กำลังใจไม่ทำให้รู้สึกดีเท่าคนเข้าใจ

สวัสดีค่ะ เราเป็นคนนึงที่มีความทุกข์มากมายอยู่ในใจ โดยเฉพาะปัญหาครอบครัว เราเป็นลูกคนกลาง ครอบครัวเรามีกัน 5 คน พ่อ แม่ พี่ชาย น้องสาว และเรา ป้ญหาครอบครัวคงเริ่มมาจากครอบครัวเราค่อนข้างขัดสน พ่อเราทุกวันนี้ชอบคิดน้อยใจคนในครอบครัว กินเหล้าทุกวัน ทะเลาะกับแม่บ่อยมากหรือทุกวันก็ได้ แม่ก็ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง พี่ชายก็มีโรคประจำตัวรักษาไม่หาย น้องสาวก็กำลังเรียนประถม ส่วนเรากำลังเรียนมหาลัยปี 4 ทำงานไปด้วยเรียนวันอาทิตย์ ปัญหาเรื่องทะเลาะกันมีทุกวันมานานกว่าเกือบ 7-8 ปี เราเลิกงานกลับบ้านมาก็เจอแต่คนในบ้านทะเลาะกัน สะสมจนเราเครียดเพราะเราคิดเล็กคิดน้อยและใส่ใจทุกความรู้สึกของคนในบ้าน แอบนอนร้องไห้ทุกวันเฝ้าแต่หวังว่าสักวันคนในบ้านจะเลิกทะเลาะกัน ทำงาน ตั้งใจเรียน หาเงิน หางานเสริม เราเครียดมากจนหาทักวิถีทางเพื่อให้มันทุเลา ปรึกษาติตแพทย์ออนไลน์ก็ส่งแค่ธรรมะมาให้ฟัง คิดจะหนีออกจากบ้านไปอยู่คนเดียวหลายครั้งแต่สงสารแม่ เดินๆบนสะพานลอยก็อยากจะโดดลงมาให้มันตายๆไปแต่ทำไม่ได้เพราะคิดถึงแต่แม่ เคยคิดด้วยนะว่าถ้าเราตายและทิ้งจดหมายไว้ บอกว่าอยากให้การตายครั้งนี้ทำให้คนในครอบครัวกลับมารักกันบ้าง ความคิดก็ตลกดี อยากไปพบจิตแพทย์โดยตรงแต่ก็ไม่มีเวลากลัวคัวเองจะเครียดจนบ้าสะก่อน บางครั้งเราไม่ได้อยากได้กำลังใจจากใครเลย เพราะคำว่าสู้ๆนะ อย่าคิดมาก มันไม่มีผลทำให้เราดีขึ้นเลย อยากเล่าอยากแชร์ให้มีใครสักคนเข้าใจเรา ว่าเราเจออะไรบ้างมันแย่แค่ไหน เราแบกรับมากขนาดไหน คำว่าไม่มาเป็นเราไม่รู้หรอก มันใช้ได้จริงๆนะ  สุดท้ายอยากหาวิธีที่ทำให้เครียดน้อยลงบ้าง ปัญหาชีวิตคนเราต่างกัน บางคนหนักกว่าเราก็มี แต่ความรู้สึกนึกคิดคนเราไม่เท่ากัน มันแย่ที่เหมือนโดดเดี่ยวทั้งที่มีคนบนโลกนี้มากมาย