อยากจะสู้ แต่เหมือนจะสู้ไม่ไหว ความท้อใจมีมากขึ้นทุกที

สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา อายุเลข 3 แล้วค่ะ อยากจะขอคำแนะนำ และระบายความในใจ เพราะเราไม่รู้จะต้องจัดการกับชีวิตยังไง ควรคิดควรทำอะไรก่อนหลัง มันสิ้นหวังหมดไปหมด

  เริ่มแรกปัญหาครอบครัว ครอบครัวเราเป็นหนี้สินอยู่รวมๆแล้ว เดือนนึงเรามีภาระค่าใช้จ่ายอยู่ประมาณ 7-8 หมื่นบาทต่อเดือน ก่อนหน้าที่เราจะเจอแฟน เราทำงานทุกอย่าง กลางวันทำงานประจำ กลางคืนก็รับงานกลางคืน แต่โชคดีค่ะ ที่ยังเจอคนที่เมตตาเสมอ จึงมีรายได้พอดีกับรายจ่าย ใช้คำว่าพอดีเลยนะคะ เพราะแทบจะไม่เหลือกิน แต่ก็อยู่ได้ค่ะ เพราะคำว่า พ่อแม่ เราอดทนทุกอย่าง จนวันหนึ่ง

   เรามาเจอแฟน เค้าค่อยข้างมีฐานะ เป็นผู้ใหญ่ ซึ่งตอนแรกพอเรารุ้ว่าเขามีฐานะมากๆ เราผลักไสไล่ส่งเค้าไปเลยค่ะ เพราะเรากลัวเจ็บ กลัวทุกอย่าง แต่เค้าก็พยายามพิสูจน์ตัวเอง จนเราได้คบกัน เค้าส่งเสียเลี้ยงดูเราและครอบครัว อย่างดีค่ะ แต่เค้าไม่ให้เราทำงานอะไรเลย ไม่ให้เจอสังคม ไม่ให้ไปไหนกับเพื่อนแม้กระทั่งผู้หญิง เพื่อนสังคมเราก็แบนเราไป แต่เราก็ยอม เราคิดว่าเราจะทำให้ดีที่สุด เพราะในระหว่างที่คบกัน มันมีโมเม้นที่ดีมาก จนเราไม่เคยว่าเราจะไม่มีเค้าอีกในชีวิต เค้าให้ความหวังเราและครอบครัวไว้มาก แต่หลังจากคบกันมาเกือบปี ก็เริ่มระหองระแหง ทะเลาะกันบ่อย เพราะความไม่เข้าใจ ต่างคนต่างระแวง ซึ่งเราเคยจับได้ว่าเค้าคุยกับสาวๆบ่อย เราเลยกลัว แต่เค้าคิดอะไร ระแวงอะไรเรา อันนี้เราไม่รู้เลยจริงๆค่ะ จนวันนึงเราเหนื่อยทั้งคู่ และตัดสินใจหยุดติความสัมพันธ์ลง ความรู้สึกเราเหมือนโลกถล่ม แต่เราพยายามยอมรับความจริง คิดหาวิธีกลับไปใช้ชีวิตเหมือนก่อนที่จะมาเจอเค้าให้ได้

   แต่วันนี้ที่เรามาตั้งกระทู้ เพราะเมื่อแม่และครอบครัวเรารู้ว่าเราเลิกกัน แม่เครียดมากค่ะ นั่งเหม่อลอย เค้าปล่อยไม่เป็นวางไม่ได้ เค้ายังติดอยู่กับความหวังที่แฟนเคยให้ เค้าโทษแต่ตัวเราว่า เราไม่ดีเราแย่ ทั้งๆที่เราก็ไม่ได้ทำอะไรเลย ไหนเราจะต้องเครียดเรื่องจะมาหางาน หาเงิน จัดแจงปัญหาต่างๆมากมาย และทั้งสังคมคนรอบข้าง  ที่จะต้องใช้ความเข้มแข็งฝ่าฝันไป เราก็ยังต้องมาเครียดเรื่องที่บ้านอีก เราท้อใจมากค่ะ

       ส่วนแฟนตอนนี้เค้าคงหมดรักเราไปแล้ว เค้าไม่แคร์เรา ไม่สนใจเราเลยว่าจะกินอยู่อะไรยังไง เราเหลือเงิน 1 พันกว่าบาทกับหนี้สินอีกจำนวนมาก เราจะกลับบ้าน เราก็ไม่อยากทำให้แม่เจ็บปวด เพราะตอนนี้เราโกหกแม่ว่าเราดีกับแฟนแล้ว ทั้งๆที่เราไม่ได้คุยกับเค้าเลย และหนี้สินของเราก็เริ่มถูกทวง เรายังรักเค้านะคะ แต่เราไม่อยากกลับไปคุยกับเค้า กลัวเค้าจะหาว่าเราไปขอเงินเค้ากินเค้าใช้ เราอาย เราไม่อยากต้องไปเป็นภาระของใครอีก

      สุดท้ายอยากจะบอกว่า มันไม่ได้ท้อนะคะ มันยังสู้ไหว แต่แค่ไม่มีแรง และไม่รู้ว่าต้องไปทางไหนทำอะไรก่อน แต่บางทีก็มีความคิดเข้ามาบ่อยๆว่าจะต้องดำเนินชีวิตไปอีกเพื่ออะไร อยากได้กำลังใจที่ไหนก็ไม่มี จะบอกความจริงก็สงสารแม่ เราต้องแกล้งมีความสุข ประคองทุกอย่างไว้ เพื่อให้คนรอบข้างของเราเข้มแข็ง แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าเราแย่มากแล้ว เราไม่กินอะไรมา 3-4 วันแล้ว
นี่เราทำกรรมอะไรไว้มากมายหรอคะ เราต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ ไม่จบไม่สิ้นสักที

ถ้ายาวไปหรือพิมพ์วกวน ยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ