ปราสาทอัปสร ตอนที่ ๔
https://pantip.com/topic/36748563
ตอนที่ ๕ รัตติกาล
“ปิ่น...เป็นอะไรไป”
คงยศสะกิดต้นแขนของคนที่เอาแต่ยืนนิ่งทีนึง ปิ่นสุดาสะดุ้งโหยงก่อนหันมามองหน้าเพื่อนหนุ่ม ครั้นพอหันไปเบื้องหน้าอีกครั้งจึงพบกับพิมพ์อัปสรและคเชนทร์ที่เดินใกล้เข้ามา และปราศจากร่างของสตรีผู้แต่งกายดุจนางอัปสรแล้ว
“ขอโทษที่ให้รอนานนะ พอดีพิมพ์อาบน้ำช้าไปหน่อย”
หญิงสาวออกตัวพร้อมยิ้มน้อยๆ คงยศยิ้มตอบและไม่พูดอะไร จากนั้นรีบดึงแขนปิ่นสุดาเดินนำออกไปจากโรงแรม
ทั้งหมดมานั่งทานอาหารกันที่ร้านเล็กๆ นั่งคุยกันเรื่องสัพเพเหระ ครั้นพอเวลาล่วงเข้าสามทุ่มจึงกลับเข้าสู่ที่พัก
“ปิ่นว่าพรุ่งนี้เราแวะไปที่ปราสาทอีกครั้งดีมั้ย วันนี้ยังเที่ยวไม่เต็มอิ่มเลย”
ผู้นำสาวเปรยขึ้นขณะทั้งหมดกำลังก้าวขาเดินขึ้นบันไดของโรงแรม พิมพ์อัปสรหันมามองหน้าคเชนทร์แวบหนึ่ง เหมือนจะรู้ว่าชายหนุ่มเองก็รู้สึกผิดที่ทำให้ทริปนี้ล่มลงเพราะเขา
“ก็ดีเหมือนกันนะ แวะไปก่อนกลับ”
คงยศเสริมต่อเสียงใส สองหนุ่มสาวไม่พูดอะไรได้แต่เดินมาจนกระทั่งถึงหน้าห้องพัก คนที่พักอยู่ห้องฝั่งตรงข้ามหันมาแซวเสียงใสก่อนที่คเชนทร์จะไขกุญแจเปิดเข้าห้อง
“ดูแลไอ้เชนดีๆ หละพิมพ์”
พิมพ์อัปสรส่งยิ้มตอบกลับไปทีนึง ขณะที่ปิ่นสุดาซึ่งพักอยู่ห้องถัดจากทั้งคู่หันมามองด้วยใบหน้าเหนื่อยหน่าย เปิดประตูและรีบเข้าห้องไปอย่างไม่เอ่ยอะไร
หญิงสาวเข้าไปอาบน้ำอาบท่า จากนั้นจึงพาร่างมาทรุดลงบนเตียงนอน หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูรูปในโทรศัพท์อีกครั้งหนึ่ง ก่อนผล็อยหลับไปเพราะความเมื่อยล้าจากการที่ต้องเดินทางมาทั้งวัน ลืมเลือนภาพอันชวนสงสัยและพรั่นพรึงเมื่อเย็นนี้ขณะที่พิมพ์อัปสรกลับคเชนทร์กำลังเดินลงมาจากบันไดไป
รัตติกาลสยายปีกปกคลุมเหนือร่างปิ่นสุดา และพาเธอดำดิ่งลงสู่ห้วงแห่งอดีตกาลอันไกลโพ้นช้าๆ
จรัลปาตีไม่เพียงแต่จะเป็นนางกำนัลคนสนิทของพระนางศรีศิขเรศ หากแต่นางยังเป็นสายให้กับองค์หญิงผู้เกิดจากนางสนมอีกหนึ่งองค์ นั่นคือ พระนางยโสรวี
ยโสรวีแทบไม่เป็นที่จดจำในหมู่ชาวเมือง ด้วยรูปโฉมที่ไม่ได้สะสวยงดงามดังเฉกเช่นองค์หญิงอื่นๆ ของกษัตริย์ หากแต่อิทธิพลมืดที่นางมีก็ทำให้นางมีอำนาจไม่น้อยในหมู่ขุนนาง ด้วยเครือญาติฝ่ายมารดาที่สนิทชิดเชื้อกับทหารหัวเมืองและเสนาอำมาตย์อย่างใกล้ชิด พวกเขาคอยผลักดันนางอยู่ลับๆ เพื่อวันหนึ่งจะได้ขึ้นมามีอำนาจเป็นที่พึ่งพิงให้แก่พวกเขาได้ และยโสรวีก็ไม่ปฏิเสธแรงกระตุ้นนั้นเสียด้วย
“พระนางคิดดีแล้วหรือเพคะ...”
จรัลปาตีก้มหน้า ความเครียดเกาะกุมหัวใจ นางกำลังเดินมาถึงทางแยก และจะต้องตัดสินใจเลือกอย่างระมัดระวัง มิเช่นนั้นมันอาจนำหายนะมาสู่นางได้
“เจ้าอยู่กับนางกี่ปี แล้วนางเคยให้อะไรเจ้าบ้าง ข้ามีทุกสิ่งที่นางมี หากงานนี้สำเร็จ เจ้าจะได้ในทุกสิ่งที่เจ้าปรารถนา อำนาจ ลาภ ยศ เงิน ทอง จะเป็นของเจ้าทุกอย่าง จรัลปาตี”
ข้อเสนอนั้นทำให้นางเงยวหน้าสบตาองค์หญิงยโสรวีด้วยความโลภกระหาย จนมันได้บดบังโทษทัณฑ์อันแสนสาหัสหากเรื่องนี้ถูกเปิดเผยความจริง
“แต่...หม่อมฉันอาจไม่ได้ทำการเอง จะได้หรือไม่เพคะ...”
ข้อเสนอของนางทำให้ผู้สูงศักดิ์กว่าขมวดคิ้วมองอย่างเคลือบแคลง จรัลปาตีรอบคอบพอจะไม่ให้คนอื่นสาวมาถึงตัวได้ง่ายๆ หากงานนี้สำเร็จ
นางกำนัลผู้เต็มไปด้วยเล่ห์กลขบคิด ก่อนที่ภาพของนางระบำอัปสราในคืนวันบวงสรวงจะปรากฏขึ้นมา หลังพ้นคืนงานวันนั้น พระนางศรีสิขเรศโปรดให้รับตัวนางทั้งสามเข้ามาเป็นนางพระกำนัลคอยรับใช้ ผู้ที่เข้ามาใหม่ย่อมเป็นจุดสนใจ ไม่มีใครรู้หัวนอนปลายเท้าของพวกนาง เหมาะที่จะใช้ทั้งสามเป็นเครื่องมือในการก่อการครั้งนี้
“ได้สิ...แต่อย่าให้ใครสาวมาถึงตัวข้าได้ก็แล้วกัน มิเช่นนั้น...คนที่จะตายคนแรกก็คือเจ้า จรัลปาตี”
จรัลปาตีก้มหน้ารับคำสั่งจากพระนางยโสรวีอย่างอดหวั่นใจไม่ได้ แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม งานนี้จะต้องสำเร็จตามที่นางและผู้สูงศักดิ์เบื้องหน้านี้ต้องการ
ปราสาทอัปสร ตอนที่ ๕
https://pantip.com/topic/36748563
“ปิ่น...เป็นอะไรไป”
คงยศสะกิดต้นแขนของคนที่เอาแต่ยืนนิ่งทีนึง ปิ่นสุดาสะดุ้งโหยงก่อนหันมามองหน้าเพื่อนหนุ่ม ครั้นพอหันไปเบื้องหน้าอีกครั้งจึงพบกับพิมพ์อัปสรและคเชนทร์ที่เดินใกล้เข้ามา และปราศจากร่างของสตรีผู้แต่งกายดุจนางอัปสรแล้ว
“ขอโทษที่ให้รอนานนะ พอดีพิมพ์อาบน้ำช้าไปหน่อย”
หญิงสาวออกตัวพร้อมยิ้มน้อยๆ คงยศยิ้มตอบและไม่พูดอะไร จากนั้นรีบดึงแขนปิ่นสุดาเดินนำออกไปจากโรงแรม
ทั้งหมดมานั่งทานอาหารกันที่ร้านเล็กๆ นั่งคุยกันเรื่องสัพเพเหระ ครั้นพอเวลาล่วงเข้าสามทุ่มจึงกลับเข้าสู่ที่พัก
“ปิ่นว่าพรุ่งนี้เราแวะไปที่ปราสาทอีกครั้งดีมั้ย วันนี้ยังเที่ยวไม่เต็มอิ่มเลย”
ผู้นำสาวเปรยขึ้นขณะทั้งหมดกำลังก้าวขาเดินขึ้นบันไดของโรงแรม พิมพ์อัปสรหันมามองหน้าคเชนทร์แวบหนึ่ง เหมือนจะรู้ว่าชายหนุ่มเองก็รู้สึกผิดที่ทำให้ทริปนี้ล่มลงเพราะเขา
“ก็ดีเหมือนกันนะ แวะไปก่อนกลับ”
คงยศเสริมต่อเสียงใส สองหนุ่มสาวไม่พูดอะไรได้แต่เดินมาจนกระทั่งถึงหน้าห้องพัก คนที่พักอยู่ห้องฝั่งตรงข้ามหันมาแซวเสียงใสก่อนที่คเชนทร์จะไขกุญแจเปิดเข้าห้อง
“ดูแลไอ้เชนดีๆ หละพิมพ์”
พิมพ์อัปสรส่งยิ้มตอบกลับไปทีนึง ขณะที่ปิ่นสุดาซึ่งพักอยู่ห้องถัดจากทั้งคู่หันมามองด้วยใบหน้าเหนื่อยหน่าย เปิดประตูและรีบเข้าห้องไปอย่างไม่เอ่ยอะไร
หญิงสาวเข้าไปอาบน้ำอาบท่า จากนั้นจึงพาร่างมาทรุดลงบนเตียงนอน หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูรูปในโทรศัพท์อีกครั้งหนึ่ง ก่อนผล็อยหลับไปเพราะความเมื่อยล้าจากการที่ต้องเดินทางมาทั้งวัน ลืมเลือนภาพอันชวนสงสัยและพรั่นพรึงเมื่อเย็นนี้ขณะที่พิมพ์อัปสรกลับคเชนทร์กำลังเดินลงมาจากบันไดไป
รัตติกาลสยายปีกปกคลุมเหนือร่างปิ่นสุดา และพาเธอดำดิ่งลงสู่ห้วงแห่งอดีตกาลอันไกลโพ้นช้าๆ
จรัลปาตีไม่เพียงแต่จะเป็นนางกำนัลคนสนิทของพระนางศรีศิขเรศ หากแต่นางยังเป็นสายให้กับองค์หญิงผู้เกิดจากนางสนมอีกหนึ่งองค์ นั่นคือ พระนางยโสรวี
ยโสรวีแทบไม่เป็นที่จดจำในหมู่ชาวเมือง ด้วยรูปโฉมที่ไม่ได้สะสวยงดงามดังเฉกเช่นองค์หญิงอื่นๆ ของกษัตริย์ หากแต่อิทธิพลมืดที่นางมีก็ทำให้นางมีอำนาจไม่น้อยในหมู่ขุนนาง ด้วยเครือญาติฝ่ายมารดาที่สนิทชิดเชื้อกับทหารหัวเมืองและเสนาอำมาตย์อย่างใกล้ชิด พวกเขาคอยผลักดันนางอยู่ลับๆ เพื่อวันหนึ่งจะได้ขึ้นมามีอำนาจเป็นที่พึ่งพิงให้แก่พวกเขาได้ และยโสรวีก็ไม่ปฏิเสธแรงกระตุ้นนั้นเสียด้วย
“พระนางคิดดีแล้วหรือเพคะ...”
จรัลปาตีก้มหน้า ความเครียดเกาะกุมหัวใจ นางกำลังเดินมาถึงทางแยก และจะต้องตัดสินใจเลือกอย่างระมัดระวัง มิเช่นนั้นมันอาจนำหายนะมาสู่นางได้
“เจ้าอยู่กับนางกี่ปี แล้วนางเคยให้อะไรเจ้าบ้าง ข้ามีทุกสิ่งที่นางมี หากงานนี้สำเร็จ เจ้าจะได้ในทุกสิ่งที่เจ้าปรารถนา อำนาจ ลาภ ยศ เงิน ทอง จะเป็นของเจ้าทุกอย่าง จรัลปาตี”
ข้อเสนอนั้นทำให้นางเงยวหน้าสบตาองค์หญิงยโสรวีด้วยความโลภกระหาย จนมันได้บดบังโทษทัณฑ์อันแสนสาหัสหากเรื่องนี้ถูกเปิดเผยความจริง
“แต่...หม่อมฉันอาจไม่ได้ทำการเอง จะได้หรือไม่เพคะ...”
ข้อเสนอของนางทำให้ผู้สูงศักดิ์กว่าขมวดคิ้วมองอย่างเคลือบแคลง จรัลปาตีรอบคอบพอจะไม่ให้คนอื่นสาวมาถึงตัวได้ง่ายๆ หากงานนี้สำเร็จ
นางกำนัลผู้เต็มไปด้วยเล่ห์กลขบคิด ก่อนที่ภาพของนางระบำอัปสราในคืนวันบวงสรวงจะปรากฏขึ้นมา หลังพ้นคืนงานวันนั้น พระนางศรีสิขเรศโปรดให้รับตัวนางทั้งสามเข้ามาเป็นนางพระกำนัลคอยรับใช้ ผู้ที่เข้ามาใหม่ย่อมเป็นจุดสนใจ ไม่มีใครรู้หัวนอนปลายเท้าของพวกนาง เหมาะที่จะใช้ทั้งสามเป็นเครื่องมือในการก่อการครั้งนี้
“ได้สิ...แต่อย่าให้ใครสาวมาถึงตัวข้าได้ก็แล้วกัน มิเช่นนั้น...คนที่จะตายคนแรกก็คือเจ้า จรัลปาตี”
จรัลปาตีก้มหน้ารับคำสั่งจากพระนางยโสรวีอย่างอดหวั่นใจไม่ได้ แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม งานนี้จะต้องสำเร็จตามที่นางและผู้สูงศักดิ์เบื้องหน้านี้ต้องการ