คือ ฉันเคยมีเพื่อนคนนึงคะ เราสนิทกันโดยไม่รู้ตัว จริงๆแล้วตอนที่ฉันอยู่กับเขา แรกๆเราก็ไม่ค่อยได้ดูแลกันหรือไกล้ชิดอะไรกันมาก ฉันจะสนิทกับเพื่อนอีกคนมากกว่าเขา แต่ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมไม่ชอบเพื่อนคนนั้นแต่ดันไปชอบเขา แต่ก็เหมือนฟ้าแกล้งนะคะ พอฉันเริ่มรู้สึกตัวว่าชอบเขาก็ประมาณตอน ม.3 เราก็ไกล้ชิดกันมากขึ้น เขาทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันสำคัญ อาจจะเป็นความรู้สึกที่คิดไปเอง แต่ตอนนั้นฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เราใช้ชีวิตส่วนมากอยู่ด้วยกัน ทั้งเรียน กินข้าว และเล่น มันเหมือนทุกอย่างลงตัวไปหมด สายตาของเขาทุกครั้งที่มองมามันทำให้ฉันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ฉันมีปัญหาเขาก็จะมาช่วยตลอด มีอยู่ครั้งนึงคะ รถของฉันยางแตก ต้องบอกก่อนว่าฉันเป็นคนอ้วน ส่วนเขาหล่อมาก^^ คือพอยางแตกฉันก็เลยให้พี่ขับกลับไปก่อนเพราะถ้าไปกัน2 คน ล้อคงแย่แน่ ตอนนั้นฉันยืนอยู่คนเดียวและคนเดียวที่ฉันนึกถึงก็คือเขา เขาโผล่เข้ามาในความคิดตอนนั้นเป็นคนแรก ฉันเลยตัดสินใจโทรหาเขา เพื่อให้เขามาช่วย ตอนแรกฉันก็เกร็งนะคะกลัวว่าเขาจะไม่มา เพราะเราคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง ตอนฉันโทรไปบอกว่ายางแตก เขาก็ถามแค่ว่าฉันอยู่ตรงไหน แล้วก็ตัดสายไป ฉันเลยไม่แน่ใจว่าเขาจะมาไหม ฉันก็ยืนรอแบบแอบหวังว่าเขาหน้าจะมาพอผ่านไปสักพักฉันก็ได้ยินเสียงรถ ฉันเลยโผล่หน้าออกไปดู คือวินาทีนั้นที่ฉันเห็นเจ้าของเสียงรถนั้น คือความรู้สึกในใจมันแบบมีความสุขแบบที่สุด คือพอเห็นหน้าเขา เขายิ้มให้ฉัน คือมันเป็นความรู้สึกที่ปลื่มมากกกกก และนั้นก็เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ซ้อนรถเขามันเป็นความทรงจำที่ดีมากกก แล้ววันนั้นก็ผ่านไปด้วยดี หลังจากวันนั้นความรู้ที่ชอบเขาก็ทวีความชอบขึ้นไปเรื่อยๆจนแน่ใจว่ามันเกินคำว่าเพื่อนมาไกลมาก เขาก็ยังทำดีกับฉันและมันเริ่มพิเศษมากขึ้น ทั้งโทรคุยกันเป็นชั่วโมง ไปเที่ยวด้วยกัน กินน้ำแก้วเดียวกันหลอดเดียวกัน ช่วงเวลานั้นมันมีความสุขมากกจนไม่รู้จะอธิบายยังไง จนวันนึงเป็นช่วงปิดเทอม ม.3 จะขึ้น ม.4 เราเรียนต่อที่เดียวกัน วันนั้นฉันตัดสินใจบอกเขาว่าฉันรู้สึกยังไงฉันต้องรวบรวมความกล้ามากถึงมากที่สุดที่จะบอกเขา แต่สิ่งที่เขาตอบกลับมาคือเขาคิดกับฉันแค่เพื่อน ฉันก็ยังหน้าด้านขอโอกาสจากเขา โอกาสที่ฉันจะได้ดูแลเขาแบบจริงๆ แต่สุดท้ายก็ไม่มี แล้วระหว่างเราก็ห่างกันไปแล้วช่วงนั้นเปิดเทอม ม.4 เราเรียนกันคนละห้องฉันอายจึงไม่กล้าเจอหน้าเขา แต่สุดท้ายฉันก็ทำใจไม่ได้ เลยพยายามหาโอกาสให้ฉันได้คุยกับเขาได้ไกล้เขาเหมือนเดิม ต้องไปจีบหญิงให้เขาฉันก็ยอม ฉันเจ็บนะแต่ก็ทำ ไม่รู้ทำไม แต่พอมีช่วงนึงที่เขามีแฟนแล้วกำลังฝึกเล่นกีต้า เขาเลยให้ฉันปริ้นเนื้อเพลงให้ตอนนั้นเลยทำให้ เราได้มีโอกาสคุยกัน เราคุยกันเกือบทุกวัน วันละหลายชั่วโมง ยอมรับว่าตอนนั้นฉันรู้สึกดีมากถึงรู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่ได้ชอบฉันแต่แค่นี้ก็สุขใจแล้ว เขาร้องเพลงดีดกีต้าให้ฉันฟังมันก็ทำให้ฉันคิดเข้าข้างตัวเองอยู่ไม่น้อยเลยแหละ ฉันได้มีควาสุขแบบนี้อยู่สักพักและเข้าก็หายไป นับตั้งแต่ช่วงที่รู้สึกแรกๆจนมาถึงช่วงนี้ก็ประมาณ 2 ปี แต่ความรู้สึกที่ฉันมีให้เขาก็ไม่น้อยลงเลยมีแต่เพิ่มขึ้นจนฉันรู้สึกว่าฉัน รัก เขา ฉันได้แต่แอบมองเขาหาโอกาสให้เขาสนใจฉัน ทำทุกอย่าง ให้ของขวัญเขา ช่วยงานเขา ทำตัวให้เขาสนใจ เขาเปลี่ยนเบอก็ไปขอเบอร์เขา ทักแชทเขา เอาลูกอมเขียนจดหมายไปใส่ใต้โต๊ะเขา หาเรื่องเจอเขา แต่สุดท้ายที่ฉันพยายามมามันก็ไม่ได้ผลอะไรสักอย่าง เขายิ่งห่างฉันไปเรื่อยๆ จากเพื่อนสนิทกลายเป็นคนเคยรู้จัก เขาเดินผ่านฉันเขาไม่เคยมองเห็นฉัน สายตาของเขาว่างปล่าว เจอฉันยืนกับเพื่อนทักเพื่อนฉันเล่นกับเพื่อนฉันแต่มองข้ามฉันเหมือนฉันไม่มีตัวตน ตอนนั้นฉันเฮิตมาก ทุกอย่างในชีวิตพังลง ทั้งเรื่องเรียนและจิตใจ ฉันเห็นภาพเก่าๆที่ฉันเคยอยู่กับเขาในทุกๆที่ที่ฉันผ่าน หัวใจฉันมันเจ็บจี๊ดทุกครั้งที่เห็นเขาที่เห็นเขาอยู่ไกล้ๆทุกคนยกเว้นฉัน ฉันร้องไห้ได้ทุกที่ทุกเวลา ตาฝาดเห็นคนอื่นเป็นเขา ฉันเป็นหนักขนาดนี้แต่ฉันก็ยังรักเขา ฉันก็ยังคงอยากอยู่ไกล้เขา จนเวลาผ่านไปฉันเป็นแบบนี้อยู่ ปี กว่าๆ ฉันก็เริ่มเก็บอาการได้ดีขึ้น วันนึงเราได้ไปแข่งละครเวทีด้วยกัน เขาแต่งหน้าวาดหนวดแต่มันเลอะฉันเลยบอกเขา สิ่งที่ฉันได้พบคือเขาให้ฉันวาดให้ใหม่ คือนานเท่าไหร่แล้วที่ฉันไม่ได้มองหน้าเขาไกล้ๆ แต่วันนี้ฉันได้มองหน้าเขาไกล้ๆได้สัมผัสใบหน้าของเขาหัวใจฉันมันเต้นแรงแต่ก็เจ็บปวดไปพร้อมๆกัน มันเป็นอะไรที่ทั้งสุขและทุขรวมๆกันแล้วเราก็ห่างกันไปอีกครั้งจนมาถึงงานกีฬาสี เราอยู่กันคนละสี แต่วันนั้นเขาเข้าแข่งวิ่งทางไกลซึ้งเขาปอดไม่ค่อยแข็งแรงแต่เขาก็เข้าแข่งเขาวิ่งจนมาถึงเส้นชัยตอนแรกฉันก็จะไม่ไปดูเขาหรอกเพราะอยู่กันคนละสีแต่สุดท้ายก็ทนไม่ได้ต้องวิ่งไปดูแลเขา และวันนั้นก็เป็นอีกหนึ่งวันที่ฉันได้ดูแลเขาได้พัดให้เขาหาน้ำให้เขากิน บีบขาให้เขา ทุกอย่างฉันเต็มใจ ดูแลดีจนลืมไปเลยว่าเราอยู่กันคนละสี555 ลืมดูแลสีตัวเองเลยมัวแต่ดูแลเขา และหลังจากวันนั้นเราก็ห่างกันไปจนมาถึงวันสุดท้ายของ ม.6 ฉันตัดสินใจเดินไปให้เขาเขียนเสื้อให้ ถึงแม้สิ่งที่เขาเขียนให้จะไม่ได้พิเศษอะไรแต่ฉันก็ดีใจนะ และจากวันนั้นเราก็จบ ม.6 แล้วแยกย้ายกันไป ได้เจอกันบ้างแต่ก็เหมือนคนไม่รู้จักกัน แต่ใจของฉันก็ยังคงรัก และหวังอยู่น้อยๆ จนมาถึงปัจจุบัน ฉันยังตามเฟส เข้าอยู่ ยังซ่องเขาอยู่ตลอดถึงตอนนี้เขาจะรักกับแฟนเข้ามาก แต่ฉันก็ยังรู้สึกรักเขาเหมือนเดิม จาก ม.3 มาตอนนี้ ปี 2 แล้ว ก็ปราณ5 ปีที่ไม่เคยลืมเขาเลย

ปล.ยาวมากแต่แค่อยากแชร์ประการณ์เฉยๆนะคะ อย่าว่ากันน้าาาา