ยาวนิดนึงนะคะ
คือเริ่มมาจากครอบครัวเราก่อนนะคะ พ่อแม่เราทะเลาะกันมา3-4ปี เรื่องผ.ญของพ่อและเรื่องเงิน เราแยกออกจากบ้าน แต่งงาน มีลูกคนนึง ตอนแรกไม่มีอาการอะไร ตอนท้องสามีเราดูแลดีมาก ไม่เคยร้องไห้เพราะสามีเลย แต่พอหลังคลอด เราเริ่มเครียด เครียดเรื่องแม่สามี เครียดเรื่องสามี เค้าไม่ค่อยมีเวลาให้ เค้าใส่ใจคนอื่นมากกว่าเรา ทั้ง ๆ ที่คนอื่นที่ว่าก็คือครอบครัวเค้านั้นแหละ เค้าชอบทำเหมือนกระตุ้นอารมนั้นของเรา เค้าชอบทำให้โกรธโดยการเงียบ เราพูดด้วยเค้าไม่พูด เค้าคุยกับแม่เค้า และทุกคนในห้องคุยกับเค้า แต่ไม่มีใครคุยกับเราเหมือนเราเป็นส่วนเกิน แต่ก็เป็นแค่ช่วงที่เค้าโกรธเรา พอเค้าหายทุกอย่างก็เหมือนเดิม เราเกลียดการเงียบแบบนั้น วันนึง เราโทรหาเค้า (เราห่างกันมา3-4วันเนื่องจากเค้าไปทำงานตจว)แล้วเราพูดเรื่องลูก แล้วจู่ ๆ เค้าก็บอกว่า งั้นแค่นี้แหละ แล้วตัดสายเราทิ้งไปเลย เราโทร จิก ๆๆๆๆ หาเค้าทั้งไลน์ทั้งโทรสาย วิดิโอคอล ข้อความ ทุกอย่าง เป็นช.ม เยอะมาก เค้าไม่รับไม่ตอบไม่อ่านเลย เรากรี๊ด ๆๆๆๆๆๆ พอกรี๊ดแล้ว เรารู้สึกโล่งมาก เหมือนปลดปล่อยทุกอย่าง พอเค้ารับ เค้ากลับบอกแค่ว่าเค้าเผลอหลับไป หลังจากนั้น เราพยายามไม่คิดมาก พยายามทำใจให้สบาย อย่าเรียกร้องอะไร เค้าไปทำงานก็ดูแลลูกดูแลเราทุกอย่าง เงินที่เราทำงานเค้าแทบไม่แตะเลย แต่คิดได้2-3วันเราเริ่มคิดมากอีก คิดว่าทำไม เค้าไม่โทรหาเรา เค้าคุยในกลุ่มไลน์ที่มีเราอยู่ด้วย แต่เค้าบอกเราว่างานยุ่ง เราโกรธเค้าอีกแล้ว ทำไมเราถึงต้องคิดมากขนาดนั้น ทั้ง ๆ ที่เรามีสติ เรารู้ว่าไม่ต้องคิดมาก เราเป็นโรคจิตจริง ๆ หรือเราแค่เรียกร้องความสนใจ อยากให้เค้าสนใจเรา เราเคยคิดถึงขั้นถ้าเราตายเค้าจะสนใจเราไหม และถึงขั้น อยากฆ่าเค้าให้ตายด้วยมือของเราแต่คิดเฉพาะตอนโมโหนะคะ แต่เราก็ยับยั้งได้ เหมือนแค่คิดแต่ทำจริง ๆ ไม่ได้ อ่ะค่ะ
ป.ล. อย่าด่าเรานะคะ เราเจอมาเราว่ามันแย่พอสำหรับเราแล้ว เราอยากหาที่พึ่งหาคนช่วยคิดว่าเราจะทำยังไง ควบคุมอารมยังไง คิดยังไง ใครพอจะช่วยได้ช่วยหน่อยนะคะ เป็นแบบนี้มันแย่จิง ๆ ลูกก็มีแล้วกลัวจะเป็นตัวอย่างที่รุนแรงให้ลูก ค่ะ พยายามข่มจิตใจ แต่เหมือนยิ่งกรั้นมันยิ่งสะสมอ่ะค่ะ
เราเป็นโรคจิตอ่อน ๆ รึป่าว หรือเราแค่เรียกร้องความสนใจ ?
คือเริ่มมาจากครอบครัวเราก่อนนะคะ พ่อแม่เราทะเลาะกันมา3-4ปี เรื่องผ.ญของพ่อและเรื่องเงิน เราแยกออกจากบ้าน แต่งงาน มีลูกคนนึง ตอนแรกไม่มีอาการอะไร ตอนท้องสามีเราดูแลดีมาก ไม่เคยร้องไห้เพราะสามีเลย แต่พอหลังคลอด เราเริ่มเครียด เครียดเรื่องแม่สามี เครียดเรื่องสามี เค้าไม่ค่อยมีเวลาให้ เค้าใส่ใจคนอื่นมากกว่าเรา ทั้ง ๆ ที่คนอื่นที่ว่าก็คือครอบครัวเค้านั้นแหละ เค้าชอบทำเหมือนกระตุ้นอารมนั้นของเรา เค้าชอบทำให้โกรธโดยการเงียบ เราพูดด้วยเค้าไม่พูด เค้าคุยกับแม่เค้า และทุกคนในห้องคุยกับเค้า แต่ไม่มีใครคุยกับเราเหมือนเราเป็นส่วนเกิน แต่ก็เป็นแค่ช่วงที่เค้าโกรธเรา พอเค้าหายทุกอย่างก็เหมือนเดิม เราเกลียดการเงียบแบบนั้น วันนึง เราโทรหาเค้า (เราห่างกันมา3-4วันเนื่องจากเค้าไปทำงานตจว)แล้วเราพูดเรื่องลูก แล้วจู่ ๆ เค้าก็บอกว่า งั้นแค่นี้แหละ แล้วตัดสายเราทิ้งไปเลย เราโทร จิก ๆๆๆๆ หาเค้าทั้งไลน์ทั้งโทรสาย วิดิโอคอล ข้อความ ทุกอย่าง เป็นช.ม เยอะมาก เค้าไม่รับไม่ตอบไม่อ่านเลย เรากรี๊ด ๆๆๆๆๆๆ พอกรี๊ดแล้ว เรารู้สึกโล่งมาก เหมือนปลดปล่อยทุกอย่าง พอเค้ารับ เค้ากลับบอกแค่ว่าเค้าเผลอหลับไป หลังจากนั้น เราพยายามไม่คิดมาก พยายามทำใจให้สบาย อย่าเรียกร้องอะไร เค้าไปทำงานก็ดูแลลูกดูแลเราทุกอย่าง เงินที่เราทำงานเค้าแทบไม่แตะเลย แต่คิดได้2-3วันเราเริ่มคิดมากอีก คิดว่าทำไม เค้าไม่โทรหาเรา เค้าคุยในกลุ่มไลน์ที่มีเราอยู่ด้วย แต่เค้าบอกเราว่างานยุ่ง เราโกรธเค้าอีกแล้ว ทำไมเราถึงต้องคิดมากขนาดนั้น ทั้ง ๆ ที่เรามีสติ เรารู้ว่าไม่ต้องคิดมาก เราเป็นโรคจิตจริง ๆ หรือเราแค่เรียกร้องความสนใจ อยากให้เค้าสนใจเรา เราเคยคิดถึงขั้นถ้าเราตายเค้าจะสนใจเราไหม และถึงขั้น อยากฆ่าเค้าให้ตายด้วยมือของเราแต่คิดเฉพาะตอนโมโหนะคะ แต่เราก็ยับยั้งได้ เหมือนแค่คิดแต่ทำจริง ๆ ไม่ได้ อ่ะค่ะ
ป.ล. อย่าด่าเรานะคะ เราเจอมาเราว่ามันแย่พอสำหรับเราแล้ว เราอยากหาที่พึ่งหาคนช่วยคิดว่าเราจะทำยังไง ควบคุมอารมยังไง คิดยังไง ใครพอจะช่วยได้ช่วยหน่อยนะคะ เป็นแบบนี้มันแย่จิง ๆ ลูกก็มีแล้วกลัวจะเป็นตัวอย่างที่รุนแรงให้ลูก ค่ะ พยายามข่มจิตใจ แต่เหมือนยิ่งกรั้นมันยิ่งสะสมอ่ะค่ะ