คนคุยของเพื่อน เป็นรุ่นน้องครับ เพื่อนผมกับน้องคนนั้นก็คุยกันแบบมีความสุขกันดี จนวันนึงครับ ผมได้มีโอกาสได้คุยกับน้องคนนั้น ละด้วยความที่ต้องตอบตามมารยาท ทำให้ผมก็ไม่กล้าตัดบทสนทนา และก็เพราะผมเหงาอยู่ด้วย ก็เลยกลายเป็นว่า ยาว เลยครับ
ผมมีนิสัยที่ชอบคิดมากครับ มีอะไรก็ชอบดราม่า ละก็ไม่มีเพื่อนสนิทที่สามารถคุยได้ทุกเรื่อง เลยเอาไประบายกับใครไม่ได้ จนผมได้มาคุยกับน้องคนนี้ ผมได้รู้จักน้องเขามากขึ้น น้องเขามีนิสัยคล้ายๆกับผมครับ เขาเป็นคนชอบคิดมากเหมือนกัน ชอบดราม่าเหมือนกัน เวลาคุยก็เลยถูกคอกันเป็นพิเศษครับ เพราะเข้าใจกันและกันแทบจะทุกเรื่อง เลยคุยกันมาตลอด จนสนิทกัน
และแล้วครับ เพื่อนผมก็รู้เรื่องครับ เขาโกรธครับ น้องเขาก็เอามาเล่าให้ผมฟัง ผมก็ทักแชทไปขอโทษเพื่อนครับ แต่ผมก็ยังไม่ได้เลิกคุยกับน้องเขา(ยังไม่เข็ด555) พอเพื่อนผมรู้ว่าผมยังไม่หยุดคุย ก็โกรธอีกครับ โกรธหนักกว่าเดิม ไม่คุยกันเกือบเดือน
เวลาก็ผ่านไป จนเพื่อนผมเริ่มอารมณ์ดีขึ้นมา ผมก็มีโอกาสคุยกับเขาตรงๆ ขอโทษกับเขาตรงๆครับ แต่ผมก็ยังไม่ได้หยุดคุยกับน้องเขา จนตอนนี้ เพื่อนผมกับน้องเขาก็เลิกคุยกันไปเป็นที่เรียบร้อย ผมรู้สึกผิดเอามากๆ
ผมก็อยากเลิกคุยกับน้องเขานะ แต่ตอนนี้ผมกับน้องเป็นเหมือนเพื่อนสนิทกันไปแล้วครับ สนิทจนแบบว่าถ้า ถ้าผมเลิกคุย ผมก็จะไม่เหลือใครที่เข้าใจผมอีก ผมก็เสียดายสิครับ 555
ผมรู้นะ ว่าเราไม่ควรไปยุ่งกับคนคุยของใคร แต่การที่ผมคุยกับน้องเขาไว้เป็นที่ปรึกษา หรือที่ระบายแค่นั้น และผมกับน้องเขา ก็ยืนยันว่าไม่ได้มีอะไรไปมากกว่าพี่น้อง และใจน้องเขาก็ยังมีแต่เพื่อนผมอยู่แล้ว มันยังจะผิดอยู่ไหม? หรือว่าต่อให้เป็นเรื่องปลาซิวปลาสร้อยแค่ไหนก็ห้ามยุ่งหรอครับ? พยายามคิดไม่ให้เข้าข้างตัวเองที่สุดแล้ว ก็ยังไม่เข้าใจว่าเขาจะเลิกคุยกันทำไม
คุยกับคนคุยของเพื่อน ผิดมั้ย?
ผมมีนิสัยที่ชอบคิดมากครับ มีอะไรก็ชอบดราม่า ละก็ไม่มีเพื่อนสนิทที่สามารถคุยได้ทุกเรื่อง เลยเอาไประบายกับใครไม่ได้ จนผมได้มาคุยกับน้องคนนี้ ผมได้รู้จักน้องเขามากขึ้น น้องเขามีนิสัยคล้ายๆกับผมครับ เขาเป็นคนชอบคิดมากเหมือนกัน ชอบดราม่าเหมือนกัน เวลาคุยก็เลยถูกคอกันเป็นพิเศษครับ เพราะเข้าใจกันและกันแทบจะทุกเรื่อง เลยคุยกันมาตลอด จนสนิทกัน
และแล้วครับ เพื่อนผมก็รู้เรื่องครับ เขาโกรธครับ น้องเขาก็เอามาเล่าให้ผมฟัง ผมก็ทักแชทไปขอโทษเพื่อนครับ แต่ผมก็ยังไม่ได้เลิกคุยกับน้องเขา(ยังไม่เข็ด555) พอเพื่อนผมรู้ว่าผมยังไม่หยุดคุย ก็โกรธอีกครับ โกรธหนักกว่าเดิม ไม่คุยกันเกือบเดือน
เวลาก็ผ่านไป จนเพื่อนผมเริ่มอารมณ์ดีขึ้นมา ผมก็มีโอกาสคุยกับเขาตรงๆ ขอโทษกับเขาตรงๆครับ แต่ผมก็ยังไม่ได้หยุดคุยกับน้องเขา จนตอนนี้ เพื่อนผมกับน้องเขาก็เลิกคุยกันไปเป็นที่เรียบร้อย ผมรู้สึกผิดเอามากๆ
ผมก็อยากเลิกคุยกับน้องเขานะ แต่ตอนนี้ผมกับน้องเป็นเหมือนเพื่อนสนิทกันไปแล้วครับ สนิทจนแบบว่าถ้า ถ้าผมเลิกคุย ผมก็จะไม่เหลือใครที่เข้าใจผมอีก ผมก็เสียดายสิครับ 555
ผมรู้นะ ว่าเราไม่ควรไปยุ่งกับคนคุยของใคร แต่การที่ผมคุยกับน้องเขาไว้เป็นที่ปรึกษา หรือที่ระบายแค่นั้น และผมกับน้องเขา ก็ยืนยันว่าไม่ได้มีอะไรไปมากกว่าพี่น้อง และใจน้องเขาก็ยังมีแต่เพื่อนผมอยู่แล้ว มันยังจะผิดอยู่ไหม? หรือว่าต่อให้เป็นเรื่องปลาซิวปลาสร้อยแค่ไหนก็ห้ามยุ่งหรอครับ? พยายามคิดไม่ให้เข้าข้างตัวเองที่สุดแล้ว ก็ยังไม่เข้าใจว่าเขาจะเลิกคุยกันทำไม