รักลูกรักหลานไม่เท่ากัน (ลำเอียง)

คือเรามีความรู้สึกว่า ปู่เราจะรักเรากะน้องไม่เท่ากัน เวลาเราทะเลาะกับน้องเหมือนเขาจะเข้าข้างน้องเราอ่าคะ เช่น เราเคยโดนน้องตบหัวต่อหน้าปู่ ปู่เรานั่งขำอะ แร้วบอกว่าน้องมันเล่น คืออยากรู้หัวนี่คือของเล่นหรอคะ เราอายุห่างกับน้องแค่ 1 ปี ตอนนั้นอายุเราประมาน 14-15  น้องเราก็ 12-13 เวลาน้องอยากได้อะไรเขาไห้หมด อยากได้รถเครื่องเขาก็ซื้อให้ป้ายแดง ต่างกับเราที่ต้องไปขอรถคนอื่นมาใช้ น้องเราอยากแต่งรถ เขาก็เอาตังให้ ต่างกับเราแค่ขอเปลี่ยนเส้นลวดล้อเพราะสนิมมันขึ้น เขาก็ไม่ให้ บางครั้งว่าเราด้วยซ้ำ แล้วเรื่องงานบ้านเราเป็นผญ.ก็จริง จำเป็นไหมที่จะให้เราทำคนเดียว เราทำเองทุกอย่างงานบ้าน น้องเราไม่เคยได้แตะ คนในบ้านชอบพูดกับเราเสมอว่าเป็นผญ.ต้องเป็นแม่ศรีเรือนอะไรแบบนี้ เราก็คิดในใจผช.มันก็ทำได้นะ ไม่ยากหนิ แต่แปลกเวลาเขามาบ่นเราเรื่องงานบ้านเราก็จะบอกว่าแร้วน้องละ เราเปนพี่ก็จริงแต่อายุห่างกันแค่ปีเดียว น้องก็ควรทำด้วย ตอนนี้เราอายุ 18 น้องอายุ16 โตขนาดนี้ก็น่าจะทำได้ละอะ พอเราพูดถึงน้องเราทุกคนในบ้านจะเงียบเราก็ไม่รู้ทำไมแร้วเขาจะเปลี่ยนเรื่องคุยในทันที น้องเราไม่ได้เรียน แต่เราเรียนอยู่สายสามัญ น้องเราทำงานเป็นเด็กเสิฟร้านหมูกะทะอ่าคะ เราเรียนอย่างเดียว บางครั้งเราไม่สบายก็ไม่มีใครสนใจเราเลยคะ จนกว่าเราจะต้องบอกเขาไห้พาไปหาหมอ ต่างกับน้องเราเวลาไม่สบายนี่คนข้างบ้านจะหาซื้อผลไม้มาไห้แต่ทีกับเราไม่เคยอ่าคะ พอเราบอกเขาว่าเราไม่สบาย เขาก็จะพูดแบบไปหาหมอสิ เหมือนใล่เราบางครั้งเดินหนีด้วยซ้ำ เรามีความรู้สึกจิงๆว่าเขาลำเอียงเรามากอ่าคะ พอเราด่าน้องแบบหยาบๆ เขาจะพูดว่าเรากันว่า ใครสอนไห้ด่าอะไรแบบนี้ แต่พอน้องเราด่า ทุกคนเงียบไม่มีใครว่ามันสักแอะเดียว จะว่าเราตลอด บางทีก็รู้สึกน้อยใจนะคะ ที่โดนแบบนี้ บางทีเราก็เก็บมาคิด มานั่งร้องไห้คนเดียว บางทีก็อยากทำตัวแบบน้องเราอ่าคะกินนอนเที่ยวทำงาน ไม่เรียน จะได้ได้ความรักจากครอบครัวบ้าง ทำดีแต่ไม่เคยได้อะไร เราก็อยากมีกำลังใจในครอบครัวบ้าง แต่ไม่เคยได้มันมาสักครั้ง 😔