มาอยู่ใหม่ๆ ต้องควักเงินเก็บมาใช้ เพราะค่าประกันหอค่าห้องก็หมดไปเป็นหมื่นกว่า คำนวณแล้วเดือนๆ นึงแทบจะไม่พอใช้ แต่ก็จะมาให้ได้
ตอนนี้อยากกลับก็กลับไม่ได้อีก ไหนคนอื่นเค้าจะว่าผ่านแม่มาให้แม่ช้ำใจว่าลูกแม่ไม่อดทน ไม่อยากให้ท่านทุกข์ใจไปมากกว่านี้
แถมต้องมาคอยเป็นห่วงเราอีก แต่อยู่นี่ก็ทรมานทั้งใจ ทรมานทั้งเงินในกระเป๋า คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่น้อง คิดถึงหมา
เสียใจที่ไม่เชื่อคำแม่แต่แรกตอนนี้ก็ได้แต่บอกตัวเองให้อดทนอย่างเดียว